เลิกกันเพราะเข้ากันไม่ได้ ไม่ใช่เพราะนิสัย แต่เพราะปัจจัยจากครอบครัวของเขา ควรทำไงดี

ก็บอกเรานะคะ ว่าอะไรหลายๆอย่างอาจจะเปลี่ยนไป เคยกลับบ้านดึกถึงสองทุ่มได้ แต่ตอนนี้ต้องกลับ6โมงเย็นเพื่อไปจัดเตรียมอาหาร ไปซื้อกับข้าวข้างนอก มีทะเลาะกันบ้างบางครั้งที่พอถึงเวลานัดเขาจะปล่อยให้เรานั่งรอนานๆ เป็นช.ม.ก็มี พอถามเขาก็บอกว่าปู่ให้ไปช่วยลงต้นไม้ บ้านเขาเป็นประเภทเรียกแล้วต้องลุกต้องวิ่งไปทำทันทีเลยไม่มีเวลาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทักบอกเรา เราก็บอกเขาว่าทีหลังไม่เอานะ ทักทิ้งไว้เราจะได้ไม่เสียความรู้สึกมากไป แต่พอคบกันเข้าเดือนที่6 เค้ามาสายแทบทุกครั้ง ขอเลื่อนนัดเพราะต้องไปกับครอบครัว เราก็แต่งตัวรอตลอด นั่งรอนานจนเหงื่อเยิ้มไปหมด เราทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมากค่ะ มาช้าแบบ2ชม.อย่างงี้ก็มี แต่เราก็มองข้ามตลอด จนเวลาผ่านมาเรื่อยๆ ปู่ของเค้าก็มาเสียไปอีกคน ทุกอย่างเลยมาตกอยู่ที่เขา ต้องช่วยพ่อทุกอย่าง ปกติเวลาเลิกเรียนเค้าซ้อมดนตรีเสร็จเล่นบาสเสร็จ เค้าก็จะพาเราไปกินของอร่อยๆประจำ แต่ตั้งแต่ปู่เขาเสียไป เขาต้องกลับบ้านทันทีหลังซ้อมเสร็จ เราก็จะนั่งมองเค้าซ้อมอยู่ในห้องซ้อมของวงเค้าตลอด เราเริ่มมีเวลาไปไหนด้วยกันน้อยลง พอโควิดเข้ามาอีก พ่อเขาไม่ให้ออกบ้านเลย เลยไม่มีเวลาดีๆได้ใช้ร่วมกันอีกต่อไปแล้ว คุยกันแค่ทางโทรศัพท์ เขาขอโทษเรามาตลอดที่เขาไม่สามารถให้เวลา ให้ความสุขได้เท่าคู่อื่น ถ้าเรานัดเขาจะบอกไปไม่ได้ทุกครั้งและเขาต้องขอโทษด้วยความรู้สึกผิดกับเราทุกครั้ง เวลาแบบนี้มันล่วงเลยผ่านมาประมาณ1เดือนได้ เขาจึงตัดสินใจบอกเลิกเรา ด้วยเหตุผลที่ว่า เขาไม่สามารถดูแลใครได้เต็ม100 เขาอยากดูแลเราให้ดีได้เท่าเมื่อก่อน แต่เขาทำไม่ได้เพราะอะไรหลายอย่างที่กล่าวมาข้างต้น เราทะเลาะกันบ่อยมากตอนที่เราพูดอะไรไม่ถูกใจเขานิดหน่อยเขาจะโวยวาย ตอนเราถามคำถามเพราะเราแค่อยากรู้บางสิ่งที่เราสงสัย เขาจะบอกว่ารำคาญ เราทะเลาะกันบ่อยครั้งด้วยคำพูดของเขาเวลาโมโห ด้วยคำพูดประชดของเราเวลาที่ต้องการให้เขามาสนใจเราบ้าง เช่น สนใจเค้าบ้างสิว่างแล้วก็เล่นแต่เกม เล่น4-5ชม.ตลอด แล้วเค้าล่ะ เขาเจ้าอารมณ์ขึ้นมาเยอะมากเราก็เข้าใจว่าคงได้รับแรงกดดันจากทางบ้านมา เราเริ่มได้คุยกันน้อยลงทุกวัน ทนเป็นแบบนี้มาตลอด1เดือน เขาเลยบอกว่า มองดูระยะยาวแล้วไม่อยากให้เป็นอย่างงี้ต่อไปเรื่อยๆมันจะไม่มีความสุข เพราะตอนนี้ก็เริ่มหายไปบ้างแล้ว เราก็ยืนยันนะคะว่า เวลาสุขก็สุขด้วยกัน เวลาทุกข์ใจลำบากใจเราพร้อมจะอยู่ข้างๆเธอ แต่เขาบอกว่าไม่ล่ะ ตราบใดที่เขาต้องอยู่บ้านหลังนี้มันจะเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ มันไม่ใช่แค่ไม่กี่เดือน แต่มันอาจถึง2ปี เขาบอกว่า ไม่อยากให้มันแย่ไปกว่านี้ เดี๋ยวความทรงจำดีๆที่มีต่อกันมามันจะหายไปหมด ถ้าเราโตขึ้นแล้ว เค้าพร้อมกว่านี้ เราอาจได้กลับมาหากันอีกครั้งหากเราใช่ต่อกันจริงๆ

เราเจ็บมาก พยายามบอกว่าเรารอได้ เราทนได้ แต่เขาก็บอกว่า " เค้าทำแบบนี้เพราะเค้ารักเธอมาก เค้าเลยไม่อยากให้ความหวังลมๆแล้งๆกับเธอ ไม่อยากเห็นเธอต้องรอเค้านานๆ ไม่อยากเห็นเธอต้องทนอยู่แบบนี้ จบประโยคด้วยคำว่า เค้ารักเธอนะรักมาตลอด รักเธอมากๆ แต่รักอย่างเดียวมันไม่พอเธอก็รู้ใช่มั้ย เค้าเลยต้องปล่อยเธอไป เพื่อเราทั้งสองคน เค้าเองที่แทบจะไม่มีเวลาได้ดูแลตัวเองด้วยซ้ำก็จะได้มีเวลาให้ตัวเองมากขึ้น หาความสุขเล็กๆน้อยๆจากการเล่นเกมกับเพื่อนช่วงดึกๆไปวันๆ เธอก็เหมือนกันนะ ดูแลตัวเองดีๆ คนเก่งของเค้า " ตลอดเวลาตั้งแต่เขาบอกเลิก เขาอธิบายเหตุผล เขาบอกลาเรา จนกระทั่งกอดลาเรา เขาร้องไห้ตลอดเวลา เราก็ได้แต่บอกเขาว่า สู้ๆนะ ผ่านมันไปให้ได้ อยู่ข้างๆเธอเสมอแม้จะไม่ได้อยู่ในสถานะพิเศษแล้วก็ตาม