คือเราเป็นคนที่จริงๆเราก็มีเพื่อนนะคะแบบก็เป็นเพื่อนทั่วไปเอาจริงๆเราไม่กล้าเรียกใครว่าเพื่อนสนิทเลยเหมือนแต่ละคนที่ผ่านเข้ามาก็จะสนิทกันแค่ชั่วคราวแล้วเขาก็ดูจะมีเพื่อนที่เขาสนิทอยู่แล้วหลังๆก็ค่อนข้างห่างๆกันมีแต่เราที่ทักไปหาเขาไปคุยไปปรึกษาแต่ก็มีแค่เราที่เหมือนอยากคุย บางทีเรารู้สึกอยากมีเพื่อนแบบในซีรี่ส์บ้าง ที่เขาไปไหนไปกันมีอะไรคุยกันตลอดชวนไปนั่นนี่ไม่เคยลืมกันเทคแคร์ทักมาคุยเล่นหรือคุยปรึกษากันเรื่องต่างๆนาๆอย่างเข้าใจเปิดอกเปิดใจคุยกันแล้วก็คุยกันรู้เรื่อง เป็นความรู้สึกที่เข้าใจตรงกันแบบนี่อะค่ะ เราไม่เคยมีเลยมาตั้งแต่เด็กจนตอนนี้เราจะขึ้นม.6แล้ว เราแอบคิดว่าขึ้นมหาลัยไปคงจะมีมั้งเพื่อนแบบที่เราอยากมี แต่เราก็ไม่แน่ใจขนาดนั้น พอมาคิดดีๆเราก็รู้สึกว่าเราเป็นคนที่ขี้เหงามากๆเลย เรามีแฟนนะคะก็คุยกับแฟนตลอดแต่พอเวลาที่ทะเลาะกันหรือมีเรื่องที่อยากปรึกษาเพื่อนอะไรแบบนี้เราหันออกมาเรารู้สึกเราไม่เจอใครเลยค่ะ มันค่อนข้างโดดเดี่ยวมากๆ ช่วงที่ทะเลาะกับแฟนแล้วเลิกกันก็มีค่ะเพื่อนที่คอยให้กำลังใจเรานิดหน่อยแต่พอดึกๆไปเราอยากระบายเราอยากพูดอยากร้องไห้ให้ใครสักคนรับฟัง แต่เราก็พบว่าในตอนนั้นเราไม่มีใครเลย มันทำให้เราอึดอัดมากๆ อยากพูดอยากระบายแต่ทำไรไม่ได้ ทำให้เราเป็นคนค่อนข้างติดแฟนเลยค่ะ พอถ้าแฟนยุ่ง มีธุระเราก็จะอยู่คนเดียวตลอดเลย ส่วนนึงเราคิดว่าเป็นเพราะเราเคยย้ายโรงเรียนช่วงม.2 เทอม2ด้วย ตอนนั้นร้องไห้หนักมากเพราะรู้สึกว่ากำลังไปกับเพื่อนได้ดีแล้วเราก็ต้องไปเริ่มต้นใหม่แล้วย้ายไปแรกๆดันมีปัญหาเรื่องเพื่อนอีกทำให้เรารู้สึกไม่เหลือใครเลย เพื่อนที่โรงเรียนเก่าหลายครั้งที่เราทักไปคุย รีพลายสตอรี่เพื่อนบ้างแต่มันก็ดูห่างๆกันไม่สนิทกันเหมือนก่อนเราก็เลยถอยออกมาอะค่ะ เอาจริงไม่น่าเป็นประโยคคำถามเลยนี่น่าจะมาระบายมากกว่า5555 แต่ขอบคุณนะคะทุกคนที่อ่านจนจบ อย่างน้อยเหมือนเราได้ระบายในสิ่งที่อยู่ในหัวเรามาตลอดแต่พูดไม่ได้สักที