ขอเกริ่นนำก่อนนะครับ ช่วงนี้เป็นช่วงชีวิตที่ผมเหนื่อยมากๆ คือตื่น8โมงมานั่งทำงานหน้าคอม แล้วก็นอนตี2 ออกจากห้องแค่ไปห้องน้ำกับตู้เย็น แล้วงานผมอ่ะ ผมทำจนปวดตา ทุกๆวันผมทำๆๆๆ ทำจนอาเจียนทุกวัน เป็นแบบนี้ตั้งแต่กุมภา หลังๆก็กินโจ้กอย่างเดียว เพราะรู้สึกว่าย่อยง่ายจะได้ไม่ออกปาก
3วันมานี้ผมพักเพราะปวดเนื้อตัวหนักมาก ผมก็นั่งดูหนังฟังเพลงอะไรวนไป ผมก็ได้เข้าfacebookไปโพสต์ว่า "งานเหนื่อย เมื่อยตัว กลัวเงินหมด" ผมก็ไม่ได้คาดหวังอะไร เพราะผมก็โพสต์อะไรแบบนี้อยู่แล้ว แต่รู้ป่ะอะไรทำให้ผมชะงัก คือเวลาผู้หญิงโพสต์อะไรนะ ก็จะมีคนแห่มาเม้นให้กำลังใจทุกครั้ง(อาจจะไม่ทุกคนนะ แต่ผมว่าก็ส่วนมากอ่ะ) บางทีก็เป็นเพื่อน คนในบ้าน ครอบครัว ไม่ก็แฟน บางคนก็มีพวกหน้าหม้อไปเม้นให้เขา ผมก็คิดต่อไปอีกนะว่า ผู้หญิงนี่ก็ดีเหมือนกันเนาะ มีผู้คนอยู่รอบๆตัวเสมอ ผมเชื่อว่าส่วนมาก ไม่มีบ้านไหนให้ลูกสาว-หลานสาวใช้ชีวิตในบ้านตัวคนเดียวตั้งแต่เด็กจนโตหรอก ซึ่งมันต่างจากผมที่อยู่ตนเดียวในบ้านหลังนี้ตั้งแต่อายุ12 จนทุกวันนี้26ก็ไม่มีใครในบ้านเหมือนเดิม(ไม่มีเลยแบบ 1 man show เลย)
แล้วรู้อะไรป่ะ เป็นผู้ชายนะ บ่นอะไรมากก็ไม่ได้ ก็จะเจอคำคลาสสิคเช่น "ลูกผู้ชายต้องอดทนต้องเข้มแข็ง,ผู้ชายอะไรใจเสาะจัง,ร้องไห้เป็นเด็ก/ตุ๊ดเลยนะ,โตขนาดนี้แล้วยังไม่ชินอีกหรอ,อ่อนแอขนาดนี้ผู้ชายหรือป่าวเนี้ย" เพราะงั้นตั้งแต่เด็กจนโต เวลาผมเป็นอะไร ผมก็เก็บเอาไว้คนเดียวเสมอ เพราะพูดไปใครก็ไม่เข้าใจ มีแต่จะถูกมองไม่ดีซะเปล่า ผมใช้ชีวิตโดยแบกคำว่าเป็นผู้ชายต้องเข้มแข็ง และตั้งคำถามกับคำว่าผู้หญิงกับผู้ชายเท่าเทียมกันจริงๆหรอ
ผมอ่ะนะ อยากรู้ว่าผู้ชายอ่อนแอไม่ได้หรอ ผู้ชายต้องเป็นฝ่ายดูแลคนอื่นฝ่ายเดียวหรอ ผู้ชายไม่ควรได้รับการดูแลหรอ ผู้ชายร้องไห้ไม่ได้หรอ ผู้ชายไม่ต้องการกำลังใจหรอ และผุ้ชายไม่จำเป็นต้องมีคนอยู่ข้างๆหรอ
บางทีกำลังใจก็เลือกเพศนะ
3วันมานี้ผมพักเพราะปวดเนื้อตัวหนักมาก ผมก็นั่งดูหนังฟังเพลงอะไรวนไป ผมก็ได้เข้าfacebookไปโพสต์ว่า "งานเหนื่อย เมื่อยตัว กลัวเงินหมด" ผมก็ไม่ได้คาดหวังอะไร เพราะผมก็โพสต์อะไรแบบนี้อยู่แล้ว แต่รู้ป่ะอะไรทำให้ผมชะงัก คือเวลาผู้หญิงโพสต์อะไรนะ ก็จะมีคนแห่มาเม้นให้กำลังใจทุกครั้ง(อาจจะไม่ทุกคนนะ แต่ผมว่าก็ส่วนมากอ่ะ) บางทีก็เป็นเพื่อน คนในบ้าน ครอบครัว ไม่ก็แฟน บางคนก็มีพวกหน้าหม้อไปเม้นให้เขา ผมก็คิดต่อไปอีกนะว่า ผู้หญิงนี่ก็ดีเหมือนกันเนาะ มีผู้คนอยู่รอบๆตัวเสมอ ผมเชื่อว่าส่วนมาก ไม่มีบ้านไหนให้ลูกสาว-หลานสาวใช้ชีวิตในบ้านตัวคนเดียวตั้งแต่เด็กจนโตหรอก ซึ่งมันต่างจากผมที่อยู่ตนเดียวในบ้านหลังนี้ตั้งแต่อายุ12 จนทุกวันนี้26ก็ไม่มีใครในบ้านเหมือนเดิม(ไม่มีเลยแบบ 1 man show เลย)
แล้วรู้อะไรป่ะ เป็นผู้ชายนะ บ่นอะไรมากก็ไม่ได้ ก็จะเจอคำคลาสสิคเช่น "ลูกผู้ชายต้องอดทนต้องเข้มแข็ง,ผู้ชายอะไรใจเสาะจัง,ร้องไห้เป็นเด็ก/ตุ๊ดเลยนะ,โตขนาดนี้แล้วยังไม่ชินอีกหรอ,อ่อนแอขนาดนี้ผู้ชายหรือป่าวเนี้ย" เพราะงั้นตั้งแต่เด็กจนโต เวลาผมเป็นอะไร ผมก็เก็บเอาไว้คนเดียวเสมอ เพราะพูดไปใครก็ไม่เข้าใจ มีแต่จะถูกมองไม่ดีซะเปล่า ผมใช้ชีวิตโดยแบกคำว่าเป็นผู้ชายต้องเข้มแข็ง และตั้งคำถามกับคำว่าผู้หญิงกับผู้ชายเท่าเทียมกันจริงๆหรอ
ผมอ่ะนะ อยากรู้ว่าผู้ชายอ่อนแอไม่ได้หรอ ผู้ชายต้องเป็นฝ่ายดูแลคนอื่นฝ่ายเดียวหรอ ผู้ชายไม่ควรได้รับการดูแลหรอ ผู้ชายร้องไห้ไม่ได้หรอ ผู้ชายไม่ต้องการกำลังใจหรอ และผุ้ชายไม่จำเป็นต้องมีคนอยู่ข้างๆหรอ