อย่างหัวข้อ ฉันมักจะฝัน แบบเดิมๆ หรือ พล็อตเรื่องเดิม ซ้ำๆ มาเป็นเวลากว่า 20 ปี เช่น ฝันว่าต้องไปไหนสักที่ ที่สำคัญมากๆ ก็จะอุปสรรคมากมาย หรือมีเรื่องอะไรต่อไร ทำให้ฉันไม่สามารถไปถึงได้ สักที ฉันมักหลงทาง สถานที่ที่เคยไปจนเจนตา ก็เปลี่ยนไป เป็นอย่างนี้เรื่องไปจนฉันตื่น และพออีกคืนฉันก็เริ่มฝันใหม่ อาจเป็นสถานที่ใหม่ ฉันฝันแบบนี้ เกือบทุกวัน หลายคนอาจบอกว่าฉันแต่งเรื่อง ถ้าดูจากวิธีเขียน คงรู้ว่าฉันเล่าไม่เก่งเท่าไร แต่ที่มาตัดสินใจเขียนครั้งนี้ แค่อยากมีที่ระบายบ้าง เหมือนได้เล่าให้ใครฟังบ้าง ฉันคิดว่าฉันคงเครียดเรื่องอะไรสักอย่าง แต่ฉันไม่รู้ สมองมันเลยออกมาแบบนั้น ตอนหลับ
เช่นกัน วันนี้ ฉันก็ฝัน ว่าฉันต้องไปทำงาน ที่ที่ฉันต้องไปทุกวันนั้นแหละ ฝันว่า ตื่นมาดูนาฬิกา ตี 5 พอดี ก็ไปอาบน้ำ แล้วเจ้ากรรมฉันหาเสื้อผ้าไม่เจอ แม้แต่สักชิ้นเดียว ฉันใช้เวลาอยู่นานมาก เพื่อหาเสื้อผ้า ฉันมองดูนาฬิกา ฉันกำลังจะสาย พอแต่งตัวเสร็จ ก็คว้ากระเป๋า โดยปกติฉันเป็นผู้หญิงที่พกทุกอย่างที่คิดว่าจำเป็นไว้ในกระเป๋าสะพาย แต่ตอนนี้กระเป๋าว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลยแม้แต่กระเป๋าตัง เสียเวลาหาอีกแล้ว ดูนาฬิกาอีกที พอได้ออกจากบ้าน ก็นั่งพี่วินออกไปต่อรถเมล์ หรือ รถตู้ เหมือนเดิม แต่วันนี้ ถนนมันแปลกไป ยังไม่ได้คิดอะไร รถมาก็ขึ้นรถวันนี้ เป็นรถเมล์ พอขึ้นไป ทางปกติไม่มีทางเลี้ยว ก็กลับมามีทางเลี้ยวซะงั้น เส้นทางที่เคยคุ้นชิน จนนอนหลับบนรถกะเวลาตื่นได้ ก็ไม่ได้ซะแล้ว นั่งรถวนไปวนมา แบบนั้นสักพัก เลยตัดสินใจลงเดิน เพื่อหาทางอื่นเพราะคิดว่าคงไปไม่ถึงแน่ๆ ฉันลงรถป้ายรถเมล์ริมแม่น้ำ (ในกรุงเทพฯมีป้ายรถเมล์อยู่ริมน้ำไหมหว่า) เวลาผ่านไปอีกแล้ว เลยเวลาเข้างานแล้ว แปดโมง
กว่าๆ แล้ว ฉันเดินไปเรื่อยๆ ถามคนนั้นก็นั้นก็บอกไปทางนี้ ถามอีกคนก็บอกไปทางโน้น สถานที่คุ้นตามาก ก็เลยเดินไปเรื่อยๆ ไหนๆก็สายแล้ว ใจคิด คุณๆคงคิดว่าทำไมไม่ขึ้นแท็กซี่ ...ไม่มีค่ะ ไม่มี...เลยสักคัน แปลกไหม มีแต่รถเมล์คันนั้น ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน ก็เจอมันวนไปวนมา อยู่นั้น ถามคนที่อยู่แถวนั้น บอกว่ามีท่าเรือ ก้คิดเอาวะ ขึ้นเรือก็ได้ พอไปถึงท่าน้ำ คนอื่นๆ ได้ขึ้นเรือหมด แต่พอมาถึงฉันเรือไป นายท่าบอกหมดเวลาแล้ว ท่าเรือปิด ... มีงี้ด้วยหรือ วะ ในฝันฉันนั่งกอดกระเป๋าอยู่ริมท่าน้ำ มองนาฬิกา เที่ยงพอดี แล้วสักพัก โทรศัพท์ที่ตั้งปลุก ไว้ก็ดังขึ้น ฉันตื่น ตอนตี 5 ... เอาจริงๆนะ พอตื่นมาก็คิดนะ ว่าวันนี้ ฉันไปไม่ถึงไหนอีกแล้ว...นี่แหละ ฉันมักจะฝันแบบนี้ แนวๆ นี้ เปลี่ยนสถานที่ไปเรื่อยๆ แต่ที่จะเหมือนๆกันคือ มันจะตื่นมา หานั่นนี่ไม่เจอ นั่งรถหลง เดินหลง นาฬิกา เวลา (นาฬิกาที่ดูทุกครั้งเป็นนาฬิกาฝาผนังเสมอ) และสุดท้ายก็ไม่ถึง
ฉันมักจะฝัน แบบเดิมๆ หรือ พล็อตเรื่องเดิม ซ้ำๆ มาเป็นเวลากว่า 20 ปี แล้ว
เช่นกัน วันนี้ ฉันก็ฝัน ว่าฉันต้องไปทำงาน ที่ที่ฉันต้องไปทุกวันนั้นแหละ ฝันว่า ตื่นมาดูนาฬิกา ตี 5 พอดี ก็ไปอาบน้ำ แล้วเจ้ากรรมฉันหาเสื้อผ้าไม่เจอ แม้แต่สักชิ้นเดียว ฉันใช้เวลาอยู่นานมาก เพื่อหาเสื้อผ้า ฉันมองดูนาฬิกา ฉันกำลังจะสาย พอแต่งตัวเสร็จ ก็คว้ากระเป๋า โดยปกติฉันเป็นผู้หญิงที่พกทุกอย่างที่คิดว่าจำเป็นไว้ในกระเป๋าสะพาย แต่ตอนนี้กระเป๋าว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลยแม้แต่กระเป๋าตัง เสียเวลาหาอีกแล้ว ดูนาฬิกาอีกที พอได้ออกจากบ้าน ก็นั่งพี่วินออกไปต่อรถเมล์ หรือ รถตู้ เหมือนเดิม แต่วันนี้ ถนนมันแปลกไป ยังไม่ได้คิดอะไร รถมาก็ขึ้นรถวันนี้ เป็นรถเมล์ พอขึ้นไป ทางปกติไม่มีทางเลี้ยว ก็กลับมามีทางเลี้ยวซะงั้น เส้นทางที่เคยคุ้นชิน จนนอนหลับบนรถกะเวลาตื่นได้ ก็ไม่ได้ซะแล้ว นั่งรถวนไปวนมา แบบนั้นสักพัก เลยตัดสินใจลงเดิน เพื่อหาทางอื่นเพราะคิดว่าคงไปไม่ถึงแน่ๆ ฉันลงรถป้ายรถเมล์ริมแม่น้ำ (ในกรุงเทพฯมีป้ายรถเมล์อยู่ริมน้ำไหมหว่า) เวลาผ่านไปอีกแล้ว เลยเวลาเข้างานแล้ว แปดโมง
กว่าๆ แล้ว ฉันเดินไปเรื่อยๆ ถามคนนั้นก็นั้นก็บอกไปทางนี้ ถามอีกคนก็บอกไปทางโน้น สถานที่คุ้นตามาก ก็เลยเดินไปเรื่อยๆ ไหนๆก็สายแล้ว ใจคิด คุณๆคงคิดว่าทำไมไม่ขึ้นแท็กซี่ ...ไม่มีค่ะ ไม่มี...เลยสักคัน แปลกไหม มีแต่รถเมล์คันนั้น ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน ก็เจอมันวนไปวนมา อยู่นั้น ถามคนที่อยู่แถวนั้น บอกว่ามีท่าเรือ ก้คิดเอาวะ ขึ้นเรือก็ได้ พอไปถึงท่าน้ำ คนอื่นๆ ได้ขึ้นเรือหมด แต่พอมาถึงฉันเรือไป นายท่าบอกหมดเวลาแล้ว ท่าเรือปิด ... มีงี้ด้วยหรือ วะ ในฝันฉันนั่งกอดกระเป๋าอยู่ริมท่าน้ำ มองนาฬิกา เที่ยงพอดี แล้วสักพัก โทรศัพท์ที่ตั้งปลุก ไว้ก็ดังขึ้น ฉันตื่น ตอนตี 5 ... เอาจริงๆนะ พอตื่นมาก็คิดนะ ว่าวันนี้ ฉันไปไม่ถึงไหนอีกแล้ว...นี่แหละ ฉันมักจะฝันแบบนี้ แนวๆ นี้ เปลี่ยนสถานที่ไปเรื่อยๆ แต่ที่จะเหมือนๆกันคือ มันจะตื่นมา หานั่นนี่ไม่เจอ นั่งรถหลง เดินหลง นาฬิกา เวลา (นาฬิกาที่ดูทุกครั้งเป็นนาฬิกาฝาผนังเสมอ) และสุดท้ายก็ไม่ถึง