คือผมอยากรู้ว่าผมจะเป็นโรค PTSD ไหม

เรื่องนี้คือเรื่องที่ทำให้ผมกลัวสุดในชีวิตน่ะครับเรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อปีก่อนน่ะครับ คือเรื่องเกิดจาก ผมได้ไปเค้าค่ายวงโย เป็นเวลา 7วัน อยู่ใน ร.ร แล้วผมก็ซ้อมวงโยตามปกติตั้งแต่วันแรกจนถึงวันคืนสุดท้าย แต่คืนสุดท้ายมันมีเรื่องที่ทำให้ผมกลัวที่สุดในชีวิต คือตอนนั้น ผมก็ซ้อมเสร็จเเล้ว พวกรุ่นพี่ก็ปล่อยให้ไปอาบน้ำนอน ผมก็อาบน้ำเสร็จแล้วก็เข้ามานอนในห้องโย ในห้องนั้นมีคนนอนกันอยู่40-50คน น่ะครับ พอผมทำอะไรเรียบร้อยแล้วผมก็สวดมนต์ก่อนนอน จากนั้นผมก็ตื่นขึ้นมา ตื่นแบบนั่งเลยพร้อมกับไม่มีอาการง่วงอะไรเลย ผมได้มอกไปข้างหน้าผมเจออะไรบางอย่างมันคือ เงาดำ(จริงๆมันคือผ้าน่ะครับ มันคนเอาไปตากเเล้วผมเห็นเหมือนคนมองผม) ผมเลยตกใจ เเล้วผมก็มองไปรอบผมก็ไม่เห็นใครเลยทั้งที่ห้องนั้น สว่างพอเห็นคนได้ (มองแปปเดียว) ผมมองไปข้างหน้า มองไปข้างหลังไอเงาดำๆ ผมเห็นคนยืนอยู่5คน เเละยังเห็นคนยืนรอบๆตัวผม อีก20กว่าคนได้ แต่ผมมองเห็นเป็นเงาดำ มันทำให้ผมกลัวมาก ผมเลยเอาผ้าห่มมาคุมตัวไว้ แล้วผมก็ร้องไห้ ตอนนั้นผมกลัวมากจนผมสติหลุด และตอนนั้นผมคิดกับตัวเองว่ารุ่นพี่แกล้งรึป่าว ผมหันไปมองด้วยความกลัวแต่ผมเห็นว่าเงา5คนแรกนั้นมันสว่างจนเห็นตัวได้แต่ผมเป็นเงาคนยืนมันไม่มีอะไรเลย ผมเลยกลับมาแล้วในผ้าห่มแล้วร้องออกมาด้วยความกลัวแล้วผมก็ไม่ได้ยินอะไรเลย จนมีอะไรสักอย่างมาจับที่หลังมันทำให้ผมร้องหนักมาก  เลยสวนไปหนึ่งหมัดแบบไล่ให้ไปไกลๆเหมือนขู่ว่าเราไม่ได้กลัวแต่จริงๆกลัวมาก ผมจับไม่ได้ว่าผมร้องไห้นานแค่ไหนแต่ผมรู้ว่ามันนานมากแน่ๆ เเละผมรู้สึกเหมือนมีคนเรียกชื่อผม อยู่หลายรอบ และผมตัดสินใจออกจากผ้าห่ม ออกไปด้วยความกลัวผมไม่กล้าหันไปมอง ผมค่อยๆลืมตาแล้วหันไปดูผมเห็นเป็นคนในค่ายมาช่วยผมออกไปจากสถานการณ์ที่แย้ที่สุดในชีวิต แล้วผมก็ได้นอนต่อด้วยความกลัว พอตื่นเช้ามา ผมก็ได้กลับบ้าน (นี่คือเรื่องที่แย่สุดในชีวิต)
แล้วเมื่อไม่กี่วันก่อนผมไปดูซีรีย์เรื่องแนนโน๊ะ season1 ตอน5 ตอนแรกๆผมก็ดูได้ปกติน่ะครับแต่ผมเห็นฉากฉากนึง อยู่ท้ายเรื่องที่มีคนใส่หน้ากากเเนนโน๊ะหลายคน ยืนจ้องอะไรสักอย่าง แต่ผมเห็นเป็นคนพวกนั้นจ้องผมแล้วมันทำให้ผมกลัวจนน้ำตาไหล ตอนนั้นรู้สึกมีอะไรสักอย่างกำลังจ้องเราเหมือนโดนแล้วมันคล้ายๆกับเหตุการณ์ที่เจอเหมือนมีอะไรแปลกไปจ้องเรา ขนาดตอนนี้ที่เขียนยังน้ำตาไหลเลยเวลาผมนึกถึงมันมันทำให้ผมกลัวมาก จนผมหลอนไปเลย