ป้าฉันใจดี?

ไม่นานมานี้พ่อเราต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัดแต่พาเรากับพี่ไปด้วยไม่ได้ ก็เลยต้องฝากไว้กับป้า3เดือน ป้าเราเป็นคนใจร้อน ปากจัด แต่ใครๆก็บอกว่าป้าใจดี วันแรกที่เราไปอยู่เราก็ไม่ค่อยเก่งงานบ้านเท่าไหร่แต่ก็ปรกติดีป้าก็ใจดีกับเราด้วยก็เลยคิดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไร แต่พอผ่านไปเป็นอาทิตย์เราก็พยายามปรับตัวแต่ด้วยความที่เราเข้าสังคมไม่เก่งป้าก็เริ่มด่าเราหนักขึ้นเรื่อยๆจนเราเริ่มเครียด มีอยู่ครั้งนึงเราไปเยี่ยมญาติของป้า ก็มีญาติหลายคนเลยแหละ ตอนเที่ยงเราก็กินข้าวปรกติดีพอจะเก็บจานป้าก็คุยกับญาติตาอหน้าเราเลยว่า"โอ๊ยย..ใช้ไออาโปชาตินี้จะเสร็จมั้ย ดีไม่ดีเดี๋ยวหกหมด นู่นใช้ไอเอิร์นนู่นเก่งกว่าน้องมันอีก"เราฟังแล้วเราก็ขึ้นเลย คทอตอนนั้นทั้งอายทั้งแค้น..แต่ก็ไม่เป็นไรนี่ครั้งแรก หลายวันต่อมาป้าก็พาเราไปหาเพื่อนลุงในสวน แล้วเพื่อนลุงก็ถามเรากับพี่ว่าพูดใต้ได้มั้ย(คือเป็นคนใต้อะค่ะแต่หนูอยู่กลางนานก็เลยติดกลาง)พี่เราตอบว่าได้แต่เราตอบว่าไม่ได้ พอขึ้นรถระหว่างทางกลับป้าพูดว่า"ทำไมไม่หัดพูดใต้ดูพี่เอิร์นสิพูได้ทั้งกลางทั้งใต้ วันหลังถ้าใครถามว่าพูดได้มั้ยให้ตอบว่ากำลังฝึก เดี๋ยวเค้าหาว่าพ่อแม่เลี้ยงมากะแดะ ลืมกำพืดตัวเอง"ตอนนั้โครตโกรธเลยแหละแต่เก็บอาการไว้ แล้ววันนึงเราลืมทำงานส่งครูไม่ทันเพราะเรามีหลายวิชามากๆ ตอนนั้นจำได้ว่าพยายามจดจ่อกับงานเพื่อนที่จะไม่ต้องฟังคำด่าจากคนในบ้านพอมีวันนึงครูไปฟ้องป้าเรา(ป้าเราเป็นครูโรงเรียนนั้น)ว่าเราอะไม่ส่งงานแกแล้วบอกว่าเราพูดท้าทายแกแล้วคืองานนั้นต้องวาดรูป(เราชอบวาดรูปทุกคนรู้)แตาเรางาดส่งไม่ทันเราเองก็ลืมแถมเราเป็นพวกเลือดกำเดาไหลง่าย แล้วช่วงนั้นคือเรากำเดาไหลบ่อยมาก แล้วเย็นขอวันที่ครูเค้ามาฟ้อง ป้าก็มาคุยกับเราเรื่องนี้เราบอกป้าว่าเราลืมจริงๆเพราะเราจดจ่อกับงานวิชาที่มันเยอะๆก่อนก็เลยลืมวิชานี้ ป้าบอกเราว่า"เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะลืมเพราะนี่มันการวาดรูปที่เธอชอบ แล้วเธอก็ไปพูดท้าทายกับครูเค้าอีก"หนูบอกว่าหนูลืมไง๊!คนมันก็ต้องมีลืมบ้างสิวะ!)เราบอกว่าก็หนูจดจ่อกับงานอื่นจนลืมวิชานี้ แล้วหนูก็ไม่ได้พูดท้าทายครูด้วยก็ครูเค้าถามหนูว่ามีอะไรจะอ้างมั้ยหนูแค่บอกครูเค้าว่าหนูไม่มีอะไรจะแก้ตัวค่ะหนูพูดคาเนี่ย(คือกูงงพวกเมิงสื่อสารกันยังไงวะ?)ป้าบอกป้าไม่เชื่อก็ครูเค้าบอกว่า เราพยายามอธิบายกับป้าแต่ป้าไม่ฟัง ฟางเชือกสุดท้ายเราขาด เราแย่มากๆในตอนนั้นไม่ใช่ร่างกายแต่จิตใจต่างหากที่แย่เราเครียดมากๆเครียดมาตลอดบางครั้งน้ำตาไหลออกมาเองก็มี ณ จุดๆนั้นเราเดินำเข้าไปในจุดนั้นเราเดินเข้าไปในครัวหยิบน้ำยาซันไลต์แล้วเดินเข้ามาในห้องแล้วล็อคประตูวินาทีนั้นเราคิดถึงหน้าแม่หน้าพ่อหน้าพี่หน้าเพื่อนๆเราตัดสินใจส่งข้อความไปหาแม่ว่า"แม่...หนูนักแม่นะ"แล้วเราก็กำลังจะกินน่ำยาเข้าไปแต่แม่เราก็โทรมา เราตัดสินใจ1-2นาทีแล้วรับสายแม่ วินาทีนั้นเราร้องไห้ออกมาหนักมากที่ผ่านมาเราร้องไห้ในห้องน้ำคนเดียวตลอด พอเห็นหน้าแม่เราปล่อยโฮออกมาหนักสุดๆแต่ก็เก็บเสียงไว้ สักพักพี่เราเดินมาเคาะประตูเราก็ไม่อยากเปิดแต่แม่ก็บอกให้เปิด พอพี่เราเห็นขวดน้ำยาก็ตกใจแล้วรีบไปเก็บแล้วยังว่าเราอีก แต่พี่ก็เข้ามาปลอบเรา พอป้าเดินเข้ามาเราก็ปล่อยความรู้สึกใส่แบบหนักมากๆเราพูดทุกๆอย่างที่เราเก็บไว้ แล้วป้าเราพูดว่า"ถ้าแค่นี้ทนไม่ได้ต่อไปจะทำอะไรได้ ตอนเด็กป้าลำบากกว่าเธาป้ายังทนได้เลยเธอก็ต้องทนได้สิ"เราบอกป้าว่าความอดทนคนเรามันต่างกันป้าบอกไม่เกี่ยวเลย(เรารู้สึกว่าคงคุยกันไม่รุ้เรื่องเลยหยุด)ตั้งแต่วันนี้เราก็ไม่คุยกับป้าเลยก็ไหว้ตลอดแตาป้าไม่รับไหว้ ตั้งแต่วันนั้นเราก็มาอยู่กับพ่อเหมือนเดิมแต่คำด่าของป้าที่มันทิ่มแทงจิตใจยังจำได้ไม่เคยลืม...
มาแชร์ประสบการณ์แนะนำและเป็นกำลังใจให้คนที่ต้องเจออะไรแย่ๆแบบนี้(งดดราม่านะคะไม่ต้องการให้เห็นดีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง) เรื่องนี้คือเรื่องจริงเหตุการณ์จริง