อารมณ์ชอบต่อต้านสังคม ถ้าเป็นในรูปแบบ ไม่เห็นด้วยกับคนที่ มีคนเห็นด้วยแยอะกว่า แต่จะไปเห็นด้วยกับ คนที่มี คนเห็นด้วยน้อยกว่าผมก็จะ ไปอยู่กลุ่มคนเห็นด้วยน้อยกว่า หลายครั้งแล้วที่เป็นแบบนี้ และก็ชอบ ทำอะไรแตกต่างจาก รุ่นเดียวกัน ผมก็ชอบเปรียบเทียบตัวเอง ว่าเป็นส่วนน้อย ที่มีแค่ 1 ใน 32 คน และก็มักจะเป็นคน แตกต่างจาก กลุ่มคน 3 ใน 320 คน ที่จะมีนิสัยแบบนี้ และทำให้ผมเข้ากับใครไม่ได้ เพือนในโลกออนไลน์ ไม่มีซักคน หรือ ชีวิตจริง หาได้มากสุดก็ 3 คน ไม่ค่อยเข้ากันได้เท่าไหร่ แต่ก็พอคุยกันรู้เรื่องได้
ป.2 เคยสดุดขาล้ม หัวโขก หยุดโรงเรียน 2 เดือนเพื่อ รักษาหัวโน และก็ซ้ำชั้น และ ก็ได้เพือนไหม่ ตอนผมกำลังระบายสี โดยการให้ยืม สี ก่อนจะมาเป็นเพือนสนิทกัน ก็ ปาไป ป.3 ที่เพือนใออ้วนมันแนะนำ ร้านเกม เป็นตู้เกม จนผมติดงอมแงม จนโดนครูตีเพราะไปร้านเกม ก็โดนมาแล้ว และได้ เพือนจากร้านเกม ถึง 6 คนได้และคนรู้จัก 5 มั้ง เคยโดนพาไปเล่นน้ำ ขับจักรยานเล่น และ เล่นร้านเน็ต ติดงอมแงมถึงขนาดเจ้า ของร้าน เรียกฉายา ที่บังเอิญได้มา ตอนตั้งชื่อพลาดในเกม และติดปากหลายๆคน ชื่อว่า เท่ว เข้าร้านจนลุงที่ร้านจำได้
ป.5-ป.6 ชีวิตก็ธรรมดานะเคยมีเพือน แต่ด้วยเหตุการณ์ย้ายบ้าน ไปทำให้ เพือนที่เคยเล่นร้านเน็ต และ เพือนที่อยู่แวกนั้นจากสนิทกัน ไม่ค่อยจะได้เจอ หน้ากัน และผมก็ผิดเอง พอมาย้อนดู เคยโดนเพือนสนิท บอกหายไปไหน ที่หายไปตอน ย้ายบ้าน และมาเจอกันอีกที ก็ ม.1 อยู่ชั้นเดียวกันด้วย ก็บอกหายไปไหน ทำไมกูไม่เห็นอยู่บ้านเลย ไม่ค่อยแปลกใจเลย ที่ใออ้วนเพือนตอนเด็กผมจะมีนิสัย รังแกผมเพราะผมไปยุ่งกับมัน
(เพราะผมเองที่ไปทำร้ายความรู้สึกมันไปคบเพือนร้านเกม และไม่บอกมันว่าจะย้ายบ้าน มันเลยเริมคบเพือน ที่ย้านมาไหม่) แต่ก็เริมเป็นเพือนกันไหม่ เพราะเพือนของมัน ดันย้ายไปทำให้มันอยู่คนเดียว และเริมได้นิสัยเป็นคนเงียบๆติดตัวมา ไม่ค่อยเข้าหาใครก่อนแต่จะให้โดนเข้าหา มากกว่า จากที่โรงเรียนเพือนแยอะ ก็ยิ่งลดลงลดลง ไม่ค่อยจริงจังกับโรงเรียนเท่าไหร่ ไม่ค่อยจะศึกษาเรื่องการใช้ชีวิต การเข้าสังคม และก็มักจะเล่น เกมกับแฟนของพี่ โดยเกม HON บ่อยครั้ง ทำให้ใช้เวลาอยู่แต่บ้านไม่ค่อยออกไปไหน พอขึ้น ม.1 นับว่าโชคดี ที่มีคนเข้าหาและได้เพือนหลายคน พลาดเองที่ไม่ได้เตรียมใจ ศึกษาเรื่องราวชีวิตและพลาดไปหลายครั้งในการใช้ชีวิต ทำให้โดนเข้าใจผิดบ่อยๆ ถึงจะเสียดายชีวิต ที่อุส่าได้เพือน แบบตัวเองเป็น(ฝ่ายรับ) ยังไม่เคยเข้าไปขอเป็นเพือนกับใคร นับว่าโชคดี (ที่ได้เพือนถึง 30 กว่าคนได้เป็นเพือนที่สนิทคุยกันได้เรื่อยๆไม่ได้อึดอัด) แต่ก็ดันทำพัง เพราะอุปนิสัยตัวเอง ที่เป้นคนเงียบๆ ทำอะไรชอบเก็บไว้คนเดียว ไม่ค่อยบ่นอะไร แต่ก็เป็นคนหน้าด้านหน่อยๆ ถ้าให้เดินไปซื้อน้ำคนเดียว ก็เดินไปได้ไม่ค่อยสนใจโลก และติดเกมมากแต่เป็นในเกม PC เพือนมันเล่น โทรศัพท์ต้องจำใจเล่นกับเพือน ถึงจะไม่ใช่แนวนี้เท่าไหร่ และ เป็นคนที่มีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่ค่อยอธิบายบ่นปัญหาให้ใครฟังเท่าไหร่ มีหลายครั้งที่ชอบทำอะไร คนเดียวไม่บอกใคร เช่น ใส่หนังสือ มาเต็มกระเป๋าทำให้หนักหลัง
(มาย้อนดูตัวเองเหมือนคนไม่เต็มไงไม่รู้ เหตุผลก็เพราะขี้เกรียจและชอบนอนตื่นสาย) มักโดนมองว่าเป็นคนเอ๋อ ก็ชอบโดนครูสั่งไป เปิดนู่นเปิดนี่ เช่นเปิดพัดลม ครูก็บอกเปิด สวิทผมยังไม่รู้อะไรคือสวิท หรือ ยกโต๊ะ ก็ไม่เคยถามครูโต๊ะอะไร และสายตาก็สั้น แต่ก็เก็บเงียบไม่เคยบอกตัวเองสายตาสั้น ให้ใครฟัง เลยโดนเข้าใจผิด และถึง ม.3 จนเสียการเรียนในที่สุด (เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ควรตั้งใจเข้าสังคม เกมเล่นไปก็ไม่ได้อะไรกลับมาจริงๆ เหมือนที่ครูเคยบอก ทั้งความรู้พื้นฐานก็ไม่ได้)
ม.1 ผมก็พลาด ก็ดันไปทรยศเพือน ดันไปคบเพือนที่ เล่นเกม PC ที่ผมถนัดโดยร้านเกมไกล้โรงเรียน (ทำให้ไม่ได้กลับบ้านรถเมย์ด้วยกัน) ม.1 แต่มันก็ไม่มาโรงเรียน ทึ้งการเรียนเป็นเด็กเกเร ผมเลยไปคบกับเพือนที่เล่นเกมมือถือไหม่ (ROV) และก็ได้เพือนจากห้องอื่นเพราะเจอกันตอน กีฬาสี จากกลับรถเมย์กับเพือน(ห้องเดียวกัน) กลายเป็นไปส่งเพือนห้องอื่น และผมก็กลับบ้าน พอมาคิดชีวิตก่อนๆ รู้สึกตัวเองทำอะไร ผิดพลาดแยอะมาก ไม่ค่อยเข้าใจความคิดของคนอื่น จนโดนเพือน เล่นเกม มือถือ บอกให้เลิกไปยุ่ง กับนู่นนี่ แต่ผมก็ไม่ฟังไม่รู้อีกใจนึง ผมก็มีใจให้ พวกนักเลงเกเร เพลย์บอย หน่อยๆ
ถ้าเป็นไปได้ ถ้าย้อนเวลาไปแก้ไข ได้ก็ดีนะ ตอนนั้นยังไม่พร้อมจริงๆ ถึงขนาดเคยตัดผม รองทรงไปเรียน ตอน ม.1 โรงเรียนเปิดวันแรก โครตอายแล้วกลับไปตัดเกรียนไหม่ เพราะพี่แนะนำ
ม.1 ก็ยังปกติดีอยู่แหล่ะ แต่พอ นานๆไป ยิ่งเป็นคนเงียบๆ จากปกติ คุยไมค์กับคนอื่น ยังคุยได้ มีความมั่นใจ สุดๆ แต่พอตอนนี้จะคุย ก็กลัวเสียงจะไม่ดี ไม่มีความมั่นใจ ยิ่งอยู่ยิ่งแย่จนถึงตอนนี้ ถ้าเป้นแบบนี้ กลัวจะเสีย ทักษะการสื่อสารไว้ใช้กับ สายอาชีพงานในอนาคต ที่มาพิมทั้งหมดต้องการ แค่ใครมีนิสัยแบบนี้ มาพิมหลังไมค์คุยกับผมได้ครับ ไม่ค่อยมีเพือนที่เข้ากันได้เลย ชีวิตผมก็ไม่ต่างอะไรจาก เล่นเกม แล้วโหลดเซฟเก่าที่ต้องโหลด กว่า 100 ตาถึงจะผ่านด่านได้
และคนแบบผมก็คงมีน้อย
ปล.ไม่ได้คิดอะไรมากนะครับ พิมไว้ให้ได้ศึกษา กันเฉยๆ ไม่ได้หดหู่ถึงขนาดต้องปลอบใจ แค่รู้สึกเบื่อๆและก็อยากบันทึกไว้ อ่านเป็นบันทึกตัวเองจากอดีต เพื่อจะได้ไม่ทำพลาดอีก และตอนนี้ที่พิมบ่น ก็เพราะ ดันไปเข้าข้าง คนส่วนน้อยเลย มาระบายณ์ความรู้สึก มันเป็นอารมณ์ ต่อต้านกระแสสังคมอย่างนึง ที่จะหยุดไม่ได้ อารมณ์ชั่ววูปจริงๆที่พิมแบบนี้ ถ้าไม่ได้ปลดปล่อยมันไม่หาย...
ต่อต้านสังคม มันเป็นได้หลายรูปแบบ เช่น คนที่ไม่ชอบเล่น ฮีโร่ตัวนั้น ผมก็จะเล่นตัวนั้น และอื่นๆ ไม่ขอบอก เดียวจะยาวจบเหอะ เมื่อยมือ เสียเวลา 1 ชั่วโมงไปกับการพิมอะไรไร้สาระ แบบนี้เพื่อสนองตัญหาตัวเอง เห้อ
นิสัยต่อต้านสังคมเห็นด้วยกับคนส่วนน้อย (อธิบายปัญหา ทำไมคนถึงเป็นแบบนั้นฉบับบ่นชีวิตตัวเอง)
ป.2 เคยสดุดขาล้ม หัวโขก หยุดโรงเรียน 2 เดือนเพื่อ รักษาหัวโน และก็ซ้ำชั้น และ ก็ได้เพือนไหม่ ตอนผมกำลังระบายสี โดยการให้ยืม สี ก่อนจะมาเป็นเพือนสนิทกัน ก็ ปาไป ป.3 ที่เพือนใออ้วนมันแนะนำ ร้านเกม เป็นตู้เกม จนผมติดงอมแงม จนโดนครูตีเพราะไปร้านเกม ก็โดนมาแล้ว และได้ เพือนจากร้านเกม ถึง 6 คนได้และคนรู้จัก 5 มั้ง เคยโดนพาไปเล่นน้ำ ขับจักรยานเล่น และ เล่นร้านเน็ต ติดงอมแงมถึงขนาดเจ้า ของร้าน เรียกฉายา ที่บังเอิญได้มา ตอนตั้งชื่อพลาดในเกม และติดปากหลายๆคน ชื่อว่า เท่ว เข้าร้านจนลุงที่ร้านจำได้
ป.5-ป.6 ชีวิตก็ธรรมดานะเคยมีเพือน แต่ด้วยเหตุการณ์ย้ายบ้าน ไปทำให้ เพือนที่เคยเล่นร้านเน็ต และ เพือนที่อยู่แวกนั้นจากสนิทกัน ไม่ค่อยจะได้เจอ หน้ากัน และผมก็ผิดเอง พอมาย้อนดู เคยโดนเพือนสนิท บอกหายไปไหน ที่หายไปตอน ย้ายบ้าน และมาเจอกันอีกที ก็ ม.1 อยู่ชั้นเดียวกันด้วย ก็บอกหายไปไหน ทำไมกูไม่เห็นอยู่บ้านเลย ไม่ค่อยแปลกใจเลย ที่ใออ้วนเพือนตอนเด็กผมจะมีนิสัย รังแกผมเพราะผมไปยุ่งกับมัน (เพราะผมเองที่ไปทำร้ายความรู้สึกมันไปคบเพือนร้านเกม และไม่บอกมันว่าจะย้ายบ้าน มันเลยเริมคบเพือน ที่ย้านมาไหม่) แต่ก็เริมเป็นเพือนกันไหม่ เพราะเพือนของมัน ดันย้ายไปทำให้มันอยู่คนเดียว และเริมได้นิสัยเป็นคนเงียบๆติดตัวมา ไม่ค่อยเข้าหาใครก่อนแต่จะให้โดนเข้าหา มากกว่า จากที่โรงเรียนเพือนแยอะ ก็ยิ่งลดลงลดลง ไม่ค่อยจริงจังกับโรงเรียนเท่าไหร่ ไม่ค่อยจะศึกษาเรื่องการใช้ชีวิต การเข้าสังคม และก็มักจะเล่น เกมกับแฟนของพี่ โดยเกม HON บ่อยครั้ง ทำให้ใช้เวลาอยู่แต่บ้านไม่ค่อยออกไปไหน พอขึ้น ม.1 นับว่าโชคดี ที่มีคนเข้าหาและได้เพือนหลายคน พลาดเองที่ไม่ได้เตรียมใจ ศึกษาเรื่องราวชีวิตและพลาดไปหลายครั้งในการใช้ชีวิต ทำให้โดนเข้าใจผิดบ่อยๆ ถึงจะเสียดายชีวิต ที่อุส่าได้เพือน แบบตัวเองเป็น(ฝ่ายรับ) ยังไม่เคยเข้าไปขอเป็นเพือนกับใคร นับว่าโชคดี (ที่ได้เพือนถึง 30 กว่าคนได้เป็นเพือนที่สนิทคุยกันได้เรื่อยๆไม่ได้อึดอัด) แต่ก็ดันทำพัง เพราะอุปนิสัยตัวเอง ที่เป้นคนเงียบๆ ทำอะไรชอบเก็บไว้คนเดียว ไม่ค่อยบ่นอะไร แต่ก็เป็นคนหน้าด้านหน่อยๆ ถ้าให้เดินไปซื้อน้ำคนเดียว ก็เดินไปได้ไม่ค่อยสนใจโลก และติดเกมมากแต่เป็นในเกม PC เพือนมันเล่น โทรศัพท์ต้องจำใจเล่นกับเพือน ถึงจะไม่ใช่แนวนี้เท่าไหร่ และ เป็นคนที่มีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่ค่อยอธิบายบ่นปัญหาให้ใครฟังเท่าไหร่ มีหลายครั้งที่ชอบทำอะไร คนเดียวไม่บอกใคร เช่น ใส่หนังสือ มาเต็มกระเป๋าทำให้หนักหลัง
(มาย้อนดูตัวเองเหมือนคนไม่เต็มไงไม่รู้ เหตุผลก็เพราะขี้เกรียจและชอบนอนตื่นสาย) มักโดนมองว่าเป็นคนเอ๋อ ก็ชอบโดนครูสั่งไป เปิดนู่นเปิดนี่ เช่นเปิดพัดลม ครูก็บอกเปิด สวิทผมยังไม่รู้อะไรคือสวิท หรือ ยกโต๊ะ ก็ไม่เคยถามครูโต๊ะอะไร และสายตาก็สั้น แต่ก็เก็บเงียบไม่เคยบอกตัวเองสายตาสั้น ให้ใครฟัง เลยโดนเข้าใจผิด และถึง ม.3 จนเสียการเรียนในที่สุด (เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ควรตั้งใจเข้าสังคม เกมเล่นไปก็ไม่ได้อะไรกลับมาจริงๆ เหมือนที่ครูเคยบอก ทั้งความรู้พื้นฐานก็ไม่ได้)
ม.1 ผมก็พลาด ก็ดันไปทรยศเพือน ดันไปคบเพือนที่ เล่นเกม PC ที่ผมถนัดโดยร้านเกมไกล้โรงเรียน (ทำให้ไม่ได้กลับบ้านรถเมย์ด้วยกัน) ม.1 แต่มันก็ไม่มาโรงเรียน ทึ้งการเรียนเป็นเด็กเกเร ผมเลยไปคบกับเพือนที่เล่นเกมมือถือไหม่ (ROV) และก็ได้เพือนจากห้องอื่นเพราะเจอกันตอน กีฬาสี จากกลับรถเมย์กับเพือน(ห้องเดียวกัน) กลายเป็นไปส่งเพือนห้องอื่น และผมก็กลับบ้าน พอมาคิดชีวิตก่อนๆ รู้สึกตัวเองทำอะไร ผิดพลาดแยอะมาก ไม่ค่อยเข้าใจความคิดของคนอื่น จนโดนเพือน เล่นเกม มือถือ บอกให้เลิกไปยุ่ง กับนู่นนี่ แต่ผมก็ไม่ฟังไม่รู้อีกใจนึง ผมก็มีใจให้ พวกนักเลงเกเร เพลย์บอย หน่อยๆ
ถ้าเป็นไปได้ ถ้าย้อนเวลาไปแก้ไข ได้ก็ดีนะ ตอนนั้นยังไม่พร้อมจริงๆ ถึงขนาดเคยตัดผม รองทรงไปเรียน ตอน ม.1 โรงเรียนเปิดวันแรก โครตอายแล้วกลับไปตัดเกรียนไหม่ เพราะพี่แนะนำ
ม.1 ก็ยังปกติดีอยู่แหล่ะ แต่พอ นานๆไป ยิ่งเป็นคนเงียบๆ จากปกติ คุยไมค์กับคนอื่น ยังคุยได้ มีความมั่นใจ สุดๆ แต่พอตอนนี้จะคุย ก็กลัวเสียงจะไม่ดี ไม่มีความมั่นใจ ยิ่งอยู่ยิ่งแย่จนถึงตอนนี้ ถ้าเป้นแบบนี้ กลัวจะเสีย ทักษะการสื่อสารไว้ใช้กับ สายอาชีพงานในอนาคต ที่มาพิมทั้งหมดต้องการ แค่ใครมีนิสัยแบบนี้ มาพิมหลังไมค์คุยกับผมได้ครับ ไม่ค่อยมีเพือนที่เข้ากันได้เลย ชีวิตผมก็ไม่ต่างอะไรจาก เล่นเกม แล้วโหลดเซฟเก่าที่ต้องโหลด กว่า 100 ตาถึงจะผ่านด่านได้
และคนแบบผมก็คงมีน้อย
ปล.ไม่ได้คิดอะไรมากนะครับ พิมไว้ให้ได้ศึกษา กันเฉยๆ ไม่ได้หดหู่ถึงขนาดต้องปลอบใจ แค่รู้สึกเบื่อๆและก็อยากบันทึกไว้ อ่านเป็นบันทึกตัวเองจากอดีต เพื่อจะได้ไม่ทำพลาดอีก และตอนนี้ที่พิมบ่น ก็เพราะ ดันไปเข้าข้าง คนส่วนน้อยเลย มาระบายณ์ความรู้สึก มันเป็นอารมณ์ ต่อต้านกระแสสังคมอย่างนึง ที่จะหยุดไม่ได้ อารมณ์ชั่ววูปจริงๆที่พิมแบบนี้ ถ้าไม่ได้ปลดปล่อยมันไม่หาย...
ต่อต้านสังคม มันเป็นได้หลายรูปแบบ เช่น คนที่ไม่ชอบเล่น ฮีโร่ตัวนั้น ผมก็จะเล่นตัวนั้น และอื่นๆ ไม่ขอบอก เดียวจะยาวจบเหอะ เมื่อยมือ เสียเวลา 1 ชั่วโมงไปกับการพิมอะไรไร้สาระ แบบนี้เพื่อสนองตัญหาตัวเอง เห้อ