สวัสดีครับ ก่อนจะอ่านเรื่องของผม รบกวนอย่าเพิ่งหมั่นไส้หรือมองบนผมนะครับ เพราะผมจะพูดแบบให้ตรงที่สุด
อยากปรึกษาทุกๆคนเลยนะครับว่า ผมเป็นโรคที่ต้องทำตัวเองให้ดูดีตลอดเวลาอะครับ อารมณ์แบบไม่อยากให้ตัวเองมีจุดบกพร่อง จนบางครั้งก็ไม่เป็นตัวของตัวเอง ซึ่งผมคิดว่ามันอาจมาจากการเลี้ยงดูให้พ่อแม่ในสมัยที่ผมยังเป็นเด็ก แม่ผมเป็นคนรักสวยรักงาม สมัยมัธยมต้นผมเป็นสิวนิดหน่อยแม่ก็จัดการพาไปหาหมอและซื้อครีมมาให้ทาเยอะแยะเลยครับ จนโตมาก็กลายเป็นคนดูแลตัวเองมากๆไปโดยปริยายเลยครับ บวกกับที่ผมได้กรรมพันธุ์มาดี สูง183 รูปร่างดี ผิวขาว จมูกโด่ง โครงหน้าดี(อย่าเพิ่งอ้วกกันนะครับ แค่อยากอธิบายให้เห็นภาพครับ) คือถ้าพูดง่ายๆคือผมจัดเป็นคนหน้าตาดีคนนึงเลยครับ เวลาไปไหนคนก็มักจะให้ความสนใจ ไปเที่ยวกลางคืนก็มีทั้งผู้ชายและผู้หญิงมาจีบ(ถึงผมจะชอบผู้ชายก็ตาม ฮ่าๆ) แค่เดินเข้าร้านสายตาก็จับจ้องมาแล้วครับ ที่พูดมาทั้งหมดไม่ได้จะบอกว่าตัวเองดีเกินนะครับ เพราะเหนือฟ้าย่อมมีฟ้าครับ แต่ที่ต้องการจะสื่อก็คือ การที่ผมได้รับความสนใจเยอะๆ คนชมเยอะๆ รู้positionของตัวเองว่าเราเป็นคนประเภทไหน มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกproudกับตัวเองมากครับ จนมันทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง เช่น เวลาใส่เสื้อผ้าก็ดูทั้งสีทั้งขนาด ดูขนาดที่ว่าใส่สีนี้ผิวจะหมองมั้ย / ตัดผมมาใหม่ถ้ามันไม่โอเคผมก็จะไม่ออกไปไหนเลยหรือใส่หมวกตลอด / หน้าเป็นสิวก็กังวลไม่กล้าเจอผู้คน / ทรงผมต้องเป๊ะตลอดเวลาลมพัดต้องรีบจัดทรงใหม่ กลัวดูไม่ดี บางครั้งแค่เดินไปเซเว่นหน้าปากซอยบ้าน ยังเลือกเสื้อผ้าและแต่งทรงผมให้มันดูดีเลยครับ ง่ายๆคือทุกอย่างต้องออกมาเพอร์เฟคอะครับ ถ้ามันมีอะไรที่ผมคิดว่ามันไม่โอเค ผมก็จะขาดความมั่นใจไปเลยครับ
ผมควรทำอย่างไรดีครับ ผมอึดอัดครับ ผมอยากเป็นตัวของตัวเองบ้าง ไม่ต้องแคร์สายตาคนรอบข้าง แต่อีกใจนึงก็คิดว่าเออเราต้องดูดีดูหล่อให้คนมองนะ คนมองคนชื่นชมเรา มันก็เป็นเรื่องที่ดี แต่ตอนนี้เหมือนผมเสพติดรูปลักษณ์ภายนอกของตัวเองเกินไปอะครับ
(FYI ทางครอบครัวทราบเรื่องนี้ครับ เพราะท่านก็เลี้ยงเรามา คงจะรู้ แม่และพวกพี่ๆชอบบอกว่า อย่าห่วงหล่อเกิน ทำตัวสบายๆบ้าง จะอะไรนักหนากับรูปลักษณ์ภายนอก ตั้งใจทำงานให้ได้ตำแหน่งดีๆเงินเยอะๆก็พอแล้ว55555)
Ps. ถ้าพิมพ์งงๆไม่รู้เรื่องก็ขออภัยด้วยนะครับ
ห่วงรูปลักษณ์ภายนอกของตัวเองเยอะเกินไป จนรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง…
อยากปรึกษาทุกๆคนเลยนะครับว่า ผมเป็นโรคที่ต้องทำตัวเองให้ดูดีตลอดเวลาอะครับ อารมณ์แบบไม่อยากให้ตัวเองมีจุดบกพร่อง จนบางครั้งก็ไม่เป็นตัวของตัวเอง ซึ่งผมคิดว่ามันอาจมาจากการเลี้ยงดูให้พ่อแม่ในสมัยที่ผมยังเป็นเด็ก แม่ผมเป็นคนรักสวยรักงาม สมัยมัธยมต้นผมเป็นสิวนิดหน่อยแม่ก็จัดการพาไปหาหมอและซื้อครีมมาให้ทาเยอะแยะเลยครับ จนโตมาก็กลายเป็นคนดูแลตัวเองมากๆไปโดยปริยายเลยครับ บวกกับที่ผมได้กรรมพันธุ์มาดี สูง183 รูปร่างดี ผิวขาว จมูกโด่ง โครงหน้าดี(อย่าเพิ่งอ้วกกันนะครับ แค่อยากอธิบายให้เห็นภาพครับ) คือถ้าพูดง่ายๆคือผมจัดเป็นคนหน้าตาดีคนนึงเลยครับ เวลาไปไหนคนก็มักจะให้ความสนใจ ไปเที่ยวกลางคืนก็มีทั้งผู้ชายและผู้หญิงมาจีบ(ถึงผมจะชอบผู้ชายก็ตาม ฮ่าๆ) แค่เดินเข้าร้านสายตาก็จับจ้องมาแล้วครับ ที่พูดมาทั้งหมดไม่ได้จะบอกว่าตัวเองดีเกินนะครับ เพราะเหนือฟ้าย่อมมีฟ้าครับ แต่ที่ต้องการจะสื่อก็คือ การที่ผมได้รับความสนใจเยอะๆ คนชมเยอะๆ รู้positionของตัวเองว่าเราเป็นคนประเภทไหน มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกproudกับตัวเองมากครับ จนมันทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง เช่น เวลาใส่เสื้อผ้าก็ดูทั้งสีทั้งขนาด ดูขนาดที่ว่าใส่สีนี้ผิวจะหมองมั้ย / ตัดผมมาใหม่ถ้ามันไม่โอเคผมก็จะไม่ออกไปไหนเลยหรือใส่หมวกตลอด / หน้าเป็นสิวก็กังวลไม่กล้าเจอผู้คน / ทรงผมต้องเป๊ะตลอดเวลาลมพัดต้องรีบจัดทรงใหม่ กลัวดูไม่ดี บางครั้งแค่เดินไปเซเว่นหน้าปากซอยบ้าน ยังเลือกเสื้อผ้าและแต่งทรงผมให้มันดูดีเลยครับ ง่ายๆคือทุกอย่างต้องออกมาเพอร์เฟคอะครับ ถ้ามันมีอะไรที่ผมคิดว่ามันไม่โอเค ผมก็จะขาดความมั่นใจไปเลยครับ
ผมควรทำอย่างไรดีครับ ผมอึดอัดครับ ผมอยากเป็นตัวของตัวเองบ้าง ไม่ต้องแคร์สายตาคนรอบข้าง แต่อีกใจนึงก็คิดว่าเออเราต้องดูดีดูหล่อให้คนมองนะ คนมองคนชื่นชมเรา มันก็เป็นเรื่องที่ดี แต่ตอนนี้เหมือนผมเสพติดรูปลักษณ์ภายนอกของตัวเองเกินไปอะครับ
(FYI ทางครอบครัวทราบเรื่องนี้ครับ เพราะท่านก็เลี้ยงเรามา คงจะรู้ แม่และพวกพี่ๆชอบบอกว่า อย่าห่วงหล่อเกิน ทำตัวสบายๆบ้าง จะอะไรนักหนากับรูปลักษณ์ภายนอก ตั้งใจทำงานให้ได้ตำแหน่งดีๆเงินเยอะๆก็พอแล้ว55555)
Ps. ถ้าพิมพ์งงๆไม่รู้เรื่องก็ขออภัยด้วยนะครับ