คหสต ผมว่าโควิดกระทบเป็นวงกว้างมากกว่า
เเม้จะไม่หนักเเบบกระเเทกเเรงๆเหมือนตอนต้มยำกุ้ง เเต่ก็คงซึมยาว เเบบไม่รู้เมื่อไหร่จะฟื้น

ต้มยำกุ้ง โจมตีคนรวยก่อนเพื่อน คนธรรมดา บ้านนอกบ้านนายังอยู่ได้

ตอนนั้นที่กระทบเเรงมากคือ คนที่มีธุรกิจใหญ่ๆ ที่สามารถกู้เงินจากต่างประเทศ ดอกร้อยละไม่กี่บาท
มาฝากกินดอกในประเทศ ที่ดอกเงินฝาก ขี้นไปถึงสิบกว่าบาทในตอนนั้น
อัตราส่วนต่างของกู้นอกมาฝากใน บานเบอะ รวยจากตรงนี้กันไปก็มากมาย
คนที่มีธุรกิจใหญ่ๆ ก็กู้มาลงทุนในธุระกิจ (ผ่าน BIBF ) มาจากต่างประเทศได้ ดอกถูกกว่ากู้ในประเทศมากมาย

จนกระทั่ง เกิดเหตการณ์โจมตีค่าเงินบาท ( โดยกองทุนเฮดฟันด์ ของ จอร์ท โซรอจส์ )
ตามมาด้วยการประกาศลอยตัวค่าเงินบาท ของรัฐบาลไทย เมื่อ 2 กรกฎา 40
จากอัตราเเลกเปลี่ยนเดิม 25 บาทต่อเหรียญ ไหลไปถึง 56 บาทต่อเหรียญ

เงินกู้ หนี้สินทั้งหลายที่มีกับต่างประเทศ เพิ่มขึ้นเท่าตัวในชั่วข้ามคืน
กู้มาเหรียญเดียว เเต่หนี้เพิ่มขึ้นเป็นสองเรียญกว่าๆในพริบตา
ถ้ากู้มาล้านเหรียญ เท่ากับหนี้เพิ่มขึ้นทันทีสองล้านกว่าเหรียญในเวลาไม่กี่วัน

เเล้วถ้ามีหนี้ ตปท ร้อยล้านเหรียญ พันล้านเหรียญ อันนั้นไม่ต้องพูดถึง
ตอนนั้นจึงเห็นข่าวในหน้า นสพ เศรษฐีฆ่าตัวตายกันรายวันเหมือนกัน

นานๆเข้าก็ลามลงมาถึงลูกจ้างบริษัท เพราะกิจการไปไม่ไหว ทยอยปิด ทยอยเจ๊ง
อสังหาริมทรัพย์ตอนนั้นเรียกว่า โครงการร้างกันเป็นเเถบๆ
อาคารก่อสร้างตึกใหญ่ๆ ทาวเวอร์เครน หยุดหมุน หยุดนิ่งนานจนสนิมเกาะกันเป็นเเถวๆ


เเต่ตอนนี้สงครามเชื้อโรค เชื้อมันไม่เลือกว่ารวยจน
มีโอกาสกระทบหมด เพราะทุกคนกลัวตายเหมือนๆกัน ไม่กล้าเดินทาง ไม่กล้าลงทุน
เศรษฐกิจอาจไม่ตายทันที เเต่จะค่อยๆซึม ทั้งผู้คน ทั้งเศรษฐกิจ นานๆไปก็คงเหมือนไม้ยืนต้นตาย
มองเผินเหมือนยังยืนอยู่ได้  เเต่พอเข้าไปมองใกล้ๆ อ้าวว  ตายเเล้วนี่หว่า

.