เริ่มที่นิยามของคำว่า "อิสรภาพทางการเงิน"ก่อนครับ  แต่ละคนอาจจะตัวเลขไม่เท่ากัน มากบ้างน้อยบ้างก็ว่ากันไป
แต่สำหรับผม คิดว่าการมีอิสรภาพทางการเงินคือ จุดที่มี passive income พอๆกับ ค่าใช้จ่ายในปัจจุบัน แบบที่สามารถดำเนินชิวิตได้โดยไม่ลดทอนคุณภาพชีวิตลง
     เท้าความ เดิมทีผมเริ่มจากการเป็นมนุษย์เงินเดือน ธรรมดาๆ  ก็เก็บหอบรอมริบ หาความรู้การลงทุนให้สินทรัพย์งอกเงย ลองผิดลองถูกไปเรื่อย 
ผ่านมา 12 ปี ( นานมากกก ) ก็พอมี passive income ในระดับที่เกินรายได้ประจำ ที่ใช้จ่ายปกติแล้ว (ค่อนข้างกินง่าย อยู่ง่าย ไม่ค่อยสร้างหนี้อะไร)
เลยคิดว่าถึงเวลาที่เอ็งจะพักได้แล้วนะ (อายุ42) เลยหยุดทำงานไป (ผมทำงานเกี่ยวกับดูแลสุขภาพผู้คน) เดือนแรกก็ลั่นลา ได้พักเต็มที่ สมองโล่ง ไม่มีความเครียดที่ทำงานมาในหัว  กินๆ นอนๆ ดูซีรีส์  ซึ่งมันดีมากจริงๆ ไม่ต้องกังวลเรื่องรายได้แล้ว  แต่พอผ่านไปสัก 2-3 เดือน เริ่มเบื่อการกินๆ นอนๆแล้ว เซ็งแบบแปลกๆ เหมือนชีวิตไม่มีคุณค่าอะไรเลย  
     พอย่างเข้าเดือนที่ 4 เลยตัดสินใจ ไปช่วยงาน ที่ทำงานเดิม เป็น part time จิตอาสา ช่วยดูแลคนไข้ ไม่คิดค่าจ้าง  เห้ย มันรู้สึกดีขึ้นมาก รู้สึกว่าชีวิตเรายังมีคุณค่าต่อผู้อื่น ต่อสังคม แมัว่าจะไม่มากเท่าเมื่อก่อน ยิ่งช่วงโควิด ยิ่งได้ช่วยคนเยอะเลย
ถึงตอนนี้ ตัวเองเลยได้ตกผลึกว่า " ชิวิตที่มีความสุข คือชีวิตที่ได้ทำประโยชน์แก่ผู้คน" ครับ
...แล้วเพื่อนๆล่ะครับ อะไรคือเหตุผลที่ิเมื่อมีอิสรภาพทางการเงินแล้ว แต่ยังคงทำงานต่อไม่หยุดครับ