อยากรู้อาการโรคซึมเศร้าของตัวเองเริ่มอันตรายหรือยัง ? และ พอมีวิธีแบบไหนที่สามารถแก้ไขส่วนนี้ได้บ้าง.

สวัสดีทุกคนครับที่เข้ามาอ่าน และ แลกเปลี่ยนความคิดกันน่ะครับ ผมขออนุญาติใช้สถานที่แห่งนี้เป็นช่องทาง สำหรับสิ่งที่ผมอยากจะสื่อ ความรู้สึก และ อาการข้างต้น และ ตามหาวิธีการรักษาเบื้องต้น พอที่จะทำให้ชีวิตตัวเองทุกวันนี้มีความสุขมากยิ่งขึ้นครับ และในที่นี้ผมเองก็ยังต้องการวิธีรักษาอาการเบื้องต้นอยู่ครับ ขออนุญาติเท้าความถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนน่ะครับ ตัวผมนั้นพักหลังช่วงสักประมาณ 3-4 เดือนที่ผ่านมา มีอาการเหมือนคนที่อยากจะหายไปตลอดเวลาเลยครับ ( ประมาณว่าอยากออกไปจากที่นี้ อยากหายไปจากที่แห่งนี้ อยากหลีกหนีออกไปไกลๆ ) ผมเคยเข้ารักษาโลกซึมเศร้ามาก่อนครับเมื่อช่วงปีที่แล้ว แต่อาการกลับแย่ลงเรื่อยๆ ผมไปนัดเจอกับจิตแพทย์หลายครั้ง จนเมื่อถึงระยะหนึ่งผมก็เลิกที่จะไปหาคุณหมอ เนื่องจากมันไม่ได้ช่วยให้อาการดีขึ้นเลย ซ้ำร้ายอาการแย่ลงทุกครั้ง ผมจึงตัดสินใจปล่อยมันตามเลย และ ยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตัวแทน มันดีอยู่ช่วงหนึ่งครับ หลังจากนั้นมาทุกสิ่งเริ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิม ผมเริ่มกลัวเสียงการแจ้งเตือนโทรศัพท์ ผมรู้สึกอยากอ้วกทุกครั้งเมื่อผมได้ยินการแจ้งเตือน อาการยิ่งแย่ลงเมื่อผมรู้สึกหน้ามึด และ เจ็บบริเวณหัวใจ  นั้นคือาการแรกครับ ต่อมาเริ่มรู้สึกเจ็บบริเวณหน้าอก และ เรื่องราวแย่ๆมากมายในอดีตก็เริ่มที่จะเข้าถาถมเข้ามาในสมอง จนบ้างครั้งถึงขั้นก็นอนไม่หลับ ต้องพึ่งยานอนหลับ หรือ บางครั้งก็ทำกิจกรรมสำหรับผู้ชาย เพื่อให้ตัวเองอ่อนเพลีย ถึงจะสามารถนอนได้ ผมรู้สึกแย่มากครับตอนนี้ ผมรู้สึกเหนื่อยตลอดเวลา แม้ตัวเองจะไม่ได้ทำอะไรที่ใช้พลังงานมากเกินไปเลย  แต่มันรู้สีกเหนื่อยแบบอยากร้องไห้ตลอดเวลา อยากได้ใครสักคนที่กอดเราได้ และ เข้าใจปัญหาที่เราต้องเจออยู่ มันยากมากครับกับตอนนี้ แค่คุยกับที่บ้านเองก็ไม่สามารถพูดได้ พวกเขาบอกว่าสิ่งที่ผมเป็นและเจออยู่คือโรคขี้อ่อนแอ่ ขี้อ่อนหัด เกิดมาเป็นผู้ชายต้องเข็มแข็งดิ .... ซึ่งพูดตามตรงครับ คนได้ยินมันเสียใจครับ สิ่งที่ผมเป็นอยู่มันแย่ขนานนั้นเลยหรอ ? ( ผมเปิดใจคุยหลายครั้งแล้วครับ แต่ทุกครั้งสิ่งที่ได้มาคือพวกเขากังวลว่าเราจะ ไม่เหมือนคนอื่น.. )  หลังจากตอนนั้นผมเปิดใจรับใครเข้ามาไม่ได้เลยครับ ครอบครัว เพื่อนที่ทำงาน แม้แต่คนที่เข้ามาในชีวิตผม.. ไม่มีใครจะเข้าใจในตัวผมเลย รู้สึกเหมือนทุกวันนี้เป็นเครื่องจักรสำหรับทุกๆที่ ไปบ้านก็เหมือนคุก รู้สึกอึดอัดมาก อยู่ที่ทำงานก็เหมือนแค่คนใช้ประโยชน์ และ เครื่องจักรสำหรับเพียงเพื่อคนอื่นให้มีความสุข ชีวิตวนๆอยู่อย่างนี้ คนที่คาดหวังในตัวเรามีเยอะ ทั้งในและนอกครอบครัว ทุกอย่างเราต้องทำให้ได้เหมือนคนรุ่นเก่าที่เขาทำได้..... ผมคิดอยู่หลายครั้ง มันต้องถึงขนาดนั้นหรือเปล่า ? ผมที่อยากใช้ชีวิตในแบบของผม มันดูแย่มากถึงขนาดนั้นเลยหรอ ? ขอโทษที่พูดออกนอกเรื่องมาไกลครับ สรุปแล้วคือผมอยากรักษาตัวเองให้หายครับ ทุกวันนี้ชีวิตอยู่แบบมึดๆไปหมด หาความสุขเข้าตัวเองไม่ได้เลย ใครต่อใครก็เป็นอีหวังกันหมด แม้แต่คนรอบข้าง ไม่มีใครเข้าใจเราเลย ผมอยากจะหนีออกจากที่นี้จริงๆ ออกจากความรู้สึกแย่ๆ และหวังว่าตัวเองจะมีอาการดีขึ้นในสักวัน เพื่อนๆคนไหนมีวิธีจัดการและแก้ไขปัญหาเหล่านี้สามารถแชร์ข้อมูลได้เสมอน่ะครับ  ขอบคุณครับ