ขอคำแนะนำหรือขอกำลังใจหน่อยค่ะ ช่วงนี้ใจบาง ใจว้าวุ่นมาก
จขกท อายุ 30 กว่าแล้ว แต่ไม่เคยมีแฟน หน้าตาพอใช้นะคะ แต่เป็นคนพูดน้อยค่ะ และจะสนิทกับเพื่อนไม่กี่คน กับเพื่อนที่สนิทก็จะพูดมากขึ้นแต่โดยรวมแล้วก็ยังเป็นคนพูดน้อยอยู่ดีค่ะ เรียกว่าเป็น introvert นั่นแหละค่ะ แต่เราก็คิดว่านั่นไม่ใช่ปัญหา introvert ก็มีแฟนกันเยอะไป จนเริ่มคิดว่าเรานี่ผิดปกติอะไรรึป่าว โดยส่วนตัวเราเป็นคนเรียบร้อยประมานนึง แต่เราเป็นคนที่ชอบคนยากค่ะ ตั้งแต่โตมามีคนคุยด้วยจิงจังแค่ 1-2 คน และก็มักจะนกเสมอ บางคนก็มาคุยเพื่อผลประโยชน์บางอย่าง (เรื่องงาน) อันนี้มารู้ตัวตอนโดนเทไปแล้ว จิงๆตอนนั้นถ้ามองจากข้างนอกก็พอจะดูออกแหละค่ะ แต่พอเรามันอยู่ในเกมส์มันก็ดูไม่ออกสะงั้น แต่คนนี้ก็นานหลายปีแล้ว หลังจากนั้น จขกท ก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน เป็นช่วงกำลังเติบโต ไม่เคยสนใจเรื่องความรักอีกเลย
จนปีที่แล้ว WFH ยาวมาก ก็เหงาแหละค่ะ เพื่อนบอกให้ลองเล่นพวก app นั่นนี่ ก็ลองแต่โดยส่วนตัวก็ไม่ชอบ ชอบการเจอกันเพราะคิดว่า คสพ มันต้องเจอหน้ากันสิ และส่วนมากก็เจอแต่คนแปลกๆน่ะแหละ แต่ก็มีบางคนที่คุยดี แต่เราก็มานั่งระแวงว่าเค้าพูดจริงรึเปล่า เพราะโลกออนไลน์ใครจะพิมพ์อะไรก็ได้
บางคนเราก็รู้สึกว่าเค้าเป็นคนดีจริงๆ แต่คุยยังงัยมันก็ไม่ใช่ เรียกว่าความรู้สึกมันไม่ได้ ได้ฟีลเพื่อนมากกว่าเราก็เลยเลือกจะหยุดไปเอง
เราตัดสินใจจะเลิกเล่น แบบว่าพอละ หมดความพยายาม ไม่ชอบมาแนะนำตัวเองบ่อยๆ มันเหนื่อย แต่เรายังไม่ได้ลบ app ทิ้ง แล้วเค้าก็ทักมา เราเห็นรูปละก็แบบเออตรงสเป็ค ในที่นี้ไม่ได้หมายความว่าหล่อนะคะ แต่ทุกคนจะมีสเป็คเป็นของตัวเอง เช่น ยิ้มแล้วตาเป็นสระอิ อะไรแบบนั้น 555
เราเลยอ่ะ ลองดูอีกที อย่างน้อยหน้าตาก็ผ่านละ แต่บทสนทนาก็ค่อนข้างน่าเบื่อ อาจเป็นเพราะเราก็ชวนคุยไม่เก่งด้วย ความสนใจก็ไม่ได้ตรงกันสักเท่าไหร่ คุยไปได้สักพักบทสนทนาก็วนๆอยู่ที่เดิม จนเราคิดว่าจะเลิกคุยละ แต่มันก็มีอะะไรบางอย่างทำให้คุยมาได้เรื่อยๆ เช่นเราคิดละว่า ถ้าวันนี้เค้าไม่ทักมาเราจะไม่ทักไปละ ละเค้าก็ทักมาก่อน จนเราที่ปกติคุยกับใครไม่เคยเกิน 1 อาทิตย์ แต่กับคนนี้ก็คุยได้ยาวกว่าปกติละ แต่เรื่องที่คุยมันก็นิ่งๆเหมือนเดิมนะคะ
จนเกือบๆ 2 เดือน เค้าก็ค่อยๆตอบช้าลง และก็ไม่ตอบแบบข้ามวัน แต่ ณ จุดนั้น กลับเป็นเราเองที่อยากคุยกับเค้ามากกว่าแล้ว แต่เค้าก็ไม่ block line เรานะคะ ถามไปก็ยังตอบ แต่ข้ามวันค่อยตอบบ้าง เราก็เลยถอยออกมา เริ่มคิดว่าเราทำอะไรผิดไปมั้ย ถอยมา 2-3 วัน เราเริ่มคิดได้ว่าก่อนเค้าจะห่างไปเราเริ่มไปเซ้าซี้เค้ามากไปรึป่าว อย่างที่บอกเราเริ่มเป็นคนที่อยากคุยกับเค้าก่อนทุกวัน ทักหาก่อน ถามโน่นนี่ เลยคิดว่าเค้าน่าจะรำคาญผู้หญิงแบบนี้ก็เป็นได้
ปกติเราเป็นครมีเหตุผล ไม่เซ้าซี้ ไม่งี่เง่ากับใครเลยนะคะ อันนี้กล้ายืนยัน แต่ตอนที่เราคุยกับเค้าเราไม่รู้ตัวเลยว่าเราทำตัวน่ารำคาญไหม ตอนนี้กลายเป็นเราที่อยากยึดติดกับเค้าอยู่ เราก็ยังทักไปแบบ 2 วันครั้ง เค้าก็ยังตอบ พอเค้าตอบเราก็เหมือนมีความหวังไปเรื่อยๆ มันสับสน มักจะคิดเองตลอดว่าเค้าคิดยังงัย ถ้าไม่สนใจก็ควรเลิกอ่าน เลิกตอบเราไปแล้วรึป่าว กว่าจะส่งไปแต่ละทีคิดแล้วคิดอีก กลัวเยอะไป กลัวเค้ารำคาญ มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีเลย เราไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้แต่ก็เอาตังเองออกมาไม่ได้ เรามักจะมีข้ออ้างให้ตัวเองเสมอในการคุยกับเค้าต่อ (แม้เค้าจะดูไม่อยากคุยกะเราละ) หนึ่งในนั้นคือ เราเป็นคนที่พยายามทุกอย่างในทุกๆเรื่อง ในชีวิตเราที่เราได้มาในตอนนี้เราใช้ความพยายามมาทั้งหมด เรื่องงาน, เงิน แต่ 30 กว่าปีที่ผ่านมาเราไม่เคยพยายามเรื่องความรักเลยแม้แต่น้อย เมื่อก่อนเราคิดว่าคนมันจะใช่สักวันมันก็เจอกัน เราก็ชอบมองผู้ชายหล่อเหมือนคนอื่นๆนี่แหละค่ะ แต่เราไม่เคยคิดว่าจะต้องไปจีบก่อนหรือพยายามอะไรในความสัมพันธ์เลย แต่คนนี้เวลาที่เราจะหยุด เราจะคิดเสมอว่าเรายังไม่ได้พยายามเลย ทำให้ถึงที่สุดสิ สุดท้ายถ้าไม่ใช่จะได้ไม่เสียใจ
เพื่อนเราบอกว่าเราต้องมีลิมิตให้ตัวเอง ถ้าเค้าไม่ไปต่อกับเราก็ต้องถอยออกมา แต่ตอนนี้มันทำไม่ได้เลย เราไม่รู้จะตั้งลิมิตตัวเองไว้ตรงไหน ใจนึงก็อยากพยายามต่อ แต่ก็กลัวจะผิดหวัง
ขอคำแนะนำหรือกำลังใจเรื่องความรัก เพราะปัญหาความรักมักทำหัวใจว้าวุ่น
จขกท อายุ 30 กว่าแล้ว แต่ไม่เคยมีแฟน หน้าตาพอใช้นะคะ แต่เป็นคนพูดน้อยค่ะ และจะสนิทกับเพื่อนไม่กี่คน กับเพื่อนที่สนิทก็จะพูดมากขึ้นแต่โดยรวมแล้วก็ยังเป็นคนพูดน้อยอยู่ดีค่ะ เรียกว่าเป็น introvert นั่นแหละค่ะ แต่เราก็คิดว่านั่นไม่ใช่ปัญหา introvert ก็มีแฟนกันเยอะไป จนเริ่มคิดว่าเรานี่ผิดปกติอะไรรึป่าว โดยส่วนตัวเราเป็นคนเรียบร้อยประมานนึง แต่เราเป็นคนที่ชอบคนยากค่ะ ตั้งแต่โตมามีคนคุยด้วยจิงจังแค่ 1-2 คน และก็มักจะนกเสมอ บางคนก็มาคุยเพื่อผลประโยชน์บางอย่าง (เรื่องงาน) อันนี้มารู้ตัวตอนโดนเทไปแล้ว จิงๆตอนนั้นถ้ามองจากข้างนอกก็พอจะดูออกแหละค่ะ แต่พอเรามันอยู่ในเกมส์มันก็ดูไม่ออกสะงั้น แต่คนนี้ก็นานหลายปีแล้ว หลังจากนั้น จขกท ก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน เป็นช่วงกำลังเติบโต ไม่เคยสนใจเรื่องความรักอีกเลย
จนปีที่แล้ว WFH ยาวมาก ก็เหงาแหละค่ะ เพื่อนบอกให้ลองเล่นพวก app นั่นนี่ ก็ลองแต่โดยส่วนตัวก็ไม่ชอบ ชอบการเจอกันเพราะคิดว่า คสพ มันต้องเจอหน้ากันสิ และส่วนมากก็เจอแต่คนแปลกๆน่ะแหละ แต่ก็มีบางคนที่คุยดี แต่เราก็มานั่งระแวงว่าเค้าพูดจริงรึเปล่า เพราะโลกออนไลน์ใครจะพิมพ์อะไรก็ได้
บางคนเราก็รู้สึกว่าเค้าเป็นคนดีจริงๆ แต่คุยยังงัยมันก็ไม่ใช่ เรียกว่าความรู้สึกมันไม่ได้ ได้ฟีลเพื่อนมากกว่าเราก็เลยเลือกจะหยุดไปเอง
เราตัดสินใจจะเลิกเล่น แบบว่าพอละ หมดความพยายาม ไม่ชอบมาแนะนำตัวเองบ่อยๆ มันเหนื่อย แต่เรายังไม่ได้ลบ app ทิ้ง แล้วเค้าก็ทักมา เราเห็นรูปละก็แบบเออตรงสเป็ค ในที่นี้ไม่ได้หมายความว่าหล่อนะคะ แต่ทุกคนจะมีสเป็คเป็นของตัวเอง เช่น ยิ้มแล้วตาเป็นสระอิ อะไรแบบนั้น 555
เราเลยอ่ะ ลองดูอีกที อย่างน้อยหน้าตาก็ผ่านละ แต่บทสนทนาก็ค่อนข้างน่าเบื่อ อาจเป็นเพราะเราก็ชวนคุยไม่เก่งด้วย ความสนใจก็ไม่ได้ตรงกันสักเท่าไหร่ คุยไปได้สักพักบทสนทนาก็วนๆอยู่ที่เดิม จนเราคิดว่าจะเลิกคุยละ แต่มันก็มีอะะไรบางอย่างทำให้คุยมาได้เรื่อยๆ เช่นเราคิดละว่า ถ้าวันนี้เค้าไม่ทักมาเราจะไม่ทักไปละ ละเค้าก็ทักมาก่อน จนเราที่ปกติคุยกับใครไม่เคยเกิน 1 อาทิตย์ แต่กับคนนี้ก็คุยได้ยาวกว่าปกติละ แต่เรื่องที่คุยมันก็นิ่งๆเหมือนเดิมนะคะ
จนเกือบๆ 2 เดือน เค้าก็ค่อยๆตอบช้าลง และก็ไม่ตอบแบบข้ามวัน แต่ ณ จุดนั้น กลับเป็นเราเองที่อยากคุยกับเค้ามากกว่าแล้ว แต่เค้าก็ไม่ block line เรานะคะ ถามไปก็ยังตอบ แต่ข้ามวันค่อยตอบบ้าง เราก็เลยถอยออกมา เริ่มคิดว่าเราทำอะไรผิดไปมั้ย ถอยมา 2-3 วัน เราเริ่มคิดได้ว่าก่อนเค้าจะห่างไปเราเริ่มไปเซ้าซี้เค้ามากไปรึป่าว อย่างที่บอกเราเริ่มเป็นคนที่อยากคุยกับเค้าก่อนทุกวัน ทักหาก่อน ถามโน่นนี่ เลยคิดว่าเค้าน่าจะรำคาญผู้หญิงแบบนี้ก็เป็นได้
ปกติเราเป็นครมีเหตุผล ไม่เซ้าซี้ ไม่งี่เง่ากับใครเลยนะคะ อันนี้กล้ายืนยัน แต่ตอนที่เราคุยกับเค้าเราไม่รู้ตัวเลยว่าเราทำตัวน่ารำคาญไหม ตอนนี้กลายเป็นเราที่อยากยึดติดกับเค้าอยู่ เราก็ยังทักไปแบบ 2 วันครั้ง เค้าก็ยังตอบ พอเค้าตอบเราก็เหมือนมีความหวังไปเรื่อยๆ มันสับสน มักจะคิดเองตลอดว่าเค้าคิดยังงัย ถ้าไม่สนใจก็ควรเลิกอ่าน เลิกตอบเราไปแล้วรึป่าว กว่าจะส่งไปแต่ละทีคิดแล้วคิดอีก กลัวเยอะไป กลัวเค้ารำคาญ มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีเลย เราไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้แต่ก็เอาตังเองออกมาไม่ได้ เรามักจะมีข้ออ้างให้ตัวเองเสมอในการคุยกับเค้าต่อ (แม้เค้าจะดูไม่อยากคุยกะเราละ) หนึ่งในนั้นคือ เราเป็นคนที่พยายามทุกอย่างในทุกๆเรื่อง ในชีวิตเราที่เราได้มาในตอนนี้เราใช้ความพยายามมาทั้งหมด เรื่องงาน, เงิน แต่ 30 กว่าปีที่ผ่านมาเราไม่เคยพยายามเรื่องความรักเลยแม้แต่น้อย เมื่อก่อนเราคิดว่าคนมันจะใช่สักวันมันก็เจอกัน เราก็ชอบมองผู้ชายหล่อเหมือนคนอื่นๆนี่แหละค่ะ แต่เราไม่เคยคิดว่าจะต้องไปจีบก่อนหรือพยายามอะไรในความสัมพันธ์เลย แต่คนนี้เวลาที่เราจะหยุด เราจะคิดเสมอว่าเรายังไม่ได้พยายามเลย ทำให้ถึงที่สุดสิ สุดท้ายถ้าไม่ใช่จะได้ไม่เสียใจ
เพื่อนเราบอกว่าเราต้องมีลิมิตให้ตัวเอง ถ้าเค้าไม่ไปต่อกับเราก็ต้องถอยออกมา แต่ตอนนี้มันทำไม่ได้เลย เราไม่รู้จะตั้งลิมิตตัวเองไว้ตรงไหน ใจนึงก็อยากพยายามต่อ แต่ก็กลัวจะผิดหวัง