สวัสดีครับ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกในเรื่องความรักที่ผมตั้งเลย หลังจากที่ซุ่มหาอ่านจากสมาชิกท่านอื่นอยู่นานพอสมควร
เข้าเรื่องเลยนะครับ
คือต้องบอกก่อนว่า ผมไม่เคยมีแฟนเด็กกว่าเลย จนกระทั่งมาพบกับแฟนคนปัจจุบันของผม คือแรกๆที่คุยกันเนี่ย เป็นช่วงก่อนโควิดระรอกแรก ซึ่งเราก็ได้อยู่ด้วยกันช่วงล็อคดาวน์ เรียกได้ว่าเกือบ 80% ของเวลาในแต่ละวัน เราอยู่ในห้องกันอย่างเดียว ซึ่งผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยซักอย่าง จนกระทั่งช่วงเปิดเทอม ทุกอย่างคลายล็อคดาวน์ เริ่มมีอะไรให้ทำข้างนอกได้มากขึ้น แฟนผมเธอก็ชวนไปนู่นไปนี่ หาอะไรกิน จนผมเริ่มรู้สึกว่าเธอน่าจะเป็นลักษณะผู้หญิงเอาแต่ใจ เพราะเวลาที่ผมชวนไปเที่ยว หรือไปหากิจกรรมทำในแบบของผมบ้าง เธอก็จะบ่ายเบี่ยงจะไม่ไป และบอกว่า จะอยู่ห้องเล่นเกม. อ้อ ผมลืมเล่าไปว่าผมเพิ่งมารู้หลังคบว่า เธอติดเกมมากกกก. ผมก็ลองกลับมาทบทวนดูว่า กิจกรรมของผมนั้น บางทีมันอาจจะหนักไปสำหรับเธอก็ได้ ผมจึงปรับเปลี่ยนเป็นการออกกำลังกายเช่น วิ่ง ตีแบต ซิทอัพ กระโดดเชือก แต่เธอก็ยังคงบ่นว่าเหนื่อย ไม่อยากทำ ผมพยามที่จะเอาเธอออกมาใช้ชีวิตนอกห้องบ้าง แต่เธอเลือกจะอยู่แต่ห้อง นั่งเปิดแอร์เล่นเกมทั้งวัน บางวันเธอก็ตามใจผม โดยการไปกับผมบ้าง แต่ก็จะทำหน้าบูดหน้าบึ้งจนเห็นได้ชัด เราทะเลาะกันบ่อยมาก เพราะผมรู้สึกว่าเธอไม่เอาอะไรเลยซักอย่าง ไม่พยามที่จะเปลี่ยนตัวเองเลย และไม่คิดจะพัฒนาอะไรเพื่อตัวเอง โดยอ้างเหตุผลที่ว่า "แต่ก่อนเค้าก็อยู่ของเค้าแบบนี้ได้ พี่จะมาบังคับเค้าทำไม" คือฐานะที่บ้านเธอก็ดีกว่าผม ตรงนี้ก็เข้าใจได้ว่าถูกตามใจมาแต่เด็ก แต่ผมก็คอยบอกคอยเตือนด้วยความหวังดี แต่เธอกลับมองว่าผมคอยจะบงการชีวิตของเธอ เวลาที่ผมไม่ไหวแล้ว ผมพูดตรงๆออกไป สุดท้ายมันจบที่เธอเลือกที่จะเงียบ และร้องไห้เสมอ เธอเป็นซึมเศร้ามาก่อนที่จะมาคบกับผม แต่ทุกวันนี้เธอเลิกกินยาแล้ว แต่กลายเป็นผมแทน ที่กำลังจะต้องไปหาหมอ 5555+ คือจริงๆแล้ว ผมไม่ได้มีความคิดจะเลิกกับเธอเลย เพราะผมคิดว่า ความสัมพันธ์นี้ มันยัง work out อยู่ แต่ยิ่งผมคาดหวังเท่าไหร่ ผมยิ่งทุกข์เท่านั้น พอผมปล่อย เธอก็เริ่มเสียนิสัยขึ้นเรื่อยๆ จริงๆ มีอยู่เรื่องนึง เธอเป็นคนรักสะอาด ก็น่าจะเป็นเรื่องเดียวที่ผมรู้สึกว่าเธอยัง active กับโลกอยู่บ้าง เธอเองคาดหวังจะอยู่กับผมตลอดเวลา แต่เธอเองกลับไม่พยามที่จะพาตัวเองออกไปกับผมเลย แต่กลับพยามดึงรั้งผมเอาไว้ จนผมรู้สึกว่าผมเสียตัวตนของผมไป
ผมยอมรับนะครับว่าผมก็มีเบื่อเธอบ้าง แต่ก็ไม่เคยมองคนอื่นเลย แต่ ณ วันที่ผมมานั่งพิมพ์กระทู้นี้นั้น ผมรู้สึกว่าสิ่งที่ผมพยามทำให้เธอเป็นคนที่ดีขึ้นมันไม่มีความหมายอะไรเลย ผมควรจะเปิดประเด็นคุยกับเธอยังไง ให้เธอพยามที่จะ work out ปัญหานี้ไปด้วยกัน โดยไม่กระทบจิตใจของเธอมากดีครับ
ขอบคุณครับ
ปล. มีแฟนเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกายจริงๆครับ 5555
จะทำอย่างไรดี ถ้ารู้สึกว่าแฟนของตัวเองไม่เอาไหน
เข้าเรื่องเลยนะครับ
คือต้องบอกก่อนว่า ผมไม่เคยมีแฟนเด็กกว่าเลย จนกระทั่งมาพบกับแฟนคนปัจจุบันของผม คือแรกๆที่คุยกันเนี่ย เป็นช่วงก่อนโควิดระรอกแรก ซึ่งเราก็ได้อยู่ด้วยกันช่วงล็อคดาวน์ เรียกได้ว่าเกือบ 80% ของเวลาในแต่ละวัน เราอยู่ในห้องกันอย่างเดียว ซึ่งผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยซักอย่าง จนกระทั่งช่วงเปิดเทอม ทุกอย่างคลายล็อคดาวน์ เริ่มมีอะไรให้ทำข้างนอกได้มากขึ้น แฟนผมเธอก็ชวนไปนู่นไปนี่ หาอะไรกิน จนผมเริ่มรู้สึกว่าเธอน่าจะเป็นลักษณะผู้หญิงเอาแต่ใจ เพราะเวลาที่ผมชวนไปเที่ยว หรือไปหากิจกรรมทำในแบบของผมบ้าง เธอก็จะบ่ายเบี่ยงจะไม่ไป และบอกว่า จะอยู่ห้องเล่นเกม. อ้อ ผมลืมเล่าไปว่าผมเพิ่งมารู้หลังคบว่า เธอติดเกมมากกกก. ผมก็ลองกลับมาทบทวนดูว่า กิจกรรมของผมนั้น บางทีมันอาจจะหนักไปสำหรับเธอก็ได้ ผมจึงปรับเปลี่ยนเป็นการออกกำลังกายเช่น วิ่ง ตีแบต ซิทอัพ กระโดดเชือก แต่เธอก็ยังคงบ่นว่าเหนื่อย ไม่อยากทำ ผมพยามที่จะเอาเธอออกมาใช้ชีวิตนอกห้องบ้าง แต่เธอเลือกจะอยู่แต่ห้อง นั่งเปิดแอร์เล่นเกมทั้งวัน บางวันเธอก็ตามใจผม โดยการไปกับผมบ้าง แต่ก็จะทำหน้าบูดหน้าบึ้งจนเห็นได้ชัด เราทะเลาะกันบ่อยมาก เพราะผมรู้สึกว่าเธอไม่เอาอะไรเลยซักอย่าง ไม่พยามที่จะเปลี่ยนตัวเองเลย และไม่คิดจะพัฒนาอะไรเพื่อตัวเอง โดยอ้างเหตุผลที่ว่า "แต่ก่อนเค้าก็อยู่ของเค้าแบบนี้ได้ พี่จะมาบังคับเค้าทำไม" คือฐานะที่บ้านเธอก็ดีกว่าผม ตรงนี้ก็เข้าใจได้ว่าถูกตามใจมาแต่เด็ก แต่ผมก็คอยบอกคอยเตือนด้วยความหวังดี แต่เธอกลับมองว่าผมคอยจะบงการชีวิตของเธอ เวลาที่ผมไม่ไหวแล้ว ผมพูดตรงๆออกไป สุดท้ายมันจบที่เธอเลือกที่จะเงียบ และร้องไห้เสมอ เธอเป็นซึมเศร้ามาก่อนที่จะมาคบกับผม แต่ทุกวันนี้เธอเลิกกินยาแล้ว แต่กลายเป็นผมแทน ที่กำลังจะต้องไปหาหมอ 5555+ คือจริงๆแล้ว ผมไม่ได้มีความคิดจะเลิกกับเธอเลย เพราะผมคิดว่า ความสัมพันธ์นี้ มันยัง work out อยู่ แต่ยิ่งผมคาดหวังเท่าไหร่ ผมยิ่งทุกข์เท่านั้น พอผมปล่อย เธอก็เริ่มเสียนิสัยขึ้นเรื่อยๆ จริงๆ มีอยู่เรื่องนึง เธอเป็นคนรักสะอาด ก็น่าจะเป็นเรื่องเดียวที่ผมรู้สึกว่าเธอยัง active กับโลกอยู่บ้าง เธอเองคาดหวังจะอยู่กับผมตลอดเวลา แต่เธอเองกลับไม่พยามที่จะพาตัวเองออกไปกับผมเลย แต่กลับพยามดึงรั้งผมเอาไว้ จนผมรู้สึกว่าผมเสียตัวตนของผมไป
ผมยอมรับนะครับว่าผมก็มีเบื่อเธอบ้าง แต่ก็ไม่เคยมองคนอื่นเลย แต่ ณ วันที่ผมมานั่งพิมพ์กระทู้นี้นั้น ผมรู้สึกว่าสิ่งที่ผมพยามทำให้เธอเป็นคนที่ดีขึ้นมันไม่มีความหมายอะไรเลย ผมควรจะเปิดประเด็นคุยกับเธอยังไง ให้เธอพยามที่จะ work out ปัญหานี้ไปด้วยกัน โดยไม่กระทบจิตใจของเธอมากดีครับ
ขอบคุณครับ
ปล. มีแฟนเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกายจริงๆครับ 5555