เรื่องมีอยู่ว่า...ด้วยความที่เรายังอยู่มัธยมต้นเราก็ยังมีความคิดที่ยังไม่ค่อยโตพอแหละวันหนึ่งแฟนเรามาเดินทางมาเพื่อมาหาเราพอแฟนเราจะพาไปเที่ยวเราก็ต้องหาข้ออ้างออกบ้าน
ละคือหลังจากออกมาได้เราก็เที่ยวกันปกติพอตอนกลับแฟนเราก็จอดหน้าปากซอยเราก็กำลังจะเดินเข้าบ้านแต่บังเอิญหันไปด้ายหลังปุ้บตกใจมากเราไม่รุ้เลยว่าแม่ขับรถตามหลังเรามาละคือตอนนั้นทำไรไม่ถูกทำได้เพียงแก้ตัว(รู้สึกผิดและละอายใจตัวเองมาก)
และแล้วจุดพีคมันก็อยู่ตรงนี้คือ..เราลืมกระเป๋าตังค์กับมือถือไว้ในกระเป๋าแฟนอ่าแต่ตอนที่นึกได้เราก็อยุ่บ้านแล้ว เราก็รอว่าแฟนจะรุ้มั้ยรอเวลาไปสักพักแฟนเราก็เอามาส่งให้แหละแต่คือมีแขกคนสำคัญจองที่บ้านเห็นแต่เราก็ไม่พูดไรนะออกทางหลังบ้านเรียกแฟนไปหน้าปากซอย
2วันผ่านไป
ตอนเราออกไปซื้อของเราก็แวะเอาเสื้อคู่กับชานมไปให้แฟนละก็คงมีป้าแถวๆบ้านแฟนที่รู้จักกับแม่มาเล่าให้แม่ฟัง
จนถึงหูพ่อ พ่อก็พูดกับเราแบบก็ไม่ว่าไรเพราะเข้าใจให้รักแบบมีขอบเขต แต่แม่นี้สิคอยจับผิดเราอยุ่ตลอดเวลา
พิตกดึกเราคิดว่าแม่นอนแล้วเลยโทรคุยกันปกติแต่บังเอิญแม่เดินเข้ามาพร้อมกับถสายตาที่บอกไม่ถูกกับน้ำเสียงที่ขนลุกมากอะละคือแม่ก็พูดแนวอยากให้เลิกกับแฟน(เราสัญญากับตัวเองว่าจะรักแบบมีขอบเขตจะเรียนเป็นหลักจะเรียนให้จบ)แม่เราพูดแบบเขาไม่เข้าใจเราเลยแลเวคำะดแต่ละคำพูดที่บอกมาแรงๆทั้งนั้นแบบนี้เราควรทำไงดี 1.คือละอายใจและเสียใจที่ทำให้พ่อและแม่หมดความไว้ใจ 2.พรุ่งนี้และวันต่อๆไปเราไม่กล้าสู้หน้าเลย
#ขอคำปรึกษาหน่อยนะคะ🥺 เราเล่าอาจงงๆนะ
พ่อแม่รู้ว่าเรามีแฟน พ่อเข้าใจ แต่แม่ไม่ยอมรับที่เรามีแฟน
ละคือหลังจากออกมาได้เราก็เที่ยวกันปกติพอตอนกลับแฟนเราก็จอดหน้าปากซอยเราก็กำลังจะเดินเข้าบ้านแต่บังเอิญหันไปด้ายหลังปุ้บตกใจมากเราไม่รุ้เลยว่าแม่ขับรถตามหลังเรามาละคือตอนนั้นทำไรไม่ถูกทำได้เพียงแก้ตัว(รู้สึกผิดและละอายใจตัวเองมาก)
และแล้วจุดพีคมันก็อยู่ตรงนี้คือ..เราลืมกระเป๋าตังค์กับมือถือไว้ในกระเป๋าแฟนอ่าแต่ตอนที่นึกได้เราก็อยุ่บ้านแล้ว เราก็รอว่าแฟนจะรุ้มั้ยรอเวลาไปสักพักแฟนเราก็เอามาส่งให้แหละแต่คือมีแขกคนสำคัญจองที่บ้านเห็นแต่เราก็ไม่พูดไรนะออกทางหลังบ้านเรียกแฟนไปหน้าปากซอย
2วันผ่านไป
ตอนเราออกไปซื้อของเราก็แวะเอาเสื้อคู่กับชานมไปให้แฟนละก็คงมีป้าแถวๆบ้านแฟนที่รู้จักกับแม่มาเล่าให้แม่ฟัง
จนถึงหูพ่อ พ่อก็พูดกับเราแบบก็ไม่ว่าไรเพราะเข้าใจให้รักแบบมีขอบเขต แต่แม่นี้สิคอยจับผิดเราอยุ่ตลอดเวลา
พิตกดึกเราคิดว่าแม่นอนแล้วเลยโทรคุยกันปกติแต่บังเอิญแม่เดินเข้ามาพร้อมกับถสายตาที่บอกไม่ถูกกับน้ำเสียงที่ขนลุกมากอะละคือแม่ก็พูดแนวอยากให้เลิกกับแฟน(เราสัญญากับตัวเองว่าจะรักแบบมีขอบเขตจะเรียนเป็นหลักจะเรียนให้จบ)แม่เราพูดแบบเขาไม่เข้าใจเราเลยแลเวคำะดแต่ละคำพูดที่บอกมาแรงๆทั้งนั้นแบบนี้เราควรทำไงดี 1.คือละอายใจและเสียใจที่ทำให้พ่อและแม่หมดความไว้ใจ 2.พรุ่งนี้และวันต่อๆไปเราไม่กล้าสู้หน้าเลย
#ขอคำปรึกษาหน่อยนะคะ🥺 เราเล่าอาจงงๆนะ