เรามีเพื่อนผู้ชายคนนึง เป็นเพื่อนกันมา 4-5 ปี ปีนี้เป็นปีสุดท้าย ที่เราเรียนจบ วันปัจฉิม เขามาสารภาพชอบกับเรา ก่อนที่จะย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด ส่วนตัวเราแล้ว เราอยากเป็นเพื่อนกับเขา และเราขอบคุณเขามาก ที่มีความรู้สึกดีๆให้กัน ตลอด 5 ปี ที่ผ่านมาเขาเป็นเพื่อนที่ดีมาก จน2-3 ปีก่อน เราดันไปแอบชอบ สุดท้ายก็ต้องหยุด เพราะ กลัวเสียเขาไป จนเป็นเพื่อนสนิทมาจนถึงวันนี้ ทุกครั้งที่เรามีปัญหาครอบครัว ปัญหาต่างๆ เขาจะเป็นคนแรกที่เรานึกถึง เขาจะพาเราไปอยู่ในที่ที่สบายใจ ชอบพาไปนั่งรถเล่น และซื้อของกินอร่อยๆ ให้ทุกครั้ง ที่เราเศร้า เรารู้สึกดีมาก ที่เจอคนแบบเขา เขาเป็นที่พึ่งสำหรับเรา ในทุกๆเรื่อง ในใจก็ยังชอบเขาอยู่ เหมือนวันแรกที่ชอบ แต่ในบางเรื่อง เราเข้ากันไม่ได้ ถ้าเป็นแฟนกัน แล้วเรารู้สึกดีมากๆ ดีจนอยากมีเขาอยู่ในชีวิตเรื่อยๆ เราทำดีกับเขา ช่วยเรื่องเรียน ช่วยเรื่องต่างๆ เท่าที่ช่วยได้ ในห้องเรียน เราจะไม่ค่อยพูดคุยกัน แต่ก็จะนั่งใกล้ๆกัน เล่นกันบ้าง แต่ถ้าอยู่ข้างนอก ทุกครั้งที่ออกมาเจอ ก็จะสนิทกัน เล่นด้วยกัน ทุกครั้งเลยนะคะ ที่เขาจะอยู่ ทั้งเวลาที่เรามีความสุข ทั้งเวลาที่มีความทุกข์ กลายเป็นเราชอบเขาไปอย่างเต็มใจ แต่ในบางเรื่อง ถ้าเราเป็นแฟนกัน เท่าที่คิดมา เรารู้สึกว่า ต้องปรับเปลี่ยน อีกเยอะมาก ถึงจะไปกันรอด เขาก็ชอบเรา แต่เราดันพูดออกไปว่า เป็นเพื่อนกันก็ดีอยู่แล้ว เราพูดคำนี้ออกมา ทั้งที่ในใจ อยากบอกว่า เออ ชอบเหมือนกัน แบบมันย้อนแย้ง แต่เรามาคิดดูดีๆ เราอยากมีเขาในชีวิตตลอดไป เราไม่อยากเป็นแฟนกับเขาเลย ทั้งๆที่ตลอดมาเราก็รักเขา แต่เรากลัวเสียความสัมพันธ์ดีๆ แบบนี้ไป ทุกคนคิดว่า เราควรจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไง จะสารภาพไปดีไหม เขาจะกลับต่างจังหวัด สิ้นเดือนนี้แล้ว ขอบคุณทุกคนมากๆนะคะ ที่อ่านมาถึงจนจบ🙏🏻
เราให้เขาเป็นแค่ Friend zone