คาวมรักอยู่ตรงของหัวใจมีเรื่องราวมายมากกับคนที่เรารัก...ฉันอยากบอกเขาเหลือเกิน..ว่าฉันของโทษและอยากจะบอกเขาอีกครั้ง..ฉันรักคุณ..ฉันมีเรื่องเล่ากับความรักที่ว่ารักนั้นอยู่ตรงไหน....ครั้งหนึ่งกับชีวิตของเขา...เขาอายุ81นั้นเป็นอายุสุดท้ายที่เขาต้องจากฉันไป?....ฉันมายืนอยู่บนเกาะแห่งหนึ่งที่สมัยตอนฉันอายุ18มันเป็นเกาะที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะมีแม้ในแผนทีมันเป็นเกาะที่สวยมากคนต่างชาติดูแล้วจนไม่นึกว่าที่นี้คือเกาะในไทยฉันหนีปัญหาครอบครัวมา.และคิดว่าจะไม่กลับไปหากชีวิตไม่มีอะไรให้ครอบครัวเห็น...เกาะนี้มีชื่อว่าเกาะสมุย..ฉันมาถึงแล้วความสนของฉันก็ยังเหมือนอยู่กับครอบครัวและความสนของฉันก็ได้มีสายตาที่แอบมองฉันมาตลอดจนฉันเริ่มจะอายจากที่เป็นลิงอยู่ฉันก็เปลี่ยนเป็นนางเงียกทันทีทันใดและฉันก็ได้รู้จักกับเขา..เขาชื่อโจวันนีแต่ฉันเรียกเขาว่าป๊าป้าตอนนั่นเขาอายุ54และใช้ชีวิตอยู่ที่ไทยมาตลอดจนหมดอายุไขและส่วนฉันอายุ18และฉันก็ได้พบ..พบคนที่เขารักเรา จริงๆฉันเคยได้ยินคำพูดทีว่าเราจะรักคนที่เขาไม่รักเรา..แต่คนที่รักเรา..เรากับไม่รักเขา..มันอาจมีจริงแต่ไม่ใช้ฉันเพราะฉันรักเขาและมีความเข้าใจถึงความรักที่เขามีให้ฉันเสมอมาเราใช้ชีวิตที่มีทั้งความรักความสุขมีร้อยยิ้มและน้ำตาความทุกข์แต่ทุกข์ก็ไม่เท่าทุกร์เมื่อฉันได้เสียเขาไป....ตลอดระยะเวลา30ปีที่เราอยู่รวมกันมาจนใกล้วันสุดท้ายที่ฉันเห็นเขานอนอยู่ในโรงบาลความเหงาความเศร้าความกลัวมันเกินขึ้นทุกครั้ง..และคำพูดของเขาคำสุดท้ายคือ..เก่งฉันอยากกลับบ้าน..ตลอดระยะเวลาที่อยู่ในโรงบาลปีกว่าที่เขาพักรักษาตัว..ฉันขอถามทุกคนที่ได้อ่านเรื่องนี้ได้ไหมคะหากคุณคิดว่า..ใช้..ฉันขอขอบคุณเป็นอย่างสูงเพราะ การที่เขารักษาตัวที่โรงบาลที่แพงมากในเกาะสมุยและรักษามาตลอดนั้นก็เพราะเขาต้องการมีชีวิตและลมหายใจเพื่อที่จะกลับมาที่บ้านคำว่าบ้านฟังดูก็เป็นบ้านก็แค่นั้นแต่กับฉันและเขาบ้านคือความรักบ้านเป็นที่ป้องกันเราบ้านคือยาและกำลังใจเราแต่แล้ววันที่ฉันจะพาเขากลับบ้านหลังจากที่เขาตื่นจากการถูก  การุณฆาตนั้นคือคำที่ฉันค้นหาในGood.อากู้. ทำไมหรอคะที่ต้องถามใน.  Good เพราะฉันเห็นการกระทำของนางผู้ใส่ชุดขาวที่ฉันไม่เคยคิดและไม่เคยพบกับเหตุการนี้หากไม่ใช้กับเขาฉันก็ยังคิดว่านางนั้นเป็นคนใจดีนางนั่นเป็นผู้มีเมตตาแต่กลับไม่เลยฉันไม่ขอพูดเรื่องนี้ดีกว่าคะเพราะฉันเป็นเพียงคนๆหนึ่งที่ไม่สามารถทำอะไรได้กับคนที่มีความรู้และมีกดข้อห้ามเพื่อป้องกันอันตรายให้นางๆได้กล้ากระทำโดยไร้จิตสำนึกของการเป็นคนกับลมหายใจของคนๆหนึ่งกับร่างกายที่อ่อนแอแต่นางก็การุฆาตโดยไร้จิตของการเป็นพยาบาล....และแล้วกอนคืนหนึ่ง  ที่ฉันอยากพาเขากลับบ้านก็มาถึงเพราะฉันทนต่อไม่ไหวที่จะเห็นเขาทรมานแบบนี้ฉันคุยกับเขาและบอกเขาว่าฉันจะพาคุณกลับบ้านฉันได้เดินไปพบหมอและก็เหมือนทุกครั้งที่ฉันจะพาเขากลับบ้านทั้งนางและหมอจะบอกฉันว่าถ้าฉันจะพาเขากลับบ้านก็ให้ฉันดึกเครื่องช่วยหายใจของเขาออกเองเลยและนี้ละคือเหตุผลที่ฉันพาแกกลับบ้านไม่ได้เพราะนางและหมอจะบอกว่าหากเครื่องช่วยหายใจหลุดออกตัวแกก็หมายถึงลมหายใจของแกจะหยุดและนั้นก็หมายถึงชีวิตของแกเลยและเรื่องก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ฉันอยากพาเขากลับบ้านจนฉันได้สั่งเครื่องช่วยหายใจและแอมบูมเพราะอะไรฉันต้องสั่งซื้อเพราะเราได้ดูแลแกมาตลอดระยะเวลากอนที่จะเข้าโรงบาลเรามีเครื่องดูดการติดขัดของทางเดินหายใจเรามีเครื่องมือช่วยได้ยามที่แกมีอาการไม่หนักมากเราทำอาหารสำหรับคนที่กินเองไม่ได้นั้นคือสายที่ให้อาหารทางจมูกเราดูแลเท่าที่แกแข็งแรงเราดูว่าจะต้องทำไงกับการรักษาตัวของแกแต่เพราะเราไม่มีเครื่องช่วยหายใจเราจึงต้องพาแกเข้าโรงบาลและนั่นเป็นการไปอยู่ที่นั้นและเป็นการอยู่ที่ทรมานแกเหลือเกินเพราะหากนางพยาบาลผู้หนึ่งได้กระทำเกินกว่าเหตุเพราะหน้าห้องคนไข้จะมีไวบอดเขียนถึงการให้ยาคนไข้..และการกินข้าวของคนไข้และการดื่มน้ำตามปริมาณกี้MLแต่มีนางผู้นี้ทำเกินกว่าเหตุนางให้คนไข้ดื่มน้ำมากกว่าตามที่หมอสั้งนั้นคือแก้วและหลายแก้วฉันทำได้แค่กริ๊ดเสียงดังๆเพื่อให้นางผู้นั้นมีสติของการเป็นคนใช้ทำตนเป็นอย่างเพชรชฆาตและเชื่อไหมหากนางไม่มีกดป้องกันนางจะสลบทั้งยื่นถึงแม้ฉันจะพบ.ผ.อ.แต่ที่ได้รับฟังกับเป็นการว่าฉันไปขัดขวางของการรักษาของนางคนนั้นนี้แค่เรื่อนนี้นะคะยังมีอีกมากเหลือเกินจนฉันต้องบอกหมอว่าเงินในบ้านฉันมีไม่มากพอแล้วฉันอยากทราบว่าหากวันหนึ่งเงินฉันหมดนั้นหมายถึงหมดจริงๆเพราะวันต่อวันที่ฉันต้องจ่ายค่ารักษาตัวแกวันละ30000กว่าถึง50000กว่าและวันต่อวันที่เราต้องจ่ายสุดท้ายสิ่งที่ฉันต้องจ่ายคือร่างที่ไร้ลมหายใจของเขา ฉันอยากถามหรอเกินว่ารักนั่นอยู่ไหน แต่คุณเป็นคนรักและรักสุดหัวใจของฉัน ขอขอบคุณที่คุณได้อ่านและหากฉันพิมผิดหรือทำความเบื่อเพราะการพิมที่ผิดๆถูกก็ต้องขอโทษมา ณ.ที่นี้ด้วยคะ