ก่อนอื่นขอแนะนำก่อนนะคะ เจ้าของกระทู้เกิดในครอบครัวที่ยากจนค่ะ พ่อแม่แยกทางกันต่างฝ่ายมีครอบครัวใหม่ ส่วนเจ้าของกระทู้ก็เป็นลูกคนที่3 โตมากับปู่และย่า ทำงานตั้งแต่ประถมรับจ้างซักผ้าหาเงินมาใช้ช่วงปิดเทอม เงินไปโรงเรียนไม่มีค่ะห่อข้าวไปกินเอง ตั้งใจเรียนและ ปากกัดตีนถีบดิ้นรนจนได้เรียนมหาวิทยาลัย ส่วนหนึ่งก็กู้กยศ.ส่วนหนึ่งจากการทำงานค่ะ โชคดีทีมีพี่สาวคอยช่วยเหลือเรื่องค่ากินค่ากิจกรรม โดยที่นางไม่ได้เรียนต่อ พอเจ้าของกระทู้เรียนจบ ก็ทำงาน มีคนั้งนึงอกหักเพราะแฟนพาผู้หญิงอื่นมานอนในห้องระหว่างที่เราไปทำงาน เสียใจมากเลยเก็บกระเป๋าไปเช่าห้องถูกๆ จำได้ว่าราคาหอพัก 1800 บาทเป็นห้องเปล่าไม่มีอะไร ใช้ห้องน้ำรวม มีวันนึงโดนข่มขืนและลากเข้าห้องของตัวเอง ซึ่งห้องนอนติดกับห้องน้ำรวม ร้องแต่ไม่มีใครมาช่วย โดนซ้อม จุก ไม่สามารถหนีออกมาได้และร้องไม่ออกมันแน่นท้องไปหมด จำได้แต่ว่ารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา นั่งร้องไห้เท้าเปล่าออกไปที่ป้ายรถเมล์ หาป้อมตำรวจก็มืดสนิดไม่มีคนช่วย จนไปเจอคนข้างทางขอยืมโทรศัพท์เขาโทรหาพี่สาวให้มารับ พี่เขาก็ดีนะคะนั่งอยู่เป็นเพื่อนจนพี่สาวมาถึงพาไปแจ้งความที่โรงพัก และตำรวจพาไปหาหมอตรวจภายในที่รพ.ตำรวจ แต่ก็ไม่มีคดีอะไรคืบหน้าเลย ตอนนี้เจ้าของกระทู้ทำงานแล้วนะคะ จากคนร่าเริงกลายเป็นคนวิตกกังวล อยู่คนเดียวไม่ได้จะมีอาการซึมเศร้า ทุกวันนี้ต้องทานยารักษา ผ่านไปหลายปีแล้วจนมีงานทำ มีคนรัก ไม่กล้าบอกแฟนเลยค่ะกลัวเขารับไม่ได้ กลัวเวลาจะมีเซ็กซ์ทุกครั้ง จนทะเลาะกัน ไม่กล้าบอกเลยว่าทำไมอึดอัดใจมาก ตอนนี้เจอโควิดอีก แฟนก็ตกงาน หางานไม่ได้ ทำๆหยุดๆ ไม่เอาการเอางาน กลายเป็นว่าภาระตกมาที่เจ้าของกระทู้คนเดียว ค่ากิน ค่ารถ ค่าเช่าห้อง หนี้สินสารพัด ไม่กล้าบอกครอบครัวเลย ทางครอบครัวแฟนไม่ช่วยอะไรเลย จนตอนนี้อาจจะได้เลิกกัน ตอนนี้ควรทำยังไงดีคะ
เครียดหนักหาทางออกไม่เจอจนเป็นซึมเศร้า