ไม่มีความสุขกับการทำงาน รู้สึกท้อแท้ทุกครั้งเมื่อต้องออกจากบ้านไปทำงาน...หดหู่ เศร้า พ่ายแพ้ นอนไม่หลับ 

ทำงานมา 12 ปี ตั้งแต่เรียนจบ เห็นความไม่แมทกับชีวิตและเครียดกับงานมาโดยตลอด แต่เตอนนั้นยังโสดและคิดว่าอดทนอีกนิดสักวันมันน่าจะดี จึงสู้และอดทนมาตลอด ก็ทำงานล่วงเวลาเกือบทุกวัน (ไม่ได้เงินเพิ่ม) ที่ทำงานเหมือนบ้าน และบ้านเปรียบเหมือนที่เอาไว้นอนเท่านั้น  ทุ่มเทตั้งใจทำงานมาก ทำงานนอกเหนือจากสัญญาจ้างไปมาก บางครั้งให้ทำงานบางอย่างจนรู้สึกว่าไม่ให้เกียรติกันเลย ยังอดทนด้วยความคิดที่ว่าต้องช่วยเหลือองค์กร ไม่เคยคิดว่านั่นเป็นเอาเปรียบแต่อย่างใด จนกระทั่งไม่ได้รับการเลื่อนตำแหน่ตามที่ควรจะเป็น รู้สึกเหมือนถูกหักหลัง ตาเริ่มสว่าง นี่กูมาทำอะไรอยู่ที่นี่

ในขณะเดียวกันเมื่อมีครอบครัวลูก 2 คน ทำให้ไม่มีเวลาอยู่กับครอบครัว ที่ทำงานมีแต่คนโสด ไม่เข้าใจบริบท มองว่าไม่ทุ่มเท รู้สึกเสียใจที่ไม่มีเวลาให้ลูกๆ  พอมีโควิดทำให้โรงเรียนปิด ไม่มีคนดูแลลูกๆ ตอนนี้สลับกันลามาดูแล เดือนหน้าจะทำแบบนี้ไม่ได้แล้ว อยากจะออกมาตั้งต้นใหม่ตอนนี้อายุ 34 ความกังวลมีมากหากลาออกกลัวเงินไม่พอเลี้ยงลูก  เงินจากอีกส่วนจะพอค่าใช้จ่ายแบบตึงๆ หางานใหม่ก็น่าจะยาก แต่ถ้าอยู่ก็รู้สึกจะเป็นบ้า ไม่มีคนดูเด็กอีกจนกว่าโรงเรียนจะเปิด รู้สึกตัวเองไม่มีคุณค่า ทำให้ครอบครัวเครียดไปด้วย

ควรจะตัดสินใจยังไงดี ขอความเห็นทุกท่าน