ผมไม่รู้จะเริ่มเล่ายังไงดี คือผมมีโรคประจะตัวอยู่คือเป็นโรคภูมิแพ้ผิวหนังครับเป็นทั้งตัวเลยตามมือ มันลอก ศอก เข่า ข้อพับต่างๆ มันคันมากแล้วก็หงุดหงิดมากด้วยครับ ผมเป็นมานับ 10ปี แล้วครับ ตั้งแต่ผมอยู่ ปฐมต้นๆ จนตอนนี้ผมอยู่มหาลัยปี2แล้วครับไม่หายขาดสักกะที ผมเคยรักษาหลายรอบแล้วไม่หายขาด มือผมนี่จะหนักใจสุด ตอนไปรักษา ร่างกายผม-มือผมกลับมาสภาพเหมือนมือคนอื่น มันก็มีความสุขดีครับ แจ่มใสดีไม่มีอาการหงุดหงิด(ผมปรึกษาหมอ หมอบอกแม่ผมว่าโรคนี้จะมีอาการหงุดหงิดง่ายซึ่งผมก็นั่งฟังอยู่ด้วยแล้วมันคือความจริงเลยครับที่ผมหงุดหงิดง่าย)ผมเศร้ามากครับไม่อยากให้ใครเห็นมือผมเลยแม้แต่นิดเดียว ยิ่งตอนผมเด็กๆยิ่งไม่ให้ใครดูเลยครับ ผมกลัวคนอื่นรับผมไม่ได้ จะมีก็แต่เพื่อนสนิท แฟน และครอบครัวที่รู้ครับ แต่คนอื่น ไม่ บางทีผมอยากทำงานแต่ผมก็ต้องตระหนักคิดมาก กลัวคนจะเห็นมือเราทำให้ผมไม่อยากออกไปทำงาน

แล้วก็อีกเรื่องนึงคนอ่านอาจจะเห็นผมเห็นแก่ตัวผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนะครับ

คือผมเป็นลูกคนเดียวแล้วผมก็มีแม่คนเดียว แม่ผมรับข้าราชการ (แม่ผมเป็นคนที่เก่งมากครับแต่ผมไม่เคยบอกแม่ว่าแม่ผมเก่ง) ฐานะพอมีพอกินครับ เวลาขออะไรก็จะยากนิดนึง ทำให้ผมจะพูดอ้อมๆตลอดไม่ค่อยอยากขอตรงๆ ตอนเด็กๆของเล่นจะไม่ค่อยได้เท่าไหร่ครับแต่ไม่ซีเรียส แต่ผมมีฝันครับ ตอนเด็กอยากเป็นนักแข่งรถฝันก็ต้องสลาย อันแรกไม่เป็นไร อันที่สองผมอยากเป็นแรปเปอร์ครับ ผมขอแม่ซื้อไมล์ครับ ก็ได้มาแล้วแหละ ปิดเทอมผมตั้งใจกลับมาทำฝันตัวเองทั้งที ปิดเทอม3เดือน คอมดันพังอีกผมเศร้า พอขอตรงๆแม่ก็จะเบี่ยงไปคุยเรื่องอื่น อยากออกไปหาตังก็กลัวเรื่องมือตัวเอง เลยอะไรไม่ได้ก็จะน้อยใจ อะไรที่ไม่ได้นี่ผมจะหงุดหงิดบางที่ทำกริยาไม่ดีใส่แม่ (ไม่แน่ใจด้วยโรคหรือด้วยนิสัยผมมากกว่า แต่ตอนผมไปรักษาแล้วมันหายอาการฉุนเฉียวผมไม่มีนะครับ ผมเครียดกับตัวเองมาก รักษาเท่าไหร่ก็ไม่หายสักที จนไม่อยากรักษาแล้ว เป็น10รอบก็ไม่หายขาด แล้วค่ารักษามันก็แพงด้วย เกรงใจแม่มากมาหาหมอแต่ละครั้ง ผมเบื่อ) ผมเบื่อ ที่ต้องมานึกย้อนตัวเองตอนที่ผมว่าแม่ กลัวแม่เสียใจ เวลาแม่ใช้ผมต้องมีอาการตลอด แต่ผมก็ทำนะครับ แต่ชอบทำประชดก่อน เรามักจะไม่ค่อยคุยกันสักเท่าไหร่ เหมือนตอนเด็กๆ ด้วยเพราะมีโลกส่วนตัวของตัวเองครับ ผมรู้สึกเหมือนแม่ผมอยู่ตัวคนเดียวครับ แม่ของแม่ ก็รักพี่(คือป้า)มากกว่า ยายมีลูก9คน ป้าเป็นลูกคนที่1 แม่ผมเป็นลูกคนที่4 ปัจจุบันบ้านผมจะมี ยาย ป้า แม่ ผม และก็น้องผม(ลูกพี่ลูกน้องของน้า น้าเป็นน้องยายคนที่7) ส่วนคนอื่นแยกย้ายกันไปหมดแล้ว รวมถึงแม่น้องผม แม่ผมเรียนจบสูงสุดกว่าทั้งบ้านครับ เรียนจบ ป.โท ทำงานส่งตัวเองเรียน ยายไม่ได้ส่ง แม่บอกว่าโหนสองแถวหลับประจำเลยเวลานอนไม่ค่อยพอ555 แม่ผมเก่งครับ แต่ว่าไม่เคยได้รับคำชมจากยาย ส่วนใหญ่จะให้ความสำคัญที่ป้ามากกว่า เวลายายกับป้านั่งดูทีวีอยู่ห้องส่วนกลาง แล้วแม่ผม หรือผมมานั่งด้วย สักแปปยายก็จะเดินเข้าห้องครับ เวลาแม่ผมซื้อของกินเข้าบ้าน ยายก็จะไม่กิน อิ่มแล้ว ผิดกับที่ป้าซื่อของมา ยายก็จะกินครับ ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโทรสัพ ค่าอินเตอร์เน็ต ค่าเฟอร์นิเจอร์ต่างๆในบ้าน ค่ารีโนเวทบ้านใหม่แต่นานมากแล้วนะครับพึ่งจ่ายหมดได้ไม่นาน แม่ผมเป็นคนออกทั้งสิ้นเลยครับ ป้าไม่เคยออกแม้แต่นิดเดียวมาเป็น10ปีแล้วเท่าที่ผมเห็น แม่ผมเห็นยายเอาบิลค่าโทรสัพให้ป้า ป้าผมก็เหล่ตามาทางแม่ผมเหมือนจะให้แม่ผมจ่าย ก็ให้จ่ายจริงๆแหละครับ ยายเลยเอาบิลมาให้แม่ แต่ยายกับป้า เขาเข้าข้างกัน ถ้าไม่มีเรื่องเงินๆทองๆ ยายก็ไม่อยากคุยกับแม่ผมหรอกครับ แม่ผมคงเหนื่อยมาก ไหนจะเหนื่อยจากที่ทำงาน แล้วต้องมาเหนื่อยใจที่บ้าน แล้วยังต้องมารับอารมผมที่เป็นโรคแล้วหงุดหงิดง่ายอีกครับ ผมไม่รู้จะทำยังไงดีครับ อึดอัดมากอยากพูดเรื่องต่างๆมากมายแต่พูดไม่ได้เพราะไม่ใช่เรื่องของเด็ก อึดอัดมากครับ อยากให้แม่ผมสบายกว่านี้ ปรึกษาใครไม่ได้ก็ขอมาเป็นที่ให้ระบายหน่อยนะครับ ไม่รู้จะปลดปล่อยที่ไหน

อีกประเด็นคือผมมีเพื่อนสนิทตอน รร ม.ต้นครับหลายคนอยู่ เวลาผ่านคนก็เปลี่ยนครับ ช่วงแรกผมไม่ได้มาหาพวกมันเพราะติดเรียน แต่พอผมกลับมาอยากให้พวกมันต้อนรับให้ชื่นใจสักหน่อย แต่กลับปิดบังผม เวลานั่งเล่นสังสรรที่บ้านใครผมก็ไม่ได้ไป ผมพึ่งตัดกับพวกมันไปโดยตัดด้วยตัวเองครับ ผมให้ใจพวกมันไป ผมแคร์ แต่พวกมันกลับไม่ได้แคร์ผมเลยสักนิด กลับบ้านมาผมรู้สึกโดดเดี่ยวมากครับ เพราะผมเป็นคนติดเพื่อนมากๆ แต่ตอนนี้ผมไม่ได้แคร์พวกมันสักเท่าไหร่และ อันสุดท้ายเรื่องเพื่อนผมแค่ระบายเฉยๆนะครบ เรื่องต่างๆมากมายมันถาถมเข้ามา ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ อ่านเฉยๆก็ได้หรือถามเพิ่มเติมได้นะครับผม🙏