หลายคนอาจสงสัยว่า นิยายเรื่องนี้โผล่มาได้ยังไง
มันเป็นเรื่องที่เขียนร่วมกันระหว่างลิกับคุณแจ็คในสวนถั่วเพื่ออ่านลงยูทูป และขณะนี้ใกล้จะจบแล้วค่ะ
เลยเอามาวางให้อ่านกันด้วย เพื่อความบันเทิงระหว่างโควิดกำลังระบาด เพราะลิอัดเสียงไม่ทัน เป็นหวัดเจ็บคอค่ะ^^
ตอนที่ 30
เสียงลมหายใจฟืดฟาดปนมากับกลิ่นสาบสางคล้ายกลิ่นของซากศพ ขณะคนข้างหลังกำลังลงมือทำมิดีมิร้ายกับร่างกายของตนเอง ทำให้เนยรู้สึกหวาดกลัว ระคนความอับอาย เมื่อร่างกายท่อนล่างของตนกำลังจะถูกเปลือยเปล่าด้วยน้ำมือของอินทร์ อาภรณ์ถูกปลดเปลื้องออกทั้งชั้นนอกและชั้นใน กางเกงผ้ายืดตัวหลวมใส่สบาย บัดนี้หลุดไปกองอยู่ที่ปลายเท้าของเธอเอง
เนยได้แต่ส่งเสียงอึกอักอู้อี้อยู่แค่ที่ฝ่ามือใหญ่ ซึ่งปิดกั้นเสียงร้องของเธอเอาไว้ ไม่ให้หลุดรอดออกมาได้ สองมือของเนยยังสอดเข้าไปใต้หมอน จับตัวหุ่นเอาไว้มั่น สัมผัสถึงแท่งโลหะเล็ก ๆ ที่ปักอยู่บนตัวหุ่น
ตะปูลงอาคม!
ตัดสินใจเอาตัวเองเข้าแลก...เนยหยุดการดิ้นรนลง ค่อย ๆ ดึงแท่งโลหะเล่มนั้นออกมาอย่างช้า ๆ เบามือ ไม่ให้อินทร์หรือสิ่งชั่วร้ายที่สิงร่างเขาอยู่ ซึ่งกำลังกระทำการอยู่บนร่างกายของเธอเอง ได้รู้ตัวก่อน สายตาเหลือบแลไปทางโต๊ะทำงานด้านข้างของเตียงนอน จ้องมองไปยังกระป๋องสเปรย์บรรจุสารชนิดพิเศษของเจมด้วยสายตามุ่งมั่น อาถรรพ์ในตัวอินทร์จะถูกทำลายลงได้ หากหุ่นดินในมือเธอสัมผัสกับสิ่งที่บรรจุอยู่ภายในนั้น ตามที่เจมเคยบอก เนยกัดฟันกลั้นความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจอย่างเต็มที่ ปล่อยให้อินทร์กระทำย่ำยีเธอตามอำเภอใจ ยอมเจ็บช้ำจนน้ำตาไหล
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ด้วยอาชีพเดิมที่ทำอยู่ อุตส่าห์รักษาเนื้อรักษาตัวมาเป็นอย่างดี ไม่ให้ตกเป็นเหยื่อของพวกเสือผู้หญิง ที่ดาหน้ากันเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วยอยู่ตลอดเวลา แม้แต่กับอาร์ตเองที่เคยตกลงเป็นแฟนกัน ก็ไม่เคยปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้เกินเลย แม้เพียงสักครั้งเดียว ผ่านเสือสิงห์นักเลงผู้หญิงมาได้โดยตลอด นับครั้งไม่ถ้วน แต่กลับมาเสียท่าให้กับผู้ชายที่ไม่เคยรักใคร่ในตัวเธอมาก่อน ซึ่งเนยคงจะเสียใจน้อยกว่านี้ ถ้าเพียงแต่อินทร์จะทำลงไปเพราะความรักในตัวเธอ
ทันทีที่ตะปูถูกดึงหลุดออก ร่างของเจ้าปู่ซึ่งนอนหลับตานิ่งอยู่ในอีกห้องหนึ่ง ก็ลืมตาขึ้นมอง ประกายตาของผู้ชราเปล่งประกายสดใสแวววาว ราวกับไม่ใช่แววตาของคนนอนป่วยติดเตียงมาเป็นเวลานาน ไม่มีอาการนัยน์ตาฝ้าฟาง ดูเลื่อนลอยไร้จุดหมายเหมือนก่อนเก่า สายตาของเจ้าปู่ในเวลานี้คล้ายสติสัมปชัญญะทั้งหมดของท่าน ได้หวนคืนมาอย่างสมบูรณ์ที่สุดแล้ว
ร่างชราค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงเองอย่างช้า ๆ ทว่ามีความมั่นคงแข็งแรงของร่างกายดีพอจะป่ายขาลงจากเตียง เหยียบเท้าลงบนพื้นไม้กระดาน.....
แต่ที่หน้าประตูห้องนอนของอินทร์เอง ร่างเลือนรางของเจ้าย่าแสงหล้ากับเจ้าแก้วกุมารทอง ได้แต่พากันจ้องมองเข้าไปในห้องผ่านบานประตูที่ปิดสนิทอยู่ ด้วยใบหน้าอันเศร้าหมองลง บ่งบอกถึงความเวทนาต่อหญิงสาวภายในห้อง
“พี่เนยยับเยินหมดแล้ว!”
กุมารทองพึมพำออกมา ด้วยอิทธิฤทธิ์ของนางผีพรายจากผงกระดูกของมันเอง ได้สกัดกั้นดวงวิญญาณที่อ่อนด้อยกว่าทั้งสองดวง ไม่ให้เหยียบย่างเข้ามาภายในห้อง แม้จะสงสารเนยสักเพียงใด ก็ได้แต่ยืนมองอย่างสะกดกลั้นความคับแค้นใจไว้ ไม่อาจทำอะไรได้มากไปกว่านั้น
เป็นเพราะเมื่อนางผีพราย เข้ามาแฝงอยู่ในตัวอินทร์ได้สำเร็จ มันจึงสามารถหลบรอดจากอาคมน้ำมนตร์ของครูบาเวียงทอง ด้ายสายสิญจน์ที่ผูกโยงอยู่รอบตัวบ้าน ก็เพียงสกัดกั้นไม่ให้ดวงวิญญาณชั่วร้าย เข้ามาภายในตัวบ้านได้เท่านั้น แต่ผีพรายมันแฝงอยู่ในตัวอินทร์ตั้งแต่ทีแรกแล้ว มันจึงอยู่ได้อย่างสบายใจ พออินทร์ออกห่างจากตัวบ้านไปเมื่อใด มันก็จะซ่อนอยู่ภายในห้อง รอเวลาให้เจ้าของห้องกลับมา จากนั้นมันก็เข้าสิงร่างของเขาใหม่ และเป็นช่องทางให้มนต์ดำของนิลเข้าครอบงำความคิดของชายหนุ่มในเวลาต่อมา
ดังนั้นหากอินทร์ออกห่างจากตัวบ้านมามากเท่าไหร่ จึงกลับมีสติดีกว่าอยู่ภายในบริเวณตัวบ้านมากเท่านั้น แต่นางผีพรายก็ยังไม่เลิกทำร้ายอินทร์ มันยังเสกเป่าน้ำมันพรายเข้าใส่เขาอีก จนอินทร์มีอาการเจ็บไข้อยู่เรื่อยไป ไม่เป็นอันออกไปทำงาน
“ตอนนี้เรายังทำอะไรไม่ได้ ต้องรอเนยจัดการกับหุ่นอาถรรพ์นั่นเสียก่อน"
ในที่สุดเหตุการณ์บัดสีบัดเถลิงภายในห้องนอนก็สงบลง อินทร์ปล่อยมือจากปากเนย เขาพลิกตัวลงจากลำตัวของเธอมานอนแผ่หรา หลับตาพริ้ม เหมือนคนหมดเรี่ยวหมดแรง เนยคว้าตัวหุ่นออกมาจากใต้หมอน ค่อย ๆ คืบคลานลงจากเตียงไปที่กางเกงของตัวเอง สวมใส่มันอย่างลุกรี้ลุกลน ใส่กางเกงพลางน้ำตาก็ไหลลงอาบใบหน้า ด้วยความเสียใจเป็นที่สุด จากนั้นโหย่งปลายเท้ามาที่กระป๋องสเปรย์บนโต๊ะทำงาน
แต่พอมือเธอแตะถูกกระป่องสเปรย์เท่านั้น พลันอินทร์ที่นอนหลับตาอยู่ ก็เบิกตากว้างขึ้น เขาผงกศีรษะหันมามองทางเนย พลางกระเด้งตัวลุกขึ้นยืนบนพื้นข้างเตียง
“หยุด! รู้นะว่ากำลังจะทำอะไร”
(มีต่อ)
หุ้นส่วนรัก ตอนที่ 30
เสียงลมหายใจฟืดฟาดปนมากับกลิ่นสาบสางคล้ายกลิ่นของซากศพ ขณะคนข้างหลังกำลังลงมือทำมิดีมิร้ายกับร่างกายของตนเอง ทำให้เนยรู้สึกหวาดกลัว ระคนความอับอาย เมื่อร่างกายท่อนล่างของตนกำลังจะถูกเปลือยเปล่าด้วยน้ำมือของอินทร์ อาภรณ์ถูกปลดเปลื้องออกทั้งชั้นนอกและชั้นใน กางเกงผ้ายืดตัวหลวมใส่สบาย บัดนี้หลุดไปกองอยู่ที่ปลายเท้าของเธอเอง
เนยได้แต่ส่งเสียงอึกอักอู้อี้อยู่แค่ที่ฝ่ามือใหญ่ ซึ่งปิดกั้นเสียงร้องของเธอเอาไว้ ไม่ให้หลุดรอดออกมาได้ สองมือของเนยยังสอดเข้าไปใต้หมอน จับตัวหุ่นเอาไว้มั่น สัมผัสถึงแท่งโลหะเล็ก ๆ ที่ปักอยู่บนตัวหุ่น
ตะปูลงอาคม!
ตัดสินใจเอาตัวเองเข้าแลก...เนยหยุดการดิ้นรนลง ค่อย ๆ ดึงแท่งโลหะเล่มนั้นออกมาอย่างช้า ๆ เบามือ ไม่ให้อินทร์หรือสิ่งชั่วร้ายที่สิงร่างเขาอยู่ ซึ่งกำลังกระทำการอยู่บนร่างกายของเธอเอง ได้รู้ตัวก่อน สายตาเหลือบแลไปทางโต๊ะทำงานด้านข้างของเตียงนอน จ้องมองไปยังกระป๋องสเปรย์บรรจุสารชนิดพิเศษของเจมด้วยสายตามุ่งมั่น อาถรรพ์ในตัวอินทร์จะถูกทำลายลงได้ หากหุ่นดินในมือเธอสัมผัสกับสิ่งที่บรรจุอยู่ภายในนั้น ตามที่เจมเคยบอก เนยกัดฟันกลั้นความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจอย่างเต็มที่ ปล่อยให้อินทร์กระทำย่ำยีเธอตามอำเภอใจ ยอมเจ็บช้ำจนน้ำตาไหล
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ด้วยอาชีพเดิมที่ทำอยู่ อุตส่าห์รักษาเนื้อรักษาตัวมาเป็นอย่างดี ไม่ให้ตกเป็นเหยื่อของพวกเสือผู้หญิง ที่ดาหน้ากันเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วยอยู่ตลอดเวลา แม้แต่กับอาร์ตเองที่เคยตกลงเป็นแฟนกัน ก็ไม่เคยปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้เกินเลย แม้เพียงสักครั้งเดียว ผ่านเสือสิงห์นักเลงผู้หญิงมาได้โดยตลอด นับครั้งไม่ถ้วน แต่กลับมาเสียท่าให้กับผู้ชายที่ไม่เคยรักใคร่ในตัวเธอมาก่อน ซึ่งเนยคงจะเสียใจน้อยกว่านี้ ถ้าเพียงแต่อินทร์จะทำลงไปเพราะความรักในตัวเธอ
ทันทีที่ตะปูถูกดึงหลุดออก ร่างของเจ้าปู่ซึ่งนอนหลับตานิ่งอยู่ในอีกห้องหนึ่ง ก็ลืมตาขึ้นมอง ประกายตาของผู้ชราเปล่งประกายสดใสแวววาว ราวกับไม่ใช่แววตาของคนนอนป่วยติดเตียงมาเป็นเวลานาน ไม่มีอาการนัยน์ตาฝ้าฟาง ดูเลื่อนลอยไร้จุดหมายเหมือนก่อนเก่า สายตาของเจ้าปู่ในเวลานี้คล้ายสติสัมปชัญญะทั้งหมดของท่าน ได้หวนคืนมาอย่างสมบูรณ์ที่สุดแล้ว
ร่างชราค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงเองอย่างช้า ๆ ทว่ามีความมั่นคงแข็งแรงของร่างกายดีพอจะป่ายขาลงจากเตียง เหยียบเท้าลงบนพื้นไม้กระดาน.....
แต่ที่หน้าประตูห้องนอนของอินทร์เอง ร่างเลือนรางของเจ้าย่าแสงหล้ากับเจ้าแก้วกุมารทอง ได้แต่พากันจ้องมองเข้าไปในห้องผ่านบานประตูที่ปิดสนิทอยู่ ด้วยใบหน้าอันเศร้าหมองลง บ่งบอกถึงความเวทนาต่อหญิงสาวภายในห้อง
“พี่เนยยับเยินหมดแล้ว!”
กุมารทองพึมพำออกมา ด้วยอิทธิฤทธิ์ของนางผีพรายจากผงกระดูกของมันเอง ได้สกัดกั้นดวงวิญญาณที่อ่อนด้อยกว่าทั้งสองดวง ไม่ให้เหยียบย่างเข้ามาภายในห้อง แม้จะสงสารเนยสักเพียงใด ก็ได้แต่ยืนมองอย่างสะกดกลั้นความคับแค้นใจไว้ ไม่อาจทำอะไรได้มากไปกว่านั้น
เป็นเพราะเมื่อนางผีพราย เข้ามาแฝงอยู่ในตัวอินทร์ได้สำเร็จ มันจึงสามารถหลบรอดจากอาคมน้ำมนตร์ของครูบาเวียงทอง ด้ายสายสิญจน์ที่ผูกโยงอยู่รอบตัวบ้าน ก็เพียงสกัดกั้นไม่ให้ดวงวิญญาณชั่วร้าย เข้ามาภายในตัวบ้านได้เท่านั้น แต่ผีพรายมันแฝงอยู่ในตัวอินทร์ตั้งแต่ทีแรกแล้ว มันจึงอยู่ได้อย่างสบายใจ พออินทร์ออกห่างจากตัวบ้านไปเมื่อใด มันก็จะซ่อนอยู่ภายในห้อง รอเวลาให้เจ้าของห้องกลับมา จากนั้นมันก็เข้าสิงร่างของเขาใหม่ และเป็นช่องทางให้มนต์ดำของนิลเข้าครอบงำความคิดของชายหนุ่มในเวลาต่อมา
ดังนั้นหากอินทร์ออกห่างจากตัวบ้านมามากเท่าไหร่ จึงกลับมีสติดีกว่าอยู่ภายในบริเวณตัวบ้านมากเท่านั้น แต่นางผีพรายก็ยังไม่เลิกทำร้ายอินทร์ มันยังเสกเป่าน้ำมันพรายเข้าใส่เขาอีก จนอินทร์มีอาการเจ็บไข้อยู่เรื่อยไป ไม่เป็นอันออกไปทำงาน
“ตอนนี้เรายังทำอะไรไม่ได้ ต้องรอเนยจัดการกับหุ่นอาถรรพ์นั่นเสียก่อน"
ในที่สุดเหตุการณ์บัดสีบัดเถลิงภายในห้องนอนก็สงบลง อินทร์ปล่อยมือจากปากเนย เขาพลิกตัวลงจากลำตัวของเธอมานอนแผ่หรา หลับตาพริ้ม เหมือนคนหมดเรี่ยวหมดแรง เนยคว้าตัวหุ่นออกมาจากใต้หมอน ค่อย ๆ คืบคลานลงจากเตียงไปที่กางเกงของตัวเอง สวมใส่มันอย่างลุกรี้ลุกลน ใส่กางเกงพลางน้ำตาก็ไหลลงอาบใบหน้า ด้วยความเสียใจเป็นที่สุด จากนั้นโหย่งปลายเท้ามาที่กระป๋องสเปรย์บนโต๊ะทำงาน
แต่พอมือเธอแตะถูกกระป่องสเปรย์เท่านั้น พลันอินทร์ที่นอนหลับตาอยู่ ก็เบิกตากว้างขึ้น เขาผงกศีรษะหันมามองทางเนย พลางกระเด้งตัวลุกขึ้นยืนบนพื้นข้างเตียง
“หยุด! รู้นะว่ากำลังจะทำอะไร”
(มีต่อ)