ขอเล่าเรื่องก่อนหน้านี้ก่อนนะคะ
เราคบกับแฟนเก่า (คนล่าสุด) มา 6 ปี แล้วก็เป็น 6 ปี ที่แย่ที่สุดในชีวิตเรามากๆ เขาไม่ใช่คนไม่ดีขนาดนั้นนะคะ เรื่องดีๆมันก็มีบ้าง แต่ส่วนมากเราจะร้องไห้มากกว่ายิ้ม เสียใจมากกว่ามีความสุข แล้ว 6 ปีมันคือเวลาที่นานมากสำหรับ กว่าเราจะหลุดออกมาตากตรงนั้นได้คือยากมา ถ้าใครที่ยัง move on ไม่ได้ คงจะเข้าใจความรู้สึกเราดี
กว่าเราจะตัดใจออกมาใช้ชีวิตคนเดียว ไปไหนคนเดียว ทำอะไรคนเดียวได้ มันไม่ง่ายเลย ทุกครั้งที่มีคนใหม่เข้ามา เราจะเป็นคนที่ถอยออกตลอด สิ่งที่เคยเจอ เคยโดนมา มันทำให้เรากลัว กลัวการเริ่มต้น กลัวความสัมพันธ์ กลัวการเสียใจ มันเหนื่อยไปหมด
เราแค่คิดว่าตอนนี้เหมือนเราได้พัก ได้ออกมาแล้ว เราแค่ยังอยากพักอยู่ เราคิดว่าทุกความสัมพันธ์ ไม่ว่าคนนั้นจะดีแค่ไหน มันต้องมีจุดที่เราต้องเหนื่อยอยู่แล้ว แต่คนๆนั้น จะคุ้มค่าที่จะเหนื่อยไหมนั่นก็อีกเรื่อง แล้วถ้าเค้ารักเราเค้าจะพยายามทำให้เราไม่ต้องเหนื่อยเอง พอเริ่มรักใครสักคน เราก็จะเริ่มระแวง เริ่มหึง เริ่มหวง เริ่มงี่เง่า แล้วก็อีกหลายๆเรื่อง คือเราเตรียมใจยอมรับเรื่องพวกนี้อยู่เเล้ว ถ้าเราจะมีความสัมพันธ์ใหม่กับใครสักคน
มาเข้าเรื่องกันเลย
ตอนนี้เราคุยกับคนๆนึงมาเกือบปีแล้ว (เขาเป็นคนอเมริกา) เราต่างรู้กันดีว่ามันคืออะไร ความรู้สึกนี้คืออะไร แต่แค่ไม่มีใครพูด ไม่มีใครพูดออกมาว่าชอบ หรือว่ารู้สึกอย่างไง เราก็คุยกันมาปกติ อยู่ดีๆ เขาก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา ว่าทำไมตอบช้า บางทีก็ไม่ตอบ เขาเริ่มชอบเราแล้ว แต่เขาคิดว่าเราไม่ได้รู้สึกแบบนั้น คือเราเข้าใจว่าเขาต้องการความชัดเจน แต่เรายังให้เขาไม่ได้จริงๆ อย่างที่บอก เรายังเหนื่อย ยังอยากพักอยู่ แต่เราก็ไม่ได้อยากเสียเขาไป เราไม่อยากเป็นแค่พี่น้องกับเขาไปตลอด เราแค่ยังรอเวลาที่เราพร้อม
เราพยายามอธิบายให้เขาฟัง ว่าเรายังชอบอิสระแบบนี้ ชอบการไปไหน ทำอะไรคนเดียวอยู่ บางครั้งที่ตอบช้าหรือไม่ได้ตอบ เราก็แค่อยากดูหนัง ฟังเพลง อ่านหนัง หรืออะไรที่เราชอบแค่นั้นเอง ไม่ใช่เราไม่อยากคุย คือเราปิดกั้นตัวเองจากคนอื่นมานานมาก จนทำให้เรากลายเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงมาก เราแค่ต้องการเวลา อยากมั่นใจว่ามันจะไม่จบเหมือนครั้งที่แล้วอีก เราคิดแค่เราไม่ได้อยากคุยทั้งวัน ทุกวัน วันไหนมีเรื่องคุยก็ค่อยคุยกัน คือบางวันมันไม่มีเรื่องจะคุยจริงๆ เราเลยเลือกที่จะตอบช้าบ้าง ไม่ตอบบ้าง
แล้วประโยคสุดท้ายที่เราได้บอกเขา คือเราบอกเขาว่า ถึงเราจะตอบช้าบ้าง ไม่ตอบบ้าง แต่ไม่ได้แปลว่าเราไม่อยากคุย ถึงเราจะยังไม่ต้องการความสัมพันธ์ตอนนี้ แต่มันก็ไม่ได้แปลว่าเราไม่ต้องการเขา เราดีใจที่เขาอยู่ตรงนี้ข้างเราและรับฟังเรามาตลอด
แล้วประโยคสุดท้ายที่เขาบอกเรา เขาบอกว่า อย่างน้อยเขาก็ได้รู้ว่ามันจะไม่มีเกิดขึ้นระหว่างเรา แล้วก็เคารพในความจริงใจของเราที่ยอมพูดความรู้สึกจริงๆ
เราไม่ได้อยากเสียเขาไป แต่เขาคงไม่อยากอยู่กับความไม่ชัดเจนแบบนี้ แต่เราไม่ตั้งใจให้มันแบบนี้เลย เราควรทำไงดีค่ะ
หลังจากที่คุยกับจบเราก็ไม่ได้คุยกับเขามาสักพักแล้ว เราอยากคุยกับเขา แต่ไม่รู้จะทักไปแบบไหนดี 🙁
แล้วเราไปเจอข้อความนึงมา มันตรงกับเรามาก
"เราแทบจะปิดกั้นตัวเองจากความรักมาตลอดมีหลายครั้งที่จะพยายามให้โอกาสและลองคุยกับใครสักคนดู แต่สุดท้ายเราก็กลับเป็นคนจบบทสนทนาด้วยการไม่ตอบและหายไปเอง เรากลัวการมีความรัก กลัวความสัมพันธ์ที่เริ่มจะจริงจัง แล้วเมื่อไหร่ความรู้สึกนี้มันจะหายไปซักที เราจมอยู่กับความกลัวนี้นานเกินไปแล้ว"
คือเราอยากออกไปจากตรงนี้แล้วจริงๆ 😢
ยังไม่พร้อมเริ่มต้นใหม่ ควรทำไงดีคะ
เราคบกับแฟนเก่า (คนล่าสุด) มา 6 ปี แล้วก็เป็น 6 ปี ที่แย่ที่สุดในชีวิตเรามากๆ เขาไม่ใช่คนไม่ดีขนาดนั้นนะคะ เรื่องดีๆมันก็มีบ้าง แต่ส่วนมากเราจะร้องไห้มากกว่ายิ้ม เสียใจมากกว่ามีความสุข แล้ว 6 ปีมันคือเวลาที่นานมากสำหรับ กว่าเราจะหลุดออกมาตากตรงนั้นได้คือยากมา ถ้าใครที่ยัง move on ไม่ได้ คงจะเข้าใจความรู้สึกเราดี
กว่าเราจะตัดใจออกมาใช้ชีวิตคนเดียว ไปไหนคนเดียว ทำอะไรคนเดียวได้ มันไม่ง่ายเลย ทุกครั้งที่มีคนใหม่เข้ามา เราจะเป็นคนที่ถอยออกตลอด สิ่งที่เคยเจอ เคยโดนมา มันทำให้เรากลัว กลัวการเริ่มต้น กลัวความสัมพันธ์ กลัวการเสียใจ มันเหนื่อยไปหมด
เราแค่คิดว่าตอนนี้เหมือนเราได้พัก ได้ออกมาแล้ว เราแค่ยังอยากพักอยู่ เราคิดว่าทุกความสัมพันธ์ ไม่ว่าคนนั้นจะดีแค่ไหน มันต้องมีจุดที่เราต้องเหนื่อยอยู่แล้ว แต่คนๆนั้น จะคุ้มค่าที่จะเหนื่อยไหมนั่นก็อีกเรื่อง แล้วถ้าเค้ารักเราเค้าจะพยายามทำให้เราไม่ต้องเหนื่อยเอง พอเริ่มรักใครสักคน เราก็จะเริ่มระแวง เริ่มหึง เริ่มหวง เริ่มงี่เง่า แล้วก็อีกหลายๆเรื่อง คือเราเตรียมใจยอมรับเรื่องพวกนี้อยู่เเล้ว ถ้าเราจะมีความสัมพันธ์ใหม่กับใครสักคน
มาเข้าเรื่องกันเลย
ตอนนี้เราคุยกับคนๆนึงมาเกือบปีแล้ว (เขาเป็นคนอเมริกา) เราต่างรู้กันดีว่ามันคืออะไร ความรู้สึกนี้คืออะไร แต่แค่ไม่มีใครพูด ไม่มีใครพูดออกมาว่าชอบ หรือว่ารู้สึกอย่างไง เราก็คุยกันมาปกติ อยู่ดีๆ เขาก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา ว่าทำไมตอบช้า บางทีก็ไม่ตอบ เขาเริ่มชอบเราแล้ว แต่เขาคิดว่าเราไม่ได้รู้สึกแบบนั้น คือเราเข้าใจว่าเขาต้องการความชัดเจน แต่เรายังให้เขาไม่ได้จริงๆ อย่างที่บอก เรายังเหนื่อย ยังอยากพักอยู่ แต่เราก็ไม่ได้อยากเสียเขาไป เราไม่อยากเป็นแค่พี่น้องกับเขาไปตลอด เราแค่ยังรอเวลาที่เราพร้อม
เราพยายามอธิบายให้เขาฟัง ว่าเรายังชอบอิสระแบบนี้ ชอบการไปไหน ทำอะไรคนเดียวอยู่ บางครั้งที่ตอบช้าหรือไม่ได้ตอบ เราก็แค่อยากดูหนัง ฟังเพลง อ่านหนัง หรืออะไรที่เราชอบแค่นั้นเอง ไม่ใช่เราไม่อยากคุย คือเราปิดกั้นตัวเองจากคนอื่นมานานมาก จนทำให้เรากลายเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงมาก เราแค่ต้องการเวลา อยากมั่นใจว่ามันจะไม่จบเหมือนครั้งที่แล้วอีก เราคิดแค่เราไม่ได้อยากคุยทั้งวัน ทุกวัน วันไหนมีเรื่องคุยก็ค่อยคุยกัน คือบางวันมันไม่มีเรื่องจะคุยจริงๆ เราเลยเลือกที่จะตอบช้าบ้าง ไม่ตอบบ้าง
แล้วประโยคสุดท้ายที่เราได้บอกเขา คือเราบอกเขาว่า ถึงเราจะตอบช้าบ้าง ไม่ตอบบ้าง แต่ไม่ได้แปลว่าเราไม่อยากคุย ถึงเราจะยังไม่ต้องการความสัมพันธ์ตอนนี้ แต่มันก็ไม่ได้แปลว่าเราไม่ต้องการเขา เราดีใจที่เขาอยู่ตรงนี้ข้างเราและรับฟังเรามาตลอด
แล้วประโยคสุดท้ายที่เขาบอกเรา เขาบอกว่า อย่างน้อยเขาก็ได้รู้ว่ามันจะไม่มีเกิดขึ้นระหว่างเรา แล้วก็เคารพในความจริงใจของเราที่ยอมพูดความรู้สึกจริงๆ
เราไม่ได้อยากเสียเขาไป แต่เขาคงไม่อยากอยู่กับความไม่ชัดเจนแบบนี้ แต่เราไม่ตั้งใจให้มันแบบนี้เลย เราควรทำไงดีค่ะ
หลังจากที่คุยกับจบเราก็ไม่ได้คุยกับเขามาสักพักแล้ว เราอยากคุยกับเขา แต่ไม่รู้จะทักไปแบบไหนดี 🙁
แล้วเราไปเจอข้อความนึงมา มันตรงกับเรามาก
"เราแทบจะปิดกั้นตัวเองจากความรักมาตลอดมีหลายครั้งที่จะพยายามให้โอกาสและลองคุยกับใครสักคนดู แต่สุดท้ายเราก็กลับเป็นคนจบบทสนทนาด้วยการไม่ตอบและหายไปเอง เรากลัวการมีความรัก กลัวความสัมพันธ์ที่เริ่มจะจริงจัง แล้วเมื่อไหร่ความรู้สึกนี้มันจะหายไปซักที เราจมอยู่กับความกลัวนี้นานเกินไปแล้ว"
คือเราอยากออกไปจากตรงนี้แล้วจริงๆ 😢