บ้านไม่ใช่เซฟโซนของทุกคน เรารู้สึกเกลียดพี่ตัวเองมาก เราควรทำไงดีคะ ตอนนี้รู้สึกตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า ไม่มีความสุข

นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ตอนนี้เรารู้สึกไม่ไหวแล้วกับการกระทำของพี่ตัวเอง เรารู้สึกอัดอั้นตันใจมาก เลยต้องสร้างกระทู้นี้ขึ้นมาค่ะ
         ท้าวความก่อนเลย ที่บ้านเรา มีพ่อ แม่ พี่ และเราเอง ซึ่งพี่เราเป็น ผู้ชาย ห่างกับเรา 3 ปี ตั้งแต่เกิดเรามักจะโดนพี่ตัวเองทำร้ายร่างกายมาตลอด โดนต่อย โดนเตะตลอด ถ้าเกิดว่าเราพูดอะไรไม่เข้าหูมันหน่อยมันก็จะลงมือกับเราค่ะ  โดยปกติแล้วพี่เราจะเป็นคนที่อารมณ์รุนแรง ชอบอคติ ทิฐิสูง ใครทำอะไรให้ไม่ถูกใจหน่อยก็จะฝังใจ และเคียดแค้น แล้ว 80% รอยแผลเป็นบนร่างกายเป็นฝีมือพี่เราค่ะ เราก็อดทน อดทนมาตลอด บางทีแม่ก็โทษเราบ้างว่าเป็นเพราะเราไปยั่วโมโหมัน คือเราอยากจะเอาคืนบ้างนะคะ แต่เรารู้ว่าไม่อยากทำกลัวมันจะบานปลาย และมันไม่เคยขอโทษกับสิ่งที่มันทำกับเราเลย เรามีความคิดอยากหนีออกจากบ้านมาโดยตลอด รู้สึกว่าชีวิตไม่มีความสุขเลย พ่อแม่เป็นทุกข์ ทุกข์ใจมากๆ จนมีวันนึงแม่ก็บอกกับเราว่า พี่เรามันถูกผ่าตัดสมองตั้งแต่เด็ก เกี่ยวกับอะไรสักอย่าง จนทำให้พี่มีอาการชักมาตลอดเช่นกันค่ะตั้งแต่เด็ก เลยทำให้มันเป็นคนแบบนี้ (ซึ่งเราคิดว่ามันเกี่ยวกันหรอ) ด้วยเหตุผลนี้เลยทำให้พ่อแม่ ตามใจมันมาตลอด 

         พอเราเข้ามหาลัย เรารู้สึกว่าทุกอย่างมันโอเคขึ้น ไม่ต้องทะเลาะกับพี่ แยกกันอยู่ไม่ต้องเจอหน้ากันเรารู้สึกว่าชีวิตดีขึ้นเมื่ออออกมาจากตรงนั้น  มันดีมากตรงที่พี่เราซื้อไอโฟนให้ แล้วมันบอกว่าให้ใช้คืนตอนทำงาน (ตอนนั้นเราอยู่ปี 2) เราก็แบบเห้ย มันดีขึ้นนะ แล้วระหว่างเราเรียนอยู๋ พี่เราก็บวชเรารู้สึกดีใจมาก ที่แบบพี่เราคิดได้สักที ทุกอย่างคงจะดีขึ้น เขาจะใจเย็นลง แต่มันไม่ใช่แบบที่คิดเลยค่ะ บวชไปก็เท่านั้น ไม่ต่างจากเดิมเลย ก็ยังมีอารมณ์ที่รุนแรงเหมือนเดิม เราขัดใจหน่อยก็เอาเก็บไปฝังใจได้ทุกอย่าง พอเราเรียนจบ ทุกอย่างเหมือนจะโอเค พี่เราเอาให้ช่อดอกไม้ที่เป็นเงิน เราแบบปลื้มปริ่มมากที่เราไม่ได้ทะเลาะกับมันแล้วและมันดีกับเรา 

       หลังจากที่เราเรียนจบ เราก็กลับมาอยู่บ้านมาช่วยพ่อแม่ขายของอยู่สักพักนึงก็ไปทำงาน พี่เราก็ไปส่งตลอด ทุกอย่างเหมือนจะดีอีกแล้วค่ะ แล้วพอเรามีตังค์เราก็ได้ซื้อของกินมาฝากบ้าง แบ่งปันมันบ้าง พอทำงานได้เดือนที่สองเราก็คืนตังค์มันบ้างค่ะ เดือนละ 4,500 บางเดือนก็อาจจะน้อยกว่านั้น ละพอเวิคฟอร์มโฮม ครอบครัวเราก็กลับกลับต่างจังหวัด แล้วมีอยู่วันนึงที่แม่เรียกเราให้ไปช่วยทำราวตากผ้าที่ทำจากไม้ไผ่ แล้วแม่บอกให้เราตั้งเสาไม้ไผ่ตรงแปลงปลูกต้นทานตะวันตรงนั้น พอเรากำลังทำ พี่มันก็ตะโกนมาว่าทำอะไร (มันเรียกเราว่ามาตลอด) เราก็บอกตั้งเสาแม่จะตากผ้า มันก็บอกว่าไม่ต้อง เราก็บอกด้วยความอารมณ์เสีย ว่างั้นก็มาทำเอง (ซึ่งแม่วานให้มันช่วยทำแล้วแต่มันไม่ทำ พอเราไปทำมันก็มาหงุดหงิด) หลังจากนั้นเราก็เดินเข้าบ้าน มันก็วิ่งเขามาต่อยเราเลย ทั้งต่อย จิกหัว ดึงผม กระทืบ สาระพัดทุกอย่างเลยค่ะ แล้วพื้นที่ตรงนั้นมันเป็นห้องครัว มันก็ไปหยิบทัพพีตักข้าวที่มันแตกแล้ว

 ทัพพีตักข้าวแบบนี้อ่ะค่ะ ที่มีความแข็ง แล้วมันตกแตก อารมณ์เหมือนขวดแก้วที่มันแตก แล้วมีซี่แหลมๆอ่ะค่ะ มันเอามาสับหัวเราหลายรอบมาก เป็นแผลลึกมากๆ เลือดไหลอาบหน้าไหลเต็มคอเราเลย แล้วแม่ก็มาห้ามมันก็ไม่หยุด แม่ก็โดนลูกหลงไปด้วย พอเราดันมันลง มันก็เอาทัพพีมาทำที่ขาเราเป็นแผลยาวเลย รวมไปถึงมือด้วยค่ะ หลังจากนั้น พ่อก็เขามาทันพอดี เพราะเสียงทะเลาะดังมาก มันถึงหยุด จากนั้นพ่อก็พาเราไปโรงพยาบาลกับแม่ ปรากฎว่าเย็บที่หัว 4 - 5 เข็ม จริงๆ มันควรเย็บมากกว่านั้น เพราะเราแผลลึกหลายที่มาก แต่พยาบาลไม่ทำให้ เหมือนพยาบาลพูดเองเออเองว่าไม่ต้องเย็บหรอก เพราะคนมันเยอะมากเลยค่ะ เป็นโรงพยาบาลอำเภอ พอกลับมาบ้าน พ่อก็ไปถามมันว่าทำไมทำกับน้องแบบนี้ มันก็บอกพ่อว่า เราไม่เรียกมันว่าพี่ (เราก็แบบอะไรวะ เกี่ยวไร) แต่ก่อนเราก็เรียกชื่อมันเป็นปกติ ไม่ได้เรียกพี่ ย้อนไปตอนเด็ก ก็ใช้ "เอง" กับ "เค้า" ถ้ามันทำตัวแบบนี้ใครจะอยากเรียกพี่คะ เราไม่อยากมีแม้กระทั่งพี่ เราว่ามันไม่น่าจะเกี่ยวกันนะ เพราะมันก็ไม่ได้เรียกเราน้องเหมือนกัน เหตุผลมันเป็นเพราะว่า เราไปตั้งเสาตากผ้าตรงแปลงปลูกผักมัน (ซึ่งแม่เป็นนคนบอกให้เราทำตรงนี้) สาเหตุมันแค่นี้เองค่ะ พ่อก็ขู่มันว่าถ้าเป็นแบบนี้อีกจะจับมันเข้าโรงพยาบาลบ้า แล้วก็น่าจะคุยอะไรกันอีก จนมันมาขอโทษเรา เราเสียใจมาก เดินไปไหนคนก็ถามว่าไปโดนอะไรมา ไปทำอะไรมา เราก็ไม่กล้าบอกความจริงว่าฝีมอืทั้งหมดเป็นเพราะพี่เรา  หลายครั้งที่เราอยากแจ้งจชตำรวจจับพี่ตัวเอง แต่พ่อแม่ก็ห้าม บางทีเราไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว เราเบื่อที่ต้องเป็นนี้ ชีวิตครอบครัวไม่มีความสุขจริงๆเลยสักวัน เราสงสารก็แต่พ่อกับแม่ ที่ต้องดูแลทั้งตัวเองและก็ตัวมัน ขนาดกินยาประจำวัน ยังต้องให้แม่คอยเตือนคอยจัดยาให้ทั้งเช้า เย็น  มันทำอะไรเองบ้าง ทำอะไรเป็นบ้าง 

         

           แล้วหลังจากนั้นสองวันยายเราก็เสีย เราก็กลับกรุงเทพส่วนแม่ไปต่ออีกจังหวัดนึง เราก็กลับมาที่บ้านคนเดียวทั้งขายของช่วยที่บ้าน (ร้านขายของชำ) แล้วก็ทำงานเวิคฟอร์มโฮม แม่ก็ส่งพี่เรามาช่วยขายด้วย ช่วยไปซื้อของซึ่งเราไม่ได้คุยกันเลย เรารูสึกว่าเรายังเป็นพี่น้องกัน เราก็สั่งของกินมา ก็แ่งปันมัน ทำกับข้าวก็เรียกมันมากิน ทุกอย่างก็ดีขึ้น แล้วเราคิดว่าพี่เราก็คงรูสึกผิดที่ทำกับเราแบบนั้น พอที่บ้านเครียเรื่องยายเสร็จ เราก็ไปทำงานปกติ พี่ก็ไปส่ง ซึ่งเราก็สัญญากับพี่ว่าจะเลี้ยง BBQ พลาซ่า เพราะมันทำดีกับเรา พอวันนัดมาถึง เราก็ถามมันว่า กินมั้ย แล้วมันก็ไม่ตอบ เราเลยมานั่วคุยโทรศัพท์กับเพื่อน มันก็แทรกเข้ามาตอนเราจะคุยว่ากินมั้ย คือจะเอาคำตอบให้ได้เดี๋ยวนั้น เราก็หงุดหงิด เพราะทุกครั้งที่เราคุยโทรศัพท์มันก็ไม่มีมารยาทชอบแทรกขึ้นมา เราก็บอกมันไปว่า แปปนึง คุยโทรศัพท์อยู่ แบบหัวเสียอ่ะ คือคุยเรื่องสำคัญอยู่ แล้วพอเราคุยเสร็จ เราก็ไปชวนมันเหมือนเดิม ซึ่งเราไม่ได้คิดอะไรเลยนะ แต่มันเก็บเอาไปคิดมาก เก็บเอาไปแค้น  แล้วก็ทวงตังค์เราตอนนั้นว่าคืนเงินกูด้วย เราก็เออรู้แล้ว แบบคิ้วขมวด แล้วหลังจากนั้นมาเรากับพี่ก็ไม่ได้คุยไรกันอีกเลย 

         พอหลังจากนั้นมาประมาณเดือนนึง เราซื้อโทรศัพท์ใหม่ มันก็แซะเราว่า มีปัญญาซือโทรศัพท์ใหม่ แต่พอกูทวงตังค์มาพูดใส่อารมณ์ ตอนที่มันทวงคือตอนที่เราโทรคุยกับเพื่อน ซึ่งเราคิดว่าเราจะคืนมันอยู่แล้ว คืนครบแล้วก็จบไปสิ จะมาแซะทำไม แล้วมือถือที่ซื้อเราไม่ได้ซื้อราคาเต็มด้วย เราผ่อนค่ะ เพราะเครื่องเก่ามันพังแล้ว พอมันพูดแบบนั้นเราก็ไม่ได้ตอบโต้ ปล่อยมันพูดไป พอเราได้งานใหม่ ซึ่งไปทำไกลมาก พ่อเราก็จะไปส่ง เราก็คุยกับพ่อ มันก็บอกว่า พ่อชักจะตามใจมันมากเกินไปแล้วนะ รักแต่มัน (เราแบบอะไรวะ ประสามจะ-) มันเกี่ยวกันตรงไหน มันก็บอกถ้าพ่อไปแล้วติดโควิด กูจะเล่น (คือไรวะ) ได้งานใหม่ พ่อก็อยากไปส่ง มันก็แค่นั้น แล้วมันก็พูดเรื่องมือถืออีกแล้ว ว่ามันเราซื้อมาทำไมไม่มีใครว่า ทำไมมันซื้อมา ทุกคนก็ว่ามัน ก็มันซื้อมามันไม่เหลือเก็บอ่ะ แต่เรามีเงินพอที่จะซื้อแต่เราเลือกที่จะผ่อน เพราะบัตรเครดิตมัน 0% เราปวดหัวมาก ไม่เข้าใจอะไรหลายอย่าง ว่าทำไมมันเป็นแบบนี้ ตอนนี้เราสงสารพ่อกับแม่เรามากๆ แล้วไม่พอยังแต่งกลอนด่าเราอีก แบบไล่ไปตายอะไรทำนองนี้ 

****อยากให้ทุกคนช่วยแนะนำวิธีปลงหรือให้กำลังใจเราหน่อย เราทุกข์มาก ตอนนี้เหมือนตัวเองกำลังเป็นซึมเศร้า ไม่มีความสุขเลย ที่อยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อพ่อกับแม่ สงสารพ่อกับแม่ ที่คอยบอกให้เราปลงตลอด มันมีทางอื่นไหมคะ ตอนนี้เรารู้กสึเกลียดพี่ตัวเองมากๆ ที่ชอบใช้ความรุนแรงและทำร้ายเราตลอด