เรื่องมีอยู่ว่า ผมเจอผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นผู้หญิงที่ผมชอบมากตั้งแต่ก้าวเข้ามาในมหาลัย แล้วทีนี้ผมได้มีโอกาสเจอเค้าและคุยกับเค้าช่วงหลังๆเลยช่วงปี3 ก่อนหน้านั้นผมไม่มีโอกาสได้คุยกับเค้าครับเพราะเค้ามีคนคุยอยู่ แต่พอหลังจากนี้มาผมก็ได้มีโอกาสคุยครับ  คือเค้าเป็นคนที่น่ารักอัธยาศัยดีมากๆเลยครับ ผมก็คุยไปเรื่อยๆเลยนะครับ  ละวันนึงเค้าถามผมว่า ทำไมถึงอยากรู้จักเค้า คือเค้าไม่รู้นะครับว่าผมชอบเค้าในตอนนั้น เค้าเลยถามว่า ผมก็เลยตอบไปว่า "เค้าอ่ะเป็นคนที่ผมชอบคนแรกตั้งแต่มาอยู่มหาลัยเลย แล้วอยากทำความรู้จักด้วยและอยากคุยด้วย"แล้วคำตอบที่ได้คือเค้าตอบว่า ตอนนี้เค้ายังไม่อยากมีแฟนครับด้วยเหตุผลว่า เค้าอ่ะเป็นคนที่จริงจังกับการเรียนมากๆเลยครับ ช่วงนึงเค้าเคยหายไปผมไม่สามารถติดต่อเค้าได้เนื่องจากการเรียนนี่แหละครับ เค้าอธิบายให้ผมฟัง คือเค้าอยากโฟกัสตรงนี้ก่อน แล้วก็เค้าบอกว่าเค้าดีใจที่ผมชอบเค้าหวังดีกับเค้ามาตลอด ละเค้าก็บอกว่าถ้าเกิดวันนึงได้คุย แล้วเค้ากลับไปเป็นแบบนั้นอีก เค้าจะคิดว่ามันอาจจะไม่ดีต่อทั้งสองฝ่าย แล้วเค้าไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของ ในการเป็นมันแย่ลง คือเค้าคิดกับผมแค่เพื่อนอ่ะครับ ละเค้าเพิ่งมารู้ตอนผมบอกนี่แหละว่าผมชอบเค้ามากว่าเพื่อน แล้วทีนี้ผมก็เข้าใจเค้านะครับละพอหลังจากสารภาพวันนั้นไป ผมก็คุยกับเค้าแทบทุกวันเลยครับแบบผมก็หวังนะว่าแบบคุยไปเรื่อยๆเผื่อเค้าจะเปลี่ยนสถานะ ละเค้าก็คุยกับดีมากๆเลยครับดีมากๆเลยแหละ แบบให้คำปรึกษากันอ่ะครับ แต่ผมกับเพื่อนผู้หญิงไม่ทำแบบนี้นะครับละผมไม่รู้ว่าเค้าทำแบบนี้กับเพื่อนผู้ชายมั้ยด้วย แต่เค้ากับผมคุยกันเกือบตลอดส่งอะไรให้กันดูด้วยไรแบบนี้ครับ  หรือเค้าไม่ได้คิดอะไรเค้าเลยทำแบบนี้ครับ ที่คุยกับผมทุกๆวัน ผมก็เลยคิดว่าผมควรที่จะออกมาดีมั้ยครับ เพราะว่าเพื่อนคงไม่คุยกันทุกวันหรอกถูกมั้ยครับ ความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ  ละก็วันนี้เพิ่งพาเค้าไปทำบุญที่วัดละก็ไปกินข้าวมาด้วยครับ แบบผมกับเพื่อนผู้หญิงไม่เคยทำแบบนี้เลยครับนอกจากเค้า แต่ลึกๆแล้วผมก็หวังนะครับ (น้ำหยดลงหินทุกวันหินยังกร่อน หรือหินวิ่งหนีครับ5555)