สวัสดีค่ะ ตัวเราเองเป็น perfectionist ในแง่ที่ว่าชอบกดดันตัวเองในเรื่องการเรียนหรือการทำงาน ซึ่งมันส่งผลต่อสุขภาพกายและจิต มันไม่มีความสมดุลในชีวิต อยากขอคำปรึกษาหาแนวทางในการปล่อยวางบ้างค่ะ
ปัจจุบันนี้เราศึกษาปริญญาตรีอยู่ต่างประเทศ อยู่ปี 4 แล้วค่ะ เทอมหน้าจะเป็นเทอมสุดท้าย ทีนี้เกรดเฉลี่ยปัจจุบันอยู่ที่ 4.00 แต่เทอมนี้เราทำได้ไม่ดีเท่าเทอมก่อนๆ ด้วยหลายๆปัจจัย เช่น มันเรียนลึกขึ้น งานเยอะขึ้น เรียนออนไลน์ เรื่องภาษาในวิชาที่ไม่คุ้น (เราจบม.ต้น และ ม.ปลาย กศน.มาค่ะ ไม่ได้เรียนสายสามัญเหมือนคนอื่น เพราะฉะนั้นความรู้ม.ต้นและม.ปลายจะไม่แน่นเท่าคนอื่น) และอื่นๆ
อีกทั้งเมื่อคำนวนดูแล้ว ถ้าเทอมนี้จบลง จะเป็นเทอมแรกที่เรามี B หลุดมา เกรดเฉลี่ยเราน่าจะตกมาอยู่ที่ 3.6 ถึง 3.7 ซึ่งได้ราวๆนี้มันเยอะค่ะ ในอีกใจนึงเราทราบดีว่ามันเยอะ แล้วมันก็ไร้เหตุผลที่กังวลเพราะเกรดไม่ใช่ทุกสิ่ง แต่เราก็ยังเลิกคิดย้ำๆซ้ำๆ ยังเลิกกังวลเรื่องถ้าเกรดตก จะเสีย scholarships ไม่ได้ค่ะทั้งๆที่มันยังไม่เกิดขึ้น เราเลิกโทษตัวเองไม่ได้ว่าแบบ "ทำไมทำได้ไม่ดีพอ"
เลยอยากขอคำแนะนำว่าควรทำอย่างไรดีให้เลิกใส่ใจเรื่องเกรดขนาดนี้ ต้องทำอย่างไรให้เห็นค่าตัวเองได้มากขึ้นดีคะ
ขอบคุณค่ะ
ขอคำแนะนำในการเลิกเป็น perfectionist ค่ะ
ปัจจุบันนี้เราศึกษาปริญญาตรีอยู่ต่างประเทศ อยู่ปี 4 แล้วค่ะ เทอมหน้าจะเป็นเทอมสุดท้าย ทีนี้เกรดเฉลี่ยปัจจุบันอยู่ที่ 4.00 แต่เทอมนี้เราทำได้ไม่ดีเท่าเทอมก่อนๆ ด้วยหลายๆปัจจัย เช่น มันเรียนลึกขึ้น งานเยอะขึ้น เรียนออนไลน์ เรื่องภาษาในวิชาที่ไม่คุ้น (เราจบม.ต้น และ ม.ปลาย กศน.มาค่ะ ไม่ได้เรียนสายสามัญเหมือนคนอื่น เพราะฉะนั้นความรู้ม.ต้นและม.ปลายจะไม่แน่นเท่าคนอื่น) และอื่นๆ
อีกทั้งเมื่อคำนวนดูแล้ว ถ้าเทอมนี้จบลง จะเป็นเทอมแรกที่เรามี B หลุดมา เกรดเฉลี่ยเราน่าจะตกมาอยู่ที่ 3.6 ถึง 3.7 ซึ่งได้ราวๆนี้มันเยอะค่ะ ในอีกใจนึงเราทราบดีว่ามันเยอะ แล้วมันก็ไร้เหตุผลที่กังวลเพราะเกรดไม่ใช่ทุกสิ่ง แต่เราก็ยังเลิกคิดย้ำๆซ้ำๆ ยังเลิกกังวลเรื่องถ้าเกรดตก จะเสีย scholarships ไม่ได้ค่ะทั้งๆที่มันยังไม่เกิดขึ้น เราเลิกโทษตัวเองไม่ได้ว่าแบบ "ทำไมทำได้ไม่ดีพอ"
เลยอยากขอคำแนะนำว่าควรทำอย่างไรดีให้เลิกใส่ใจเรื่องเกรดขนาดนี้ ต้องทำอย่างไรให้เห็นค่าตัวเองได้มากขึ้นดีคะ
ขอบคุณค่ะ