สงสัยมากว่าเราควรตัดใจหรือไปต่อ
เราเคยมีแฟนเป็นคนไต้หวัน เราอายุมากกว่าผู้ชาย จริงๆ ไม่คิดเป็นแฟนเลยนะ แต่เค้าดีกับเรามาก สุภาพ ใจเย็น คิดบวก เราเป็นคนไม่ชอบ Fake. อยากทำไรก็ทำ คิดว่าถ้ารับได้ในความเป็นตัวเองของเราก็จะลองเปิดใจ ก็ผ่าน ไม่ว่าจะหน้าผี ขี้วีน หรือสร้างปัญหา เค้าก็อยู่ข้างๆ เราเสมอ
จนวันนึงเราไปทำธุรกิจ เค้าก็ซัพพอร์ตเราหลายล้านบาท แต่ปัญหาธุรกิจพังไม่เป็นท่า ซ้ำโดนโกงเงิน แล้วมาเจอโควิดอีก เราเครียดและรู้สึกผิดมาก เค้าแบบทุ่มสุดตัวกับเรามาก แต่เราเริ่มทะเลาะกันด้วยเหตุเค้าถามทำไมไม่ตามทวงเงิน ตอนนั้นเราไม่มีสติเลย เครียด เลยไม่อยากคุยกับเค้า บอกเลิก ทะเลาะด้วยเฉยทั้งที่ตัวเองผิด ตลอดเวลาผู้ชายไม่เคยทวงเงินเลยนะ แต่บอกเหนื่อยมากเพราะเค้าก็รับวิกฤตจากโควิดเช่นกัน ธุรกิจล้ม ลูกค้าตาย รายจ่ายเพิ่มเพื่อประคองอาชีพที่ไต้หวัน ในตอนนั้นเราสงสารเค้ามาก แต่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากรอเวลา คุยกันน้อยลง แต่ผู้ชายไม่เคยหายไปทักหาเราทุกเดือน แต่เหมือนรู้กันว่าเราไม่ใช่แฟนกันแล้วนะ
วันนี้เราเปิดบริษัทเอง และกำลังตั้งตัว เลยมั่นใจอยากตอบแทน คืนเงินเค้า ก็กลับไปตั้งใจคุยกับผู้ชาย ก็ดันไปถามรักกันอยู่มั้ย เค้าตอบว่า I love you so deep. But i cant. ลืมบอกว่าหลังจากเกิดโควิด ก็ไม่เคยเจอกันเลย พฤศจิกายน 64 จะครบ 2 ปี เราเพิ่งรู้ตัวว่ารักผู้ชายคนนี้มากเหมือนกัน จากไม่เคยแคร์คนรอบตัวเค้า ก็แคร์ พ่อ แม่ เพื่อนเค้า เพราะทุกคนรู้ว่าเลิกกัน แต่เพื่อนที่ไทยไม่มีใครรู้ว่าเลิกกันเพราะโควิดเราเลยไปมาหากันไม่ได้
ปัญหาหนักใจเราตอนนี้คือ เรากลับมาคุยกันเหมือนเดิม ทุกวัน แต่ผู้ชายทำงานหนักมากไม่มีเวลา ปกติเค้าจะคุยตลอด ถามอะไรก็ตอบ แต่ตอนหลังเค้าบอกคุยกับเราเค้าโฟกัสทำงานไม่ได้ เพราะเราขี้หึงมากเลย (จากไม่เคยหึง) ยิ่งไกลกันยิ่งหึง เราเลยถามเคยคิดจะแต่งงานกัน ทำไมเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เค้าบอกไม่มีความหวังอะไรเหลือแล้ว ไม่อยากให้รอ หรือหวัง เพราะตอนนี้มีหนี้ ต้องรีบใช้หนี้ให้หมดก่อน ไม่มีอารมณ์คิดเรื่องความรักแล้ว เราเลยบอกเค้าว่าเราจะไม่ทักหรือโทรหาอีกต่อไป ความรู้สึกคือน้อยใจ เรามโนไปว่าเค้ามีคนใหม่ ทุกครั้งที่ถามเรื่องผู้หญิงเค้าตอบเราตลอดแต่เค้าบอกว่าเบื่อ หึงทั้งๆที่เค้าไม่มีใคร พอเราจะไม่คุยด้วยจริงๆ เค้าก็เศร้า โทรมาพูดแล้วร้องไห้ว่า ฉันคิดว่าเธอจะไปจากฉันแล้ว ทำไมถึงกลับมา ทำไมไม่ไปเจอคนที่ดีๆ ฉันไม่อยากให้ความรักที่เธอมีให้ฉันมันทำร้ายเธอ เหมือนแบบเค้าเจ็บปวดที่ดูแลเราไม่ได้ด้วย เราก็เสียใจที่เรากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ คุยต่อไปก็คิดถึงกัน ไม่มีสเตตัสใดๆ รอวันนึงใครจะมีคนใหม่ก่อน ซึ่งเรามั่นใจว่าเราไม่มีแน่เพราะไม่ได้เป็นคนสายปาร์ตี้ และไม่ชอบหลอกตัวเอง แต่ผู้ชายมีคนแนะนำผู้หญิงให้ตลอดตามสไตล์คนจีนแต่เค้าก็ไม่ไปไหน ความห่างไกลมันทรมานจริงๆนะ ต่างคนต่างทำงาน ให้กำลังใจกัน แต่อดเสียดายความรัก และสิ่งดีๆ ที่ผู้ชายคนนี้มีให้เราไม่ได้ มันจริงหรอ รักเรา แต่อยากให้เราไปมีคนที่ดีๆ อย่ารอเค้า เราควรตัดใจใช่มั้ย บางครั้งเราเองก็อยากให้เค้ามีคนที่ดีดูแล เค้าจะได้ไม่เหงา ไม่เหนื่อย ไรเงี้ย แต่พอคิดก็อดเสียใจไม่ได้ งงตัวเอง ว่าควรทำอย่างไร คุยต่อ หรือตัดใจ โควิดก็คงไม่จบง่ายๆ และคงยากที่จะเจอกันและคุยกันตรงหน้า (ใกล้บ้า)
ความรักของผู้ชายจริงแท้คือแบบไหน
เราเคยมีแฟนเป็นคนไต้หวัน เราอายุมากกว่าผู้ชาย จริงๆ ไม่คิดเป็นแฟนเลยนะ แต่เค้าดีกับเรามาก สุภาพ ใจเย็น คิดบวก เราเป็นคนไม่ชอบ Fake. อยากทำไรก็ทำ คิดว่าถ้ารับได้ในความเป็นตัวเองของเราก็จะลองเปิดใจ ก็ผ่าน ไม่ว่าจะหน้าผี ขี้วีน หรือสร้างปัญหา เค้าก็อยู่ข้างๆ เราเสมอ
จนวันนึงเราไปทำธุรกิจ เค้าก็ซัพพอร์ตเราหลายล้านบาท แต่ปัญหาธุรกิจพังไม่เป็นท่า ซ้ำโดนโกงเงิน แล้วมาเจอโควิดอีก เราเครียดและรู้สึกผิดมาก เค้าแบบทุ่มสุดตัวกับเรามาก แต่เราเริ่มทะเลาะกันด้วยเหตุเค้าถามทำไมไม่ตามทวงเงิน ตอนนั้นเราไม่มีสติเลย เครียด เลยไม่อยากคุยกับเค้า บอกเลิก ทะเลาะด้วยเฉยทั้งที่ตัวเองผิด ตลอดเวลาผู้ชายไม่เคยทวงเงินเลยนะ แต่บอกเหนื่อยมากเพราะเค้าก็รับวิกฤตจากโควิดเช่นกัน ธุรกิจล้ม ลูกค้าตาย รายจ่ายเพิ่มเพื่อประคองอาชีพที่ไต้หวัน ในตอนนั้นเราสงสารเค้ามาก แต่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากรอเวลา คุยกันน้อยลง แต่ผู้ชายไม่เคยหายไปทักหาเราทุกเดือน แต่เหมือนรู้กันว่าเราไม่ใช่แฟนกันแล้วนะ
วันนี้เราเปิดบริษัทเอง และกำลังตั้งตัว เลยมั่นใจอยากตอบแทน คืนเงินเค้า ก็กลับไปตั้งใจคุยกับผู้ชาย ก็ดันไปถามรักกันอยู่มั้ย เค้าตอบว่า I love you so deep. But i cant. ลืมบอกว่าหลังจากเกิดโควิด ก็ไม่เคยเจอกันเลย พฤศจิกายน 64 จะครบ 2 ปี เราเพิ่งรู้ตัวว่ารักผู้ชายคนนี้มากเหมือนกัน จากไม่เคยแคร์คนรอบตัวเค้า ก็แคร์ พ่อ แม่ เพื่อนเค้า เพราะทุกคนรู้ว่าเลิกกัน แต่เพื่อนที่ไทยไม่มีใครรู้ว่าเลิกกันเพราะโควิดเราเลยไปมาหากันไม่ได้
ปัญหาหนักใจเราตอนนี้คือ เรากลับมาคุยกันเหมือนเดิม ทุกวัน แต่ผู้ชายทำงานหนักมากไม่มีเวลา ปกติเค้าจะคุยตลอด ถามอะไรก็ตอบ แต่ตอนหลังเค้าบอกคุยกับเราเค้าโฟกัสทำงานไม่ได้ เพราะเราขี้หึงมากเลย (จากไม่เคยหึง) ยิ่งไกลกันยิ่งหึง เราเลยถามเคยคิดจะแต่งงานกัน ทำไมเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เค้าบอกไม่มีความหวังอะไรเหลือแล้ว ไม่อยากให้รอ หรือหวัง เพราะตอนนี้มีหนี้ ต้องรีบใช้หนี้ให้หมดก่อน ไม่มีอารมณ์คิดเรื่องความรักแล้ว เราเลยบอกเค้าว่าเราจะไม่ทักหรือโทรหาอีกต่อไป ความรู้สึกคือน้อยใจ เรามโนไปว่าเค้ามีคนใหม่ ทุกครั้งที่ถามเรื่องผู้หญิงเค้าตอบเราตลอดแต่เค้าบอกว่าเบื่อ หึงทั้งๆที่เค้าไม่มีใคร พอเราจะไม่คุยด้วยจริงๆ เค้าก็เศร้า โทรมาพูดแล้วร้องไห้ว่า ฉันคิดว่าเธอจะไปจากฉันแล้ว ทำไมถึงกลับมา ทำไมไม่ไปเจอคนที่ดีๆ ฉันไม่อยากให้ความรักที่เธอมีให้ฉันมันทำร้ายเธอ เหมือนแบบเค้าเจ็บปวดที่ดูแลเราไม่ได้ด้วย เราก็เสียใจที่เรากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ คุยต่อไปก็คิดถึงกัน ไม่มีสเตตัสใดๆ รอวันนึงใครจะมีคนใหม่ก่อน ซึ่งเรามั่นใจว่าเราไม่มีแน่เพราะไม่ได้เป็นคนสายปาร์ตี้ และไม่ชอบหลอกตัวเอง แต่ผู้ชายมีคนแนะนำผู้หญิงให้ตลอดตามสไตล์คนจีนแต่เค้าก็ไม่ไปไหน ความห่างไกลมันทรมานจริงๆนะ ต่างคนต่างทำงาน ให้กำลังใจกัน แต่อดเสียดายความรัก และสิ่งดีๆ ที่ผู้ชายคนนี้มีให้เราไม่ได้ มันจริงหรอ รักเรา แต่อยากให้เราไปมีคนที่ดีๆ อย่ารอเค้า เราควรตัดใจใช่มั้ย บางครั้งเราเองก็อยากให้เค้ามีคนที่ดีดูแล เค้าจะได้ไม่เหงา ไม่เหนื่อย ไรเงี้ย แต่พอคิดก็อดเสียใจไม่ได้ งงตัวเอง ว่าควรทำอย่างไร คุยต่อ หรือตัดใจ โควิดก็คงไม่จบง่ายๆ และคงยากที่จะเจอกันและคุยกันตรงหน้า (ใกล้บ้า)