เราเป็นลูกคนเดียว แล้วความคนเดียวนี้แหละทำให้เราไม่ค่อยได้รับอิสระ ความหวังถูกตั้งที่เราคนเดียว เราไม่ใช่คนเรียนเก่งแต่เกรดของเราก็ไม่ได้เเย่ ทุกครั้งที่มีการแข่งขันเกินขึ้นเรามักจะถูกเปรียบเทียบกับเด็กคนอื่นที่เขาเก่งกว่าตลอด ส่วนใหญ่เราสอบได้ที่2ไม่ก็ที่3 เราก็จะถูกเปรียบว่าเรไม่ตั้งใจ เล่นเเต่เกม หนังสือไม่อ่านทำให้เราแข่งคนอื่นไม่ได้ พอเราได้ที่1บ้างคนในครอบครัวก็แค่บอกเราว่าดีมาก ชีวิตเราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่อนุบาลจนตอนนี้เราจบม.6แล้ว และเรายังไม่มีที่เรียน เราสอบไม่ผ่าน ไม่ว่าจะรอบไหนเราก็โดนเท และเราก็เหนื่อย คนที่บ้านบอกว่าทำให้เต็มที่นะ เขาจะคอยซัพพอร์ต แต่พอเอาเข้าจิงๆเราเทียบไม่มีสิทธิ์เลือกเองเลย เราบอกเขาเราอยากเข้ามหาลัยนี้น่ะ มหาลัยนั้นน่ะ เขาก็มักจะท้วงเสมอว่าไม่ไกลไปหรอ ลองหาดูแถวบ้านเราก่อนไหม เราหาดูหมดแล้วมหาลัยไหนบ้างที่เกรดเราสามมารถเข้าได้ เราก็คิดดีแล้ว พอเขาท้วงบ่อยๆเราก็เลยตอบไปว่า วิทยาลัยเทคนิคมั้ยค่ะ ง่ายดี พอตอบไปแบบนั้นก็หาว่าเราประชด แล้วก็โกรธเราอีก ตอนนี้เราโครตเหนื่อยเลยจิงๆหมดแรงที่จะเรียนแล้วด้วยซ้ำ
ครอบครัวใครเป็นแบบราไหม?