ผมควรพอไหม? หรือ สู้ให้มันสุด

รู้สึกเหนื่อยครับ สงสารตัวเอง จากสิ่งที่ผมกำลังพยายามสู้กับมันอยู่ เหลือเวลาอีกไม่นาน ผมต้องไปขึ้นศาล เพื่อทวงความยุติธรรม ให้ตัวเอง จากการที่เขาแอบไปไปฟ้องหย่าผม คงไม่ต้องคิดอะไรมาก หากจะให้ยอมรับความจริง เอย่างที่กลัว ว่าเขานอกใจ มีคนอื่น ขาก็มีคนอื่นจริงๆนั่นหละ จากสิ่งที่พบเจอ จากการกระทำ ถ้าถามผม ผมรับไม้ได้ ไม่ว่าอย่างไรก็รับไม่ได้ ผมเองก็รู้ตัว ถึงแม้ขึ้นศาลชนะคดีแล้วไง? ผมก็คงต้องไปวิ่งตามหาหรักฐาน หมดเงินหมดทองอีก เพราะยังไง เขาก็คงไม่ยอมรับ เพราะเขาไม่เคย ที่จะยอมรับอะไร ผมเหนื่อย ผมท้อ ผมล้มลงไปแล้ว อะไรที่เสียไป ก็คงไม่มีวันได้คืนแล้ว แต่ที่ยังสู้ ก็เพื่อศักศรีของตัวเองเท่านั้น สิ่งที่เขาเหยีบย่ำ ทำร้ายทำลายผม มันคงทำให้ผมดีขึ้นไม่ได้หรอก ผมเคยประกาษไปแล้ว สิ่งเดียวที่ผมยอมรับไม่ได้อีก นั่นก็คือ เขาเป็นของคนอื่นแล้ว นั่นก็หมายความว่า เขาไม่ใช่เมียผมอีกแล้ว ผมไม่มีวันรับได้จริงๆ ถึงแม้จะแก้ต่างชนะ แล้วไง? เรื่งที่ค้างคาใจ มันก็ยังคงอยู่ เพราะเขาคงไม่รับ ข้อมูลอะไรที่เคยมี ในวันที่ตัดสินใจหนีไปตายเอาดาบหน้า ก็ลบไปหมดแล้ว จะฟ้องคืน ก็ต้องไปหาหรักฐานใหม่อีก ซึ่งมันก็ยากพอควร ผมมีพ่อแม่ที่ยังต้องดูแล ผมต้องไปเสียเวลากับกับคนที่นอกใจผมคนนี้อีกหรือ? ถึงผมปล่อยมือไม่ได้ แต่ก็รับไม่ได้เช่นกันครับ ลองทำกับผมแบบนี้ อย่าหวังเลยว่าจะมีคำสารภาพ เขาคงไม่มี ผมควรสู้ให้สุด หรือ ผมควรปล่อยไห้จบในศาลไม้ต้องฟ้องต่อ ให้เขาไปอยู่กับชู้ซะ อย่างที่เขาต้องการ พยายาม โหยหา แม้แต่ ฆ่าผมก็ยอม ผมรู้สึกเหนื่อยจริงๆ แม้แต่ จะหายใจ