กระทู้นี้เขียนขึ้นเพราะเราแค่อยากจะบอกเล่าความผิดหวังของเราจากความรักให้ทุกคนอ่านนะคะ อาจจะน่าเบื่อแต่มันคือความทรงจำที่ดี และคือปาฏิหาริย์ในช่วงหนึ่งของชีวิตเรา
เรื่องมันมีอยู่ว่า ตอนเราอยู่ ป.5 (จำได้ขึ้นใจมาก) เราเคยแอบชอบเพื่อนอยู่คนนึง เขาชื่อ A ค่ะ เขาเป็นเพื่อนที่มีเสน่ห์มากในตอนนั้น หุ่นดี เป็นนักกีฬา หน้าตาดีในสายตาเรา และคนอื่นๆ เราเป็นแก๊งเพื่อนที่อยู่ด้วยกัน ไปมาหาสู่ที่บ้านเพื่อนในกลุ่มได้ เรื่องราวของเรากับเขาไม่มีอะไรพิเศษมาก เพราะเราก็ใช้ชีวิตเด็ก ป.5 กันปกติ ไม่ได้สนิทกันมาก คุย เล่นกันได้ในรูปแบบเพื่อน
เราเองก็รู้ตัวเองว่าไม่ได้เป็นเด็กสาวที่น่ารัก หรือหน้าตาดีเหมือนคนอื่นเขา เป็นคนที่ชอบใครแล้วจะเต็มที่มาก ทั้งๆที่แอบชอบอยู่ข้างเดียว ได้แค่แอบชอบอยู่ห่างๆ จนวันนึงเรานัดไปติวหนังสือกันที่บ้านเพื่อนในกลุ่ม ด้วยความที่เราชอบเขามาก เราได้ซื้อกำไลข้อมือลูกปัดอะไรสักอย่าง ที่ช่วงนั้นเด็กๆฮิตกันมาก น่าจะเป็นสีดำ เราตั้งใจซื้อและเอาไปให้เขาในวันที่ไปติวหนังสือ และก็ได้ให้กับเขาจริงๆค่ะ เขารับไว้ จำไม่ได้ว่าเขาใส่เลยไหม หรือแค่เก็บไว้ ซึ่งตอนนั้นเราไม่รู้เลยว่าเขาจะรู้ไหมว่าเราชอบเขาหรือเปล่า รู้แค่ว่าดีใจมากๆที่เขายอมรับของๆเรา
พวกเราก็ติวหนังสือกันปกติ จนมันมีเหตุการณ์อะไรสักอย่าง ซึ่งตอนนั้นเราจำไม่ได้เลย จำได้แค่ว่าเราน้อยใจ หรืองอนอะไรเขาสักอย่าง ซึ่งเขาก็คงจะไม่รู้หรอกนะคะว่าเรางอนหรือน้อยใจอะไรเขา เราได้ขอกำไลที่เราให้จากเขาคืน แล้วเอามาขว้างลงพื่อนต่อหน้าเขา และเพื่อนๆทุกคน แล้วก็วิ่งหนี (ดูละครเยอะไปเนาะ) ร้องไห้ออกมาขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้าน (ตอนนั้นเราขี่มอเตอร์ไซค์เป็นแล้ว เป็นคนเดียวที่ขี่มอเตอร์ไซค์ได้ในตอนนั้น) ขี่กลับบ้านร้องไห้ ตอนนั้นจำความรู้สึกได้ว่าเสียใจมาก และหลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย และก็แยกย้ายจบชั้น ป.5 กันไป และจำได้ประมาณว่าเขาย้ายไปเรียนต่อที่อื่น และก็ไม่ได้ข่าวคราวของกันอีกเลย คือลืมไปเลยว่าเราเคยมีเพื่อนคนนี้
จนเราเรียนจบปริญญาตรี (จบนิเทศศาสตร์) จบใหม่ๆยังไม่ได้รับปริญญาเลยค่ะ พ่อมีเส้นสายรู้จักกับนักข่าวท้องถิ่นที่บ้าน ที่ต่างจังหวัด เลยอยากให้กลับไปลองทำงานที่บ้าน ก็ตัดสินใจกลับไปทำงานตรงนั้น จนบังเอิญไปเจอพ่อของ A ซึ่งทันทีที่เราเห็นเราก็รู้ได้เลยว่านั้นคือพ่อของเขา ด้วยหน้าตา และชื่อของเขา (สมัยนั้นเด็กๆพวกเราชอบล้อชื่อพ่อชื่อแม่กันเนาะ) และพ่อ A ก็พูดถึง A และรู้ว่าเราเคยเป็นเพื่อน A สมัยเด็กๆ และชอบบ่นเรื่องของ A ให้ฟังบ้าง แต่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้สนใจอะไรค่ะ เพราะรู้ว่าต่างคนต่างมีชีวิตของตัวเองแล้ว
จนเวลาล่วงเลยมาหลายปี เราก็ได้ย้ายมาทำงานกรุงเทพฯ และก็ใช้ชีวิตของเรา เจอทั้งเรื่องที่แย่ เรื่องที่ดี เลิกกับแฟนไปกี่คนต่อกี่คน จนมาวันหนึ่ง...
รักที่คิดว่าจะเป็นไปได้ แต่สุดท้าย....
เรื่องมันมีอยู่ว่า ตอนเราอยู่ ป.5 (จำได้ขึ้นใจมาก) เราเคยแอบชอบเพื่อนอยู่คนนึง เขาชื่อ A ค่ะ เขาเป็นเพื่อนที่มีเสน่ห์มากในตอนนั้น หุ่นดี เป็นนักกีฬา หน้าตาดีในสายตาเรา และคนอื่นๆ เราเป็นแก๊งเพื่อนที่อยู่ด้วยกัน ไปมาหาสู่ที่บ้านเพื่อนในกลุ่มได้ เรื่องราวของเรากับเขาไม่มีอะไรพิเศษมาก เพราะเราก็ใช้ชีวิตเด็ก ป.5 กันปกติ ไม่ได้สนิทกันมาก คุย เล่นกันได้ในรูปแบบเพื่อน
เราเองก็รู้ตัวเองว่าไม่ได้เป็นเด็กสาวที่น่ารัก หรือหน้าตาดีเหมือนคนอื่นเขา เป็นคนที่ชอบใครแล้วจะเต็มที่มาก ทั้งๆที่แอบชอบอยู่ข้างเดียว ได้แค่แอบชอบอยู่ห่างๆ จนวันนึงเรานัดไปติวหนังสือกันที่บ้านเพื่อนในกลุ่ม ด้วยความที่เราชอบเขามาก เราได้ซื้อกำไลข้อมือลูกปัดอะไรสักอย่าง ที่ช่วงนั้นเด็กๆฮิตกันมาก น่าจะเป็นสีดำ เราตั้งใจซื้อและเอาไปให้เขาในวันที่ไปติวหนังสือ และก็ได้ให้กับเขาจริงๆค่ะ เขารับไว้ จำไม่ได้ว่าเขาใส่เลยไหม หรือแค่เก็บไว้ ซึ่งตอนนั้นเราไม่รู้เลยว่าเขาจะรู้ไหมว่าเราชอบเขาหรือเปล่า รู้แค่ว่าดีใจมากๆที่เขายอมรับของๆเรา
พวกเราก็ติวหนังสือกันปกติ จนมันมีเหตุการณ์อะไรสักอย่าง ซึ่งตอนนั้นเราจำไม่ได้เลย จำได้แค่ว่าเราน้อยใจ หรืองอนอะไรเขาสักอย่าง ซึ่งเขาก็คงจะไม่รู้หรอกนะคะว่าเรางอนหรือน้อยใจอะไรเขา เราได้ขอกำไลที่เราให้จากเขาคืน แล้วเอามาขว้างลงพื่อนต่อหน้าเขา และเพื่อนๆทุกคน แล้วก็วิ่งหนี (ดูละครเยอะไปเนาะ) ร้องไห้ออกมาขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้าน (ตอนนั้นเราขี่มอเตอร์ไซค์เป็นแล้ว เป็นคนเดียวที่ขี่มอเตอร์ไซค์ได้ในตอนนั้น) ขี่กลับบ้านร้องไห้ ตอนนั้นจำความรู้สึกได้ว่าเสียใจมาก และหลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย และก็แยกย้ายจบชั้น ป.5 กันไป และจำได้ประมาณว่าเขาย้ายไปเรียนต่อที่อื่น และก็ไม่ได้ข่าวคราวของกันอีกเลย คือลืมไปเลยว่าเราเคยมีเพื่อนคนนี้
จนเราเรียนจบปริญญาตรี (จบนิเทศศาสตร์) จบใหม่ๆยังไม่ได้รับปริญญาเลยค่ะ พ่อมีเส้นสายรู้จักกับนักข่าวท้องถิ่นที่บ้าน ที่ต่างจังหวัด เลยอยากให้กลับไปลองทำงานที่บ้าน ก็ตัดสินใจกลับไปทำงานตรงนั้น จนบังเอิญไปเจอพ่อของ A ซึ่งทันทีที่เราเห็นเราก็รู้ได้เลยว่านั้นคือพ่อของเขา ด้วยหน้าตา และชื่อของเขา (สมัยนั้นเด็กๆพวกเราชอบล้อชื่อพ่อชื่อแม่กันเนาะ) และพ่อ A ก็พูดถึง A และรู้ว่าเราเคยเป็นเพื่อน A สมัยเด็กๆ และชอบบ่นเรื่องของ A ให้ฟังบ้าง แต่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้สนใจอะไรค่ะ เพราะรู้ว่าต่างคนต่างมีชีวิตของตัวเองแล้ว
จนเวลาล่วงเลยมาหลายปี เราก็ได้ย้ายมาทำงานกรุงเทพฯ และก็ใช้ชีวิตของเรา เจอทั้งเรื่องที่แย่ เรื่องที่ดี เลิกกับแฟนไปกี่คนต่อกี่คน จนมาวันหนึ่ง...