เราเบื่อกับชีวิตที่เป็นอยู่มากค่ะ เราเหนื่อย เราอยากหนี้ไปให้พ้นๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยเพราะคำว่าบุญคุณมันกดหัวเราอยู่ เราใกล้จะเรียนจบแล้วและเราก็แพลนชีวิตในวันข้างหน้าของตัวเองไว้แล้วด้วย เราเชื่อว่าลึกๆพ่อแม่หวังอยากจะให้เราอยู่ด้วย แต่ด้วยเรื่องหลายๆเรื่องที่ผ่านมาซึ่งมันบั่นทอนจิตใจเรามากๆ ถึงเรื่องมันจะผ่านไปนานแล้วแต่เราก็ลืมความผิดที่เขาทำกับเราไม่ลงจริงๆ (แต่เราก็ไม่เคบลืมสิ่งดีๆที่เขาเคยทำไว้นะคะ) และอีกอย่างนึงที่ทำให้เราหนักใจก็คือ ทุกครั้งที่มีเรื่องทะเลาะกันก็จะไม่พ้นการล้ำเลิกบุณคุณ + การถามว่าเกิดมาทำไม?? พ่อเราเนี่ยเป็นคนที่ใช้คำพูดด่าทอ ส่อเสียด หยาบคายกับเราหลายครั้ง หรือไม่ก็พูดกวนประสาทยั่วยุให้เรามีปากเสียงด้วย เราเคยทนไม่ได้กับคำพูดของพ่อเลยได้เถียงไป กลายเป็นว่าเราโดนตีหนักมาก โดนไล่ออกจากบ้านก็เคย เวลาทะเลาะกันเสร็จพ่อก็ทำมาชวนคุยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราเคยถามแม่ว่าเคยเบื่อพ่อไหม แม่บอกว่าเบื่อแต่ไม่อยากสนใจ เราเลยถามอีกว่าถ้าวันนึงเราตั้งตัวได้แม่จะไปอยู่กับเราไหม แม่เราเงียบ เราเลยไม่ถามอะไรต่อแล้วเข้าห้องตัวเองไปแต่เรากับร้องไห้ซะงั้น ในอนาคตเราอยากไปตั้งหลักสร้างเนื้อสร้างตัวอยู่ไหนสักที่และเราไม่คิดอยากกลับมาอยู่กับพ่อแม่ อยากจะส่งเงินให้อย่างเดียวและมาหาเป็นครั้งคราว เราแอบรู้สึกผิดบาปในใจที่มีความคิดแบบนี้พ่อแม่ก็คงผิดหวังในตัวเราแหละ แต่เราทนที่จะอยู่ด้วยต่อไปไม่ได้ เหตุผลที่เราอยากตีตัวออกห่างก็เพราะพฤติกรรมแย่ๆของพ่อ ที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้อยู่ด้วยกันไม่เป็นสุขเลย แม่เคยไปเล่าให้พ่อฟังว่าเราอ่ะจำได้หมดเลยทุกเรื่องราวที่พ่อทำไว้ทั้งคำพูดและการกระทำตั้งแต่ตอนเด็กยันโต พ่อเราบอกว่าจะเก็บมาคิดอะไรหนักหนาเรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป คือเราได้ยินแบบนั้นก็พูดไม่ออก พ่อดูไม่สำนึกกับสิ่งที่ตัวเองทำคำขอโทษไม่เคยออกจากปากเลยสักครั้ง ต่อให้รู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิดก็ตาม พฤติกรรมของพ่อส่งผลกระทบต่อเรามากนะมันสะสมมาเรื่อยๆ จนเราเป็นซึมเศร้าอ่ะ พ่อนี่ปิดกั้นเราเยอะมาก เราจะคิดจะทำอะไรก็ขัดก็แย้งไปหมด มีเหตุการณ์นึงล่าสุดเลย เราคุยกับแม่ว่าอยากมีบ้านอยู่แถวนั้นบ้านแบบนี้ พ่อเราพูดขึ้นมาว่าหวังสูงไปป่าวแล้วก็บ่นเราแบบจริงจังมากจนแม่เราก็ออกปากพูดว่ามันก็แค่ความคิดจะอะไรหนักหนา พ่อตอบแม่ว่าคิดเฉยๆก็ไม่เท่าไหร่หรอกแต่นี่คือหวังอยากจะได้อยากจะเอามากๆ แม่เราก็บอกว่าเออ ถ้ามันได้ก็ดีไม่ได้ก็แล้วไป พ่อสวนมาอีกก็ให้ท้ายลูกตลอด มันถึงกล้าเถียงกูเนี่ย เราเลยพูดไปว่าทีพ่อยังคิดยังหวังอยากได้นั่นอยากได้นี่ยังไม่เห็นมีใครว่าอะไรเลย พ่อเราสวนอีกว่าเงียบไปเลย แล้วก็ขู่จะตีเราอีก เราอึดอัดที่อยู่สภาพแบบนี้อยากจะหนี้ออกจากบ้านก็ไม่รู้จะไปที่ไหนไม่อยากไปลำบากรบกวนเพื่อนอีก เรารู้สึกละอายตัวเองเหมือนกันนะ ชีวิตที่คนอื่นคนนอกมองว่าสุขสบายแต่ความเป็นจริงมันไม่ใช่เลย เราไม่ได้อยากอกตัญญู ตอนนี้ความคิดเรามันตีกันไปหมดทำไมคนเป็นลูกต้องมารู้สึกผิดหรือช้ำใจกับเรื่องแบบนี้ด้วย

ปล.เราอยากเป็นคนที่เข้มแข็งขึ้นนะ และกระทู้นี้ก็เพื่อระบายความรู้สึกตัวเองเท่านั้นค่ะ