จะทำยังไงดีคะ กับปัญญาเรื่องนี้ พอดีแฟนไม่ยอมดิ้นรนที่จะทำอะไรเลยค่ะ เขาไม่ทำงาน ว่างงานมา 6 เดือนแล้ว เราพูด เราบอกจนไม่รู้จะบอกยังไงแล้วค่ะ
เรากินอยู่ด้วยกันนะคะ ค่าห้องเราเป็นคนออกคนเดียวมาโดยตลอด ต่อเดือนก็ตกประมาณ 5,000 เราพยายามหาเหตุผลที่ดีมาพูดมาบอกเขา คบกันเราก็อยากเห็นเขามีอนาคตที่ดีขึ้น เป็นคนที่ดีขึ้น รู้จักรับผิดชอบตัวเอง ทุกวันนี้ท้อแท้มากค่ะ เพราะไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว เราพูดเรื่องนี้ซ้ำๆซ้าก มาตลอด 6 เดือนแล้วค่ะ พูดจนบางครั้งไม่อยากจะพูดไม่อยากจะอะไรแล้ว แต่จะทำยังไงได้ละคะ พอหันหน้าคุยกันจริงๆจังๆ ก็เหมือนเขาจะเข้าใจในสิ่งที่เรากำลังบอก แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะกระเตื้องอะไร สัญญากับเราอะไรไว้ ก็ไม่เคยทำได้ เราทะเลาะกันเรื่องนี้ก็บ่อยครั้ง เขาเองก็มีภาระหน้าที่ ที่ต้องรับผิดชอบ ไหนจะค่างวดรถ พักหลังๆมานี้เรารู้สึกว่า เอ๊ะ มันเริ่มไม่ใช่ละ เขาเริ่มยืมเงินเราจ่ายค่างวดรถ บอกสิ้นเดือนจะคืน แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะคืน ค่าอาหาร การกินอยู่ในแต่ละมื้อแต่ละวัน เราเป็นคนจ่ายหมด เราเข้าใจว่าค่าอาหารแต่ละมื้อไม่ได้แพง แต่ถ้าเราต้องจ่ายเองทุกๆวัน มันก็ไม่ไหว เราเองทำงานหาเงินมาก็มีภาระต้องรับผิดชอบ ไหนจะรักษาแม่ที่เป็นโรคไต ฟอกไตทุกครั้งก็ไม่ได้ใช้เงินแค่บาทสองบาท ไหนจะค่าห้อง ค่ารถที่เราต้องรับผิดชอบ ไม่รวมถึงค่าอื่นๆอีก เราเหนื่อยค่ะ เหมือนหาเงินมาแทนที่จะได้ใช้เงินส่วนที่เหลือของตัวเองได้ ต้องเอามาให้เขาใช้ด้วย เราไม่ได้งกนะคะ อันไหนเราให้ได้เราก็ให้ค่ะ ถ้าเล็กๆน้อยๆ เราจ่ายได้เราก็จ่าย เวลาเรามีปัญญาอะไร เราก็หวังว่าหันไปหาแฟน แฟนจะซับพอร์ตได้บ้าง แต่ก็ไม่ ย้ายมากินอยู่ด้วยกัน ก็ไม่คิดจะช่วยเราแบ่งเบาภาระอะไร เขาไม่คิดว่าเราจะเหนื่อยบ้างหรอ บางทีเราก็สงสัย เราควรจะเอายังไงต่อไปดีคะ เราก็รักเขานะ แต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เราก็แย่ค่ะ ด้วยสถานะการ์ณตอนนี้ยิ่งมีโควิดมาเป็นปัญหาด้วย รายได้เราก็ไม่ได้หาได้ดีเหมือนเมื่อก่อน พอประคับประคองไปได้ในแต่ละเดือน ที่เราอยากให้เขาทำงาน เราไม่ได้หวังให้เขามาเลี้ยงอะไรเรา หรือซื้อของอะไรให้เรา เราไม่ได้ต้องการ แค่เขาเลี้ยงตัวเองได้ รับผิดชอบภาระตัวเองได้ เราก็ดีใจแล้วค่ะ
ทำยังไงดีถ้าต้องพูดเรื่องเดิมๆซ้ำๆ ซ้ากๆ กับแฟนตัวเอง???
เรากินอยู่ด้วยกันนะคะ ค่าห้องเราเป็นคนออกคนเดียวมาโดยตลอด ต่อเดือนก็ตกประมาณ 5,000 เราพยายามหาเหตุผลที่ดีมาพูดมาบอกเขา คบกันเราก็อยากเห็นเขามีอนาคตที่ดีขึ้น เป็นคนที่ดีขึ้น รู้จักรับผิดชอบตัวเอง ทุกวันนี้ท้อแท้มากค่ะ เพราะไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว เราพูดเรื่องนี้ซ้ำๆซ้าก มาตลอด 6 เดือนแล้วค่ะ พูดจนบางครั้งไม่อยากจะพูดไม่อยากจะอะไรแล้ว แต่จะทำยังไงได้ละคะ พอหันหน้าคุยกันจริงๆจังๆ ก็เหมือนเขาจะเข้าใจในสิ่งที่เรากำลังบอก แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะกระเตื้องอะไร สัญญากับเราอะไรไว้ ก็ไม่เคยทำได้ เราทะเลาะกันเรื่องนี้ก็บ่อยครั้ง เขาเองก็มีภาระหน้าที่ ที่ต้องรับผิดชอบ ไหนจะค่างวดรถ พักหลังๆมานี้เรารู้สึกว่า เอ๊ะ มันเริ่มไม่ใช่ละ เขาเริ่มยืมเงินเราจ่ายค่างวดรถ บอกสิ้นเดือนจะคืน แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะคืน ค่าอาหาร การกินอยู่ในแต่ละมื้อแต่ละวัน เราเป็นคนจ่ายหมด เราเข้าใจว่าค่าอาหารแต่ละมื้อไม่ได้แพง แต่ถ้าเราต้องจ่ายเองทุกๆวัน มันก็ไม่ไหว เราเองทำงานหาเงินมาก็มีภาระต้องรับผิดชอบ ไหนจะรักษาแม่ที่เป็นโรคไต ฟอกไตทุกครั้งก็ไม่ได้ใช้เงินแค่บาทสองบาท ไหนจะค่าห้อง ค่ารถที่เราต้องรับผิดชอบ ไม่รวมถึงค่าอื่นๆอีก เราเหนื่อยค่ะ เหมือนหาเงินมาแทนที่จะได้ใช้เงินส่วนที่เหลือของตัวเองได้ ต้องเอามาให้เขาใช้ด้วย เราไม่ได้งกนะคะ อันไหนเราให้ได้เราก็ให้ค่ะ ถ้าเล็กๆน้อยๆ เราจ่ายได้เราก็จ่าย เวลาเรามีปัญญาอะไร เราก็หวังว่าหันไปหาแฟน แฟนจะซับพอร์ตได้บ้าง แต่ก็ไม่ ย้ายมากินอยู่ด้วยกัน ก็ไม่คิดจะช่วยเราแบ่งเบาภาระอะไร เขาไม่คิดว่าเราจะเหนื่อยบ้างหรอ บางทีเราก็สงสัย เราควรจะเอายังไงต่อไปดีคะ เราก็รักเขานะ แต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เราก็แย่ค่ะ ด้วยสถานะการ์ณตอนนี้ยิ่งมีโควิดมาเป็นปัญหาด้วย รายได้เราก็ไม่ได้หาได้ดีเหมือนเมื่อก่อน พอประคับประคองไปได้ในแต่ละเดือน ที่เราอยากให้เขาทำงาน เราไม่ได้หวังให้เขามาเลี้ยงอะไรเรา หรือซื้อของอะไรให้เรา เราไม่ได้ต้องการ แค่เขาเลี้ยงตัวเองได้ รับผิดชอบภาระตัวเองได้ เราก็ดีใจแล้วค่ะ