คือขอพูดอะไรเกี่ยวกับชีวิตตัวเองที่ผ่านมา 22 ปี (อาจจะยาวนิดนึงนะ) กับความรู้สึกที่อยากเป็นแบบเด็กคนอื่นบ้าง แต่ไม่เคยได้รับโอกาสนั้นเลย ชีวิตนี้เกิดมาบิดเบี้ยวไปหมด ไม่ว่าจะทำอะไร ตั้งแต่ลืมตาดูโลกมา จำความสุขได้ไม่กี่อย่าง สิ่งที่เป็นความสุขที่สุดในชีวิตก็น่าจะเป็นหน้าของแม่ ครอบครัวก็ไม่เคยพร้อมหน้า จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยกินข้าวด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตากันไหม
เรียนได้อนุบาลสอง ก็ต้องมาเจอในสิ่งที่เด็กทุกคนไม่ควรเจอ ต้องอยู่กับแม่แค่สองกับพี่สาว ครอบครัวพัง ตอนนั้นก็ไม่รู้หรอกว่าพ่อไปไหน ทำไมพ่อต้องไป รู้แต่ไม่อยากให้พ่อไป ไม่อยากเห็นแม่ร้องไห้ จนเวลาผ่านไป เหลือกันอยู่แค่สามคน ในห้องเช่าเก่าๆ ที่เป็นห้องแถว หรือจะเรียกว่าเป็นบ้านเกิดก็ได้ แม่ก็ทนลำบากนั่งเย็บผ้าส่ง เรากับพี่สาวเรียนจนพี่สาวจะจบ ม.3 เหมือนทุกอย่างกำลังจะดีแต่ก็มีเรื่อง จนต้องเห็นแม่ร้องไห้อีกครั้งตอนที่พี่สาว หนีออกจากบ้าน ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวตัวเองนัก เวลาผ่านไป ก็เหลือแค่เราสองคนแม่ลูก แม่ก็ทนทำงานลำบาก หาเงินมาเลี้ยงเรามาส่งเราเรียน ทำงานแลกวันละ 100-200 แต่ 100-200 ต้องแลกมากับโดนลูกค้าว่าบ้าง ขอลดราคาบ้าง ทั้งที่งานแต่ละอย่างเห็นแม่ทำจนมือเป็นเอ็น มันไม่ได้ง่ายเลย จนเป็นภาพจำกับตัวเอง ว่าไม่อยากเป็นเหมือนแม่ ไม่อยากทำงานที่มันลำบากต้องมานั่งโดนโขกสับจากคนอื่น ถ้าแม่อ่านอยู่ หนูขอโทษที่หนูดื้อกับแม่ ขอบคุณแม่ที่ดูแลหนูมา 19 ปี ไม่บ่นซักคำ ถึงแม่จะไม่มีเหมือนแม่คนอื่น แต่หนูก็รักแม่ที่สุด เราลำบากมาด้วยกันเยอะมาก ลำบากจนถึงขั้น แม่ไม่มีเงินส่งหนูเรียนต่อ ม.4 จนหนูต้องเปิดหมวกเล่นดนตรีหาเงินเรียนหาเงินใช้เอง จนคนอื่นมองว่าหนูเป็นขอทาน จนคนอื่นมาพูดว่า เลี้ยงลูกยังไงให้ไปนั่งเล่นดนตรีขอทานในตลาด แต่แม่ไม่เคยเอามาพูดให้หนูเสียใจ แม่ปกป้องหนูทุกอย่าง สนับสนุนไม่ว่าหนูจะทำอะไร เป็นอะไร หนูไม่รู้ว่าแม่โดนคนรอบตัวถามคำถามแย่ๆเกี่ยวกับหนูมามากแค่ไหน ว่าเลี้ยงลูกยังไงให้เป็นแบบนี้ให้เป็นกะเทย ให้เป็นขอทาน ให้ขอเพื่อนกิน หนูรู้แค่ว่า แม่ไม่เคยเอาคำพูดพวกนั้นมาทำร้ายหนูเลย จนวันนี้ วันที่หนูออกมาอยู่กับพ่อ มาอยู่ได้ 4 ปี คิดว่าจะต่อมหาลัย มาพึ่งพ่อหวังว่าพ่อจะช่วยให้ชีวิตหนูได้มีโอกาสได้เรียนแบบเด็กคนอื่นบ้างหวังว่าพ่อจะช่วยให้หนูได้สบายได้เรียนดีๆ แบบที่แม่ไม่สามารถทำให้หนูได้ แต่เปล่าเลย พ่อเคยมองหนูเป็นลูกไหม นอกจากเป็นภาระ มันเกิดคำถามในใจหนูมาตลอด พ่อเคยรักหนูไหม หนูทน กับความรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวในบ้าน ที่ไม่มีใครรู้จัก หรืออยากจะรู้จักกับหนู หนูทิ้งคนที่รักหนูที่สุด มาอยู่กับคนที่บางที เค้าอาจไม่เคยต้องการหนู ไม่เคยกอด ไม่เคยทำให้รู้สึกว่าเค้ารักหนู ไม่เคยปกป้องหนูจากคำพูดแย่ๆ
4 ปี ที่อยู่ด้วยกันมา พ่อเหนื่อยที่ต้องดูแลหนู แต่ 19 ปีที่แม่ดูแลหนูมา หนูไม่เคยได้ยินคำว่าเหนื่อยเลย ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมาถึงจุดนี้ จุดที่ในครอบครัว ไม่มีใครให้กำลังใจ ไม่มีใครให้ระบาย จนต้องมาโพสต์ให้คนสมน้ำหน้าชีวิตแย่ๆของตัวเองแบบนี้ เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันเป็นเพราะอะไร เพราะเกิดมาจากครอบครัวที่แตก ทำให้ชีวิตเราต้องเป็นแบบนี้ใช่มั้ย หรือเพราะ เราแค่เป็นคนที่โชคร้าย แต่ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไร มันก็คือชีวิตของหนู หนูคงจะแก้ไขให้มันผ่านไปด้วยตัวคนเดียวให้มันสมประกอบ แบบชีวิตของคนอื่นไม่ได้
จนตอนนี้ เราไม่ได้เรียนต่อมหาลัย เราสมัครงานโรงงานแห่งหนึ่ง แล้วพ่อเราก็มีแฟนใหม่ แต่ที่ทำให้เรารู้สึกแย่จนทนไม่ไหวคือ เราพึ่งทำงานได้ 15 วัน เงินออก 3000 นิดๆ พ่อจะให้เราช่วยจ่ายค่าไฟ ซึ่งค่าไฟเดือนนี้ 2000 กว่าบาท ทั้งที่เมื่อก่อนอยู่กับพ่อแค่สองคน เสียค่าไฟแค่เดือนละ 900-1000 จนพ่อเขามีแฟนใหม่ เดือนนี้ ค่าไฟเพิ่มขึ้น แล้วจะมาเก็บค่าไฟที่เรา หรือเพราะแอร์เคลื่อนที่ ของแฟนใหม่พ่อที่เค้าหยิบยื่นมาให้เราใช้ แต่เวลาเราเปิดใช้ เหมือนเราไปขโมยของใครมาใช้ เปิดทีก็ว่าเราที เราควรทำยังไงทั้งที่เราเป็นลูก แล้วพึ่งจะได้งานทำ อยากรู้ว่าเราควรทำอย่างไรต่อดี
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ 
โดนพ่อทิ้งตั้งแต่อนุบาล 2 อยู่กับแม่มา 19 ปี พึ่งกลับมาอยู่กับพ่อ แต่กลับมีแต่ปัญหา ควรทำอย่างไรดีครับ
เรียนได้อนุบาลสอง ก็ต้องมาเจอในสิ่งที่เด็กทุกคนไม่ควรเจอ ต้องอยู่กับแม่แค่สองกับพี่สาว ครอบครัวพัง ตอนนั้นก็ไม่รู้หรอกว่าพ่อไปไหน ทำไมพ่อต้องไป รู้แต่ไม่อยากให้พ่อไป ไม่อยากเห็นแม่ร้องไห้ จนเวลาผ่านไป เหลือกันอยู่แค่สามคน ในห้องเช่าเก่าๆ ที่เป็นห้องแถว หรือจะเรียกว่าเป็นบ้านเกิดก็ได้ แม่ก็ทนลำบากนั่งเย็บผ้าส่ง เรากับพี่สาวเรียนจนพี่สาวจะจบ ม.3 เหมือนทุกอย่างกำลังจะดีแต่ก็มีเรื่อง จนต้องเห็นแม่ร้องไห้อีกครั้งตอนที่พี่สาว หนีออกจากบ้าน ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวตัวเองนัก เวลาผ่านไป ก็เหลือแค่เราสองคนแม่ลูก แม่ก็ทนทำงานลำบาก หาเงินมาเลี้ยงเรามาส่งเราเรียน ทำงานแลกวันละ 100-200 แต่ 100-200 ต้องแลกมากับโดนลูกค้าว่าบ้าง ขอลดราคาบ้าง ทั้งที่งานแต่ละอย่างเห็นแม่ทำจนมือเป็นเอ็น มันไม่ได้ง่ายเลย จนเป็นภาพจำกับตัวเอง ว่าไม่อยากเป็นเหมือนแม่ ไม่อยากทำงานที่มันลำบากต้องมานั่งโดนโขกสับจากคนอื่น ถ้าแม่อ่านอยู่ หนูขอโทษที่หนูดื้อกับแม่ ขอบคุณแม่ที่ดูแลหนูมา 19 ปี ไม่บ่นซักคำ ถึงแม่จะไม่มีเหมือนแม่คนอื่น แต่หนูก็รักแม่ที่สุด เราลำบากมาด้วยกันเยอะมาก ลำบากจนถึงขั้น แม่ไม่มีเงินส่งหนูเรียนต่อ ม.4 จนหนูต้องเปิดหมวกเล่นดนตรีหาเงินเรียนหาเงินใช้เอง จนคนอื่นมองว่าหนูเป็นขอทาน จนคนอื่นมาพูดว่า เลี้ยงลูกยังไงให้ไปนั่งเล่นดนตรีขอทานในตลาด แต่แม่ไม่เคยเอามาพูดให้หนูเสียใจ แม่ปกป้องหนูทุกอย่าง สนับสนุนไม่ว่าหนูจะทำอะไร เป็นอะไร หนูไม่รู้ว่าแม่โดนคนรอบตัวถามคำถามแย่ๆเกี่ยวกับหนูมามากแค่ไหน ว่าเลี้ยงลูกยังไงให้เป็นแบบนี้ให้เป็นกะเทย ให้เป็นขอทาน ให้ขอเพื่อนกิน หนูรู้แค่ว่า แม่ไม่เคยเอาคำพูดพวกนั้นมาทำร้ายหนูเลย จนวันนี้ วันที่หนูออกมาอยู่กับพ่อ มาอยู่ได้ 4 ปี คิดว่าจะต่อมหาลัย มาพึ่งพ่อหวังว่าพ่อจะช่วยให้ชีวิตหนูได้มีโอกาสได้เรียนแบบเด็กคนอื่นบ้างหวังว่าพ่อจะช่วยให้หนูได้สบายได้เรียนดีๆ แบบที่แม่ไม่สามารถทำให้หนูได้ แต่เปล่าเลย พ่อเคยมองหนูเป็นลูกไหม นอกจากเป็นภาระ มันเกิดคำถามในใจหนูมาตลอด พ่อเคยรักหนูไหม หนูทน กับความรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวในบ้าน ที่ไม่มีใครรู้จัก หรืออยากจะรู้จักกับหนู หนูทิ้งคนที่รักหนูที่สุด มาอยู่กับคนที่บางที เค้าอาจไม่เคยต้องการหนู ไม่เคยกอด ไม่เคยทำให้รู้สึกว่าเค้ารักหนู ไม่เคยปกป้องหนูจากคำพูดแย่ๆ
4 ปี ที่อยู่ด้วยกันมา พ่อเหนื่อยที่ต้องดูแลหนู แต่ 19 ปีที่แม่ดูแลหนูมา หนูไม่เคยได้ยินคำว่าเหนื่อยเลย ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมาถึงจุดนี้ จุดที่ในครอบครัว ไม่มีใครให้กำลังใจ ไม่มีใครให้ระบาย จนต้องมาโพสต์ให้คนสมน้ำหน้าชีวิตแย่ๆของตัวเองแบบนี้ เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันเป็นเพราะอะไร เพราะเกิดมาจากครอบครัวที่แตก ทำให้ชีวิตเราต้องเป็นแบบนี้ใช่มั้ย หรือเพราะ เราแค่เป็นคนที่โชคร้าย แต่ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไร มันก็คือชีวิตของหนู หนูคงจะแก้ไขให้มันผ่านไปด้วยตัวคนเดียวให้มันสมประกอบ แบบชีวิตของคนอื่นไม่ได้
จนตอนนี้ เราไม่ได้เรียนต่อมหาลัย เราสมัครงานโรงงานแห่งหนึ่ง แล้วพ่อเราก็มีแฟนใหม่ แต่ที่ทำให้เรารู้สึกแย่จนทนไม่ไหวคือ เราพึ่งทำงานได้ 15 วัน เงินออก 3000 นิดๆ พ่อจะให้เราช่วยจ่ายค่าไฟ ซึ่งค่าไฟเดือนนี้ 2000 กว่าบาท ทั้งที่เมื่อก่อนอยู่กับพ่อแค่สองคน เสียค่าไฟแค่เดือนละ 900-1000 จนพ่อเขามีแฟนใหม่ เดือนนี้ ค่าไฟเพิ่มขึ้น แล้วจะมาเก็บค่าไฟที่เรา หรือเพราะแอร์เคลื่อนที่ ของแฟนใหม่พ่อที่เค้าหยิบยื่นมาให้เราใช้ แต่เวลาเราเปิดใช้ เหมือนเราไปขโมยของใครมาใช้ เปิดทีก็ว่าเราที เราควรทำยังไงทั้งที่เราเป็นลูก แล้วพึ่งจะได้งานทำ อยากรู้ว่าเราควรทำอย่างไรต่อดี
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้