เรามีพ่อแย่ ๆ ที่แย่เกินจะรับไหวอยู่ค่ะ และเราไม่ทราบวิธีรับมือ จึงอยากขอความช่วยเหลือค่ะ
ต้องเล่าก่อนว่า แม่เลี้ยงเราตัวคนเดียวมาตั้งแต่เด็กจนถึง ม.4 ค่ะ แล้วพ่อถึงเข้ามาในชีวิต ช่วง ม.4 เทอม 2 ตอนแรก ๆ ที่ได้รู้จักกัน เราคิดแค่ว่าพ่อเป็นคนพูดมากเฉย ๆ แม่ก็บอกว่าให้โอกาสพ่อหน่อย เราก็เป็นคนง่าย ๆ อยู่แล้ว ก็ไม่คิดไรมาก ไม่ได้ตั้งกำแพงอะไร แต่พออยู่กับไปสักพัก พ่อเราเริ่มทำตัวให้เรารับไม่ได้ค่ะ
1.พ่อเราชอบด่าแม่เราด้วยคำหยาบคายเกินจะทนฟังได้ต่อหน้าคนเยอะ ๆ ค่ะ ด่าว่า
บ้าง อี
บ้าง คือเยอะมากจนเราทนไม่ไหวจริง ๆ ค่ะ
2.พ่อเราใช้ความรุนแรงกับเราแบบไม่มีเหตุผล จนเราเกิดแผลในใจแบบรุนแรงมาก ถึงขั้นเป็นซึมเศร้าและทำร้ายตัวเองค่ะ ถามว่าใช้ความรุนแรงแบบไหน คือ ครั้งแรกๆเลย เขาด่าเรารุนแรงมาก แล้วก็ตบเราจนขาแว่นหักเลยค่ะ เหตุผลเพราะแม่ขายวัว ใช่ค่ะ เหตุผลไม่เกี่ยวกับเราเลย และภาพที่เขาถือขวดเบียร์ยกขึ้นจะฟาดหัวเรายังติดตาอยู่เลยค่ะ ทำเอาแทบจะเป็นบ้าไปเลยค่ะ เราเริ่มหวาดระแวง กลัวจะโดนทำร้ายตลอดเวลา ครั้งต่อมาคือพ่อแม่ทะเลาะกันแล้วพ่อโทรมาด่าเรา เราเลยพูดว่า "เรื่องของผู้ใหญ่ มายุ่งกับเด็กทำไมวะ" จากนั้นพ่อเราตะโกนแบบโกรธมาก หาว่าเราเป็นอีบ้า แล้วก็พูดว่า "เดี๋ยวกูจะทำให้หายบ้าเอง" เรารู้แล้วว่าต้องโดนแน่ๆ ตอนนั้นพยายามโทรหาให้ใครสักคนมารับไปจากตรงนั้น แต่ไม่ทันค่ะ พ่อเรามาถึงก่อน เขาเดินลงจากรถมาด่าเรา เราไม่ยอมขึ้นรถ เขาเลยจิกผมแล้วกระชากหัวเราลากไปที่รถ เราดิ้นขัดขืน เขาเลยทุบที่หัวเราจากด้านหลัง เราก็กรี๊ดให้คนช่วยเพราะตอนนั้นอยู่หน้าโรงเรียน มีคนอยู่เยอะมาก แก๊งวัยรุ่นที่มาเตะบอล คือคนอยู่เยอะมากจริงๆ แต่ไม่มีใครเข้ามาช่วยเราแม้แต่คนเดียว เขาทุบเราอยู่อย่างนั้น เราก็กรี๊ดเพราะทั้งเจ็บและกลัวมาก จำได้ว่าทุบมากกว่า 50 ที และทรศ.ที่วางรองอยู่ใต้คางตอนโดนทุบคือเป็นรอยร้าวผ่าครึ่งหน้าจอเลยค่ะ วันนั้นหน้าเราเป็นแผล3-4ที่ เราก็เลยอดไปแคสบทนางเอกหนังสั้นที่เราตั้งใจจำบทมานานมากแล้ว หลังจากนั้นเราฝันร้ายอยู่หลายเดือน ทุกวันต้องนั่งรถผ่านหน้ารร.นั้นเพื่อไปเรียน คือเราเหมือนจะกลายเป็นบ้าไปจริงๆ แล้วพอ5-6เดือนต่อมาเราพอทำใจคุยกับพ่อเราได้ เขาพูดประมาณว่าไม่รู้สึกผิดที่ทำร้ายเรา พูดว่าเราสมควรโดนแล้ว ตอนโดนทำร้ายแรกๆ เราก็ปรึกษาตำรวจนะคะ น่าเสียดายที่รองผู้กำกับเพิ่งได้เงินจากพ่อไปก้อนใหญ่พอสมควรเพื่อไปซื้อตำแหน่ง ทุกคนบอกให้เราอดทน เราทนไม่ได้หรอกค่ะ ทุกวันนี้นึกถึงทีไรก็ยังร้องไห้ออกมา เราเคยลองใช้วิธีไม่เถียงดูแล้วค่ะ เขาด่าเราสารพัดเราก็นั่งฟังเงียบแต่เล็บนี่จิกมือจนเป็นแผล แต่พ่อเราก็ประสาท-ค่ะ แค่เรานั่งเฉยๆก็ยังด่าเราได้สารพัด แถมยังชักปืนใส่เราด้วยค่ะ เราเห็นแวบๆว่าเล็งมาทางเราแล้วแต่แม่เข้ามาห้าม เราเลยวิ่งกลับห้อง ก็ประมาณนี้แหละค่ะ
3.พ่อเราอีโก้สูง ประมาณว่าตัวเองถูกเสมอ ข้อนี้ร้ายแรงมากค่ะ มันทำให้เกิดการทะเลาะในบ้านบ่อยมาก เพราะเขาไม่ฟังเหตุผลอะไรเลย ให้เงินแม่เราเดือนละหมื่น ในหมื่นนี้ต้องจ่ายค่าอาหารครอบครัวและคนงาน จ่ายค่าคนงานบางวัน คือมันไม่พออะ ยังไงก็ไม่พอ แม่อธิบายเขาไม่ฟังหาว่าแม่ใช้เงินเปลือง คือพ่อหาเงินได้เดือนละ 2-3 แสนอะ แต่ให้ทั้งครอบครัวกินข้าวหมื่นเดียวแถมเวลากินก็นั่งด่าว่าพวกแม่ลูกเป็นปลิงบ้าง เป็นขอทานบ้างล่ะ เลี้ยงเสียข้าวสุกบ้างล่ะ ทั้งๆที่เป็นคนห้ามไม่ให้แม่ทำงาน ไม่ได้ห้ามด้วยปากนะคะ เอาปืนขู่
มันมีอีกหลายเรื่องจนเล่าไม่หมดเลยค่ะ แต่เราต้องการคำตอบว่าเราควรมีแนวทางในการใช้ชีวิตยังไงดีในเงื่อนไขที่ว่า ยังต้องขอเงินเขา
ควรรับมือกับพ่อแย่ ๆ ยังไงคะ?
ต้องเล่าก่อนว่า แม่เลี้ยงเราตัวคนเดียวมาตั้งแต่เด็กจนถึง ม.4 ค่ะ แล้วพ่อถึงเข้ามาในชีวิต ช่วง ม.4 เทอม 2 ตอนแรก ๆ ที่ได้รู้จักกัน เราคิดแค่ว่าพ่อเป็นคนพูดมากเฉย ๆ แม่ก็บอกว่าให้โอกาสพ่อหน่อย เราก็เป็นคนง่าย ๆ อยู่แล้ว ก็ไม่คิดไรมาก ไม่ได้ตั้งกำแพงอะไร แต่พออยู่กับไปสักพัก พ่อเราเริ่มทำตัวให้เรารับไม่ได้ค่ะ
1.พ่อเราชอบด่าแม่เราด้วยคำหยาบคายเกินจะทนฟังได้ต่อหน้าคนเยอะ ๆ ค่ะ ด่าว่า
2.พ่อเราใช้ความรุนแรงกับเราแบบไม่มีเหตุผล จนเราเกิดแผลในใจแบบรุนแรงมาก ถึงขั้นเป็นซึมเศร้าและทำร้ายตัวเองค่ะ ถามว่าใช้ความรุนแรงแบบไหน คือ ครั้งแรกๆเลย เขาด่าเรารุนแรงมาก แล้วก็ตบเราจนขาแว่นหักเลยค่ะ เหตุผลเพราะแม่ขายวัว ใช่ค่ะ เหตุผลไม่เกี่ยวกับเราเลย และภาพที่เขาถือขวดเบียร์ยกขึ้นจะฟาดหัวเรายังติดตาอยู่เลยค่ะ ทำเอาแทบจะเป็นบ้าไปเลยค่ะ เราเริ่มหวาดระแวง กลัวจะโดนทำร้ายตลอดเวลา ครั้งต่อมาคือพ่อแม่ทะเลาะกันแล้วพ่อโทรมาด่าเรา เราเลยพูดว่า "เรื่องของผู้ใหญ่ มายุ่งกับเด็กทำไมวะ" จากนั้นพ่อเราตะโกนแบบโกรธมาก หาว่าเราเป็นอีบ้า แล้วก็พูดว่า "เดี๋ยวกูจะทำให้หายบ้าเอง" เรารู้แล้วว่าต้องโดนแน่ๆ ตอนนั้นพยายามโทรหาให้ใครสักคนมารับไปจากตรงนั้น แต่ไม่ทันค่ะ พ่อเรามาถึงก่อน เขาเดินลงจากรถมาด่าเรา เราไม่ยอมขึ้นรถ เขาเลยจิกผมแล้วกระชากหัวเราลากไปที่รถ เราดิ้นขัดขืน เขาเลยทุบที่หัวเราจากด้านหลัง เราก็กรี๊ดให้คนช่วยเพราะตอนนั้นอยู่หน้าโรงเรียน มีคนอยู่เยอะมาก แก๊งวัยรุ่นที่มาเตะบอล คือคนอยู่เยอะมากจริงๆ แต่ไม่มีใครเข้ามาช่วยเราแม้แต่คนเดียว เขาทุบเราอยู่อย่างนั้น เราก็กรี๊ดเพราะทั้งเจ็บและกลัวมาก จำได้ว่าทุบมากกว่า 50 ที และทรศ.ที่วางรองอยู่ใต้คางตอนโดนทุบคือเป็นรอยร้าวผ่าครึ่งหน้าจอเลยค่ะ วันนั้นหน้าเราเป็นแผล3-4ที่ เราก็เลยอดไปแคสบทนางเอกหนังสั้นที่เราตั้งใจจำบทมานานมากแล้ว หลังจากนั้นเราฝันร้ายอยู่หลายเดือน ทุกวันต้องนั่งรถผ่านหน้ารร.นั้นเพื่อไปเรียน คือเราเหมือนจะกลายเป็นบ้าไปจริงๆ แล้วพอ5-6เดือนต่อมาเราพอทำใจคุยกับพ่อเราได้ เขาพูดประมาณว่าไม่รู้สึกผิดที่ทำร้ายเรา พูดว่าเราสมควรโดนแล้ว ตอนโดนทำร้ายแรกๆ เราก็ปรึกษาตำรวจนะคะ น่าเสียดายที่รองผู้กำกับเพิ่งได้เงินจากพ่อไปก้อนใหญ่พอสมควรเพื่อไปซื้อตำแหน่ง ทุกคนบอกให้เราอดทน เราทนไม่ได้หรอกค่ะ ทุกวันนี้นึกถึงทีไรก็ยังร้องไห้ออกมา เราเคยลองใช้วิธีไม่เถียงดูแล้วค่ะ เขาด่าเราสารพัดเราก็นั่งฟังเงียบแต่เล็บนี่จิกมือจนเป็นแผล แต่พ่อเราก็ประสาท-ค่ะ แค่เรานั่งเฉยๆก็ยังด่าเราได้สารพัด แถมยังชักปืนใส่เราด้วยค่ะ เราเห็นแวบๆว่าเล็งมาทางเราแล้วแต่แม่เข้ามาห้าม เราเลยวิ่งกลับห้อง ก็ประมาณนี้แหละค่ะ
3.พ่อเราอีโก้สูง ประมาณว่าตัวเองถูกเสมอ ข้อนี้ร้ายแรงมากค่ะ มันทำให้เกิดการทะเลาะในบ้านบ่อยมาก เพราะเขาไม่ฟังเหตุผลอะไรเลย ให้เงินแม่เราเดือนละหมื่น ในหมื่นนี้ต้องจ่ายค่าอาหารครอบครัวและคนงาน จ่ายค่าคนงานบางวัน คือมันไม่พออะ ยังไงก็ไม่พอ แม่อธิบายเขาไม่ฟังหาว่าแม่ใช้เงินเปลือง คือพ่อหาเงินได้เดือนละ 2-3 แสนอะ แต่ให้ทั้งครอบครัวกินข้าวหมื่นเดียวแถมเวลากินก็นั่งด่าว่าพวกแม่ลูกเป็นปลิงบ้าง เป็นขอทานบ้างล่ะ เลี้ยงเสียข้าวสุกบ้างล่ะ ทั้งๆที่เป็นคนห้ามไม่ให้แม่ทำงาน ไม่ได้ห้ามด้วยปากนะคะ เอาปืนขู่
มันมีอีกหลายเรื่องจนเล่าไม่หมดเลยค่ะ แต่เราต้องการคำตอบว่าเราควรมีแนวทางในการใช้ชีวิตยังไงดีในเงื่อนไขที่ว่า ยังต้องขอเงินเขา