ผมแอบชอบเทอมาตั้งเเต่ม2 เเต่มีคำว่าเพื่อนมาคั้นไว้ ตอนนั้นผมบอกว่าชอบเทอ คำตอบที่เทอให้มา คือเทอมีคนชอบอยู่แล้ว และที่แย่ไปกว่านั้น เทอไม่คุยกับผมเลย ผมรู้สึกแย่สุดๆ กับการที่เรียนห้องเดวกัน แถมยังวิชาเลือกเสรี ก่ออยู่ชมรมเดวกัน ผมทรมานมาก ผมคิดว่าผมเสียเทอไป แม้แต่คำว่าเพื่อน จนผมได้จบม3 ออกไปเรียนสายอาชีพ ยิ่งทำให้ไกลห่าง จนเราทั้งสองเรียนจบ ส่วนผมก่อเเอบถามติดตามว่าเรียนจบเทอไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยไหน พอรู้ข่าวว่าเทอมาเรียน แถวปทุม ตอนนั้นผมเรียนต่อ ปวส โดยที่ผมแอบส่องเฟสบุ๊คเทอ จนวันหนึ่งผม แอดเพื่อนไป เทอตอบรับ ผมเลยทักไป ผมดีใจมาก ที่เทอตอบ อย่างน้อยมันก่อทำให้ผมไม่รุ้สึกผิดกับคำที่บอกว่าชอบเทอไป อย่างน้อยผมก้อได้เพื่อนกลับมา เทอมีแฟน ผมก้อรู้ตัวเสมอ ว่าไม่ควรกลับไปพูดคำนั้น จนผมเรียนจบมาทำงานแถวนิคม 304 ได้ทักไปหาเทออีกครั้ง ก่อคุยถามสบายดีไหม ตอนนั้น เทออยู่ปี2 มีวันหนึ่ง ผมบังเอิญเจอบนรถตู้เทอนั่งจากรังสิตไปปราจีนบุรีไปหาลุง ส่วนผมรอรถที่แฟชั่นไอช์แลนด์ ผมได้เจอเทอในรอบ5ปี ผมดีใจมาก เทอขยับให้ผมนั่งข้างๆ เราคุยกันเยอะมาก มีความสุขที่สุดเปนเวลาที่นั่งรถไปคุยกันไป ผมเก็บมันไว้ตลอดกับความรักที่มีให้เทอ ผมนั่งมองหน้าเทอคุยกัน จนถึงปลายทาง จากนั้น เราทั้งสองเริ่มคุยกันดี เริ่มทักหากัน นานๆครั้ง จากนั้นเราทั้งสองกลับบ้านตอนสิ้นปี ได้ทักไปชวนเทอไปกินชาบู เปนอีกครั้งที่ผมจำภาพความสุขนั้น ผมเก็บทุกอย่างทุกภาพเวลาตอนอยู่กับเทอ จากนั้นผมก้อทำงาน เทอก้อเรียนไป ผมก้อนานๆทักไปหาเทอ เทอไม่ค่อยทักมา แต่ทำไงได้ ผมอยากคุย ถึงแม้เราสองคนต่างคนก้อมีคนรัก แต่ผมรักเทอโดยไม่มีข้อแม้ ได้ช่วยเหลือเทอ เวลาเทอต้องใช้ ผมไม่เคยปฏิเสธ สิ่งที่ผมทำ ผมเตมใจ และมีความสุขที่ได้ทำเพื่อเทอคนนี้ ถึงแม้จะไม่มีวันนั้นก้อตาม และผมชอบเอาปัญหาชีวิต ความรักไปปรึกษาเทอ จนเวลาผ่านไปเทอก้อเรียนจบ ผมก้อทำงาน จนเทอทำงานแถวสมุทรสาครเราได้เจอกันอีกครั้ง ผมพาเทอไปกินบาบีคิว ที่เซนทรัล และผมก้อได้เจอเทอ ผมบอกตัวเองเสมอว่า แค่นี้ก้อมีความสุข จนมาวันนึงผมชวนเทอไปญีปุ่น เเต่ผมก้อพลาด เเละผิดคำพูด เพราะผมต้องเริ่มงานที่ใหม่ เทอบอกผมว่า ที่นั้นคือความฝันของเทอ ผมพลาดมาก จนเทอโกดผม ผมได้แต่อธิบายไป และคำลงท้ายด้วยคำว่า ขอโทษ ความรู้สึกที่มันแย่เหมือนตอนที่เทอบอกว่าเทอมีคนที่ชอบ มันกลับมาตอกย้ำว่าผมทำให้เทอผิดหวัง จนเวลาผ่านไป1ปี ผมได้เลิกกับแฟน ผมได้ทักไปหาเทอให้เทอยกโทษให้คุยกันอีกครั้ง เเละเทอ ยกโทษให้ผม ผมรู้สึกว่าผมมีความสุขอีกครั้ง (ถ้าโควิดหายนะ ผมจะพาเทอไปแน่ญี่ปุ่น)เราก้อคุยกันปกติ แค่เพื่อนที่ผมต้องจำ และผมไม่อยากเสียสิ่งที่ผมรักมั่น รักมา10 กว่าปี รักโดยที่แค่เทอทักมาคุย เเค่เทอตอบเเชท ได้ช่วยเหลือเวลาเทอต้องการที่พึ่ง จนถึงวันเกิดเทอ ผมได้คุยกัน ของขวัญวันเกิดให้เทอ ผมซื้อสร้อยข้อมือครึ่งสลึงให้เทอ ผมมีความสุขและผมชอบ เทอเวลาเทอทักมา เทอบอกจะรักษาให้ดี แค่นี้ผมก้อมีความสุข ถึงเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ถึงเราทั้งสองจะมีคนผ่านเข้ามา แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงในใจผม คือผมรักเทอเสมอมา เก็บไว้ในใจในส่วนลึกให้ลึกที่สุด ผมถามตัวเองเสมอ ที่ผมทำไปโดยที่เทอไม่ให้คำว่ารักหรือแฟน แต่ผมตอบได้เเค่คำเดวว่า ผมมีความสุขที่ได้ทำเพื่อเทอ แค่นี้ผมก้อดีแล้ว ผมตั้งใจแล้ว รักที่ไม่หวังว่าเทอจะหันมองมาไหม แค่ผมทำแบบนี้ ผมก้อสุขล้น ขอบคุณครับ
ความรัก ที่ต้องเก็บไว้ เพราะมีคำว่า เพื่อน ที่เทอให้มา