เป็นเรื่องที่บอกใครไปก็ไม่สบายใจ

ทุกวันๆในวันที่ทำงาน จะมีความสุขมาก เพราะ พนักงาน รักกัน และเห็นใจกันซึ่งกันแหละกัน สนุกสนาน เราช่วยเหลือเรื่องงานซึ่งกันและกันบ่อยสะจน เราคิดว่า นางเป็นน้องที่ดีที่สุด เรารักนาง ไว้ใจนาง ช่วยนางทุกอย่าง เวลาหลังเลิกงานเราจะค่อยนั้งดื่มด้วยกันทุกวัน จนเราไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีวันนี้... วันที่เราก็ไม่รู้สาเหตุว่าน้องเขาเป็นอะไรกันแน่ ไม่คุย ไม่พูดไม่จา การทำงานเปลี่ยนไป จากคนที่เคยช่วยเหลือกันกลับกลายเป็นคนที่เหตุแก่ตัว ทำแต่ส่วนของตัวเอง เราพยายามทบทวน ทุกเรื่องราวที่ผ่านมา มันเป็นอะไรที่ดีมาก ดีจนไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ เราเป็นโรคซึมเศร้า ถ้าเจอเรื่องอะไรที่มันบันทอนจิตใจ คือจะอยากร้องไห้ทันที แต่เราเก็บน้ำตาเอาไว้ มาร้องที่ห้อง คนเดียว หรือกับแมว เราพยายามแล้ว พยายามหาคำตอบว่าน้องเป็นอะไร ทำไม ไม่คุยกับเรา เราพยายามถามคนรอบข้างให้ไปถามน้องเขา ว่าน้องเขาเป็นอะไรหรือป่าว (เราแคร์น้องเขาค่อนข้างมากนะ เพราะรู้จักกันก็คือสนิทกันมาตลอด) งานนี้เราก็เป็นคนดึงน้องมาทำด้วยกัน ผ่านไป 2 วัน เราก็หวังว่าน้องเขาจะคุยกับเราเป็นปกติอย่างที่เคยเป็น แต่ก็ไม่ เราโครตหงุดหงิดใจ ไม่รู้จะคุยกับใคร เพราะเราไม่ไว้ใจใครน้องจากน้องเขา ความรู้สึกเหมือนอยู่ใน หลุมดำมืดคนเดียว น้ำตามันจะไหลอยู่ตลอดเวลา ก็ไม่รู้ว่าทำไม ต้องแคร์อะไรน้องเขามากขนาดนั้น เอาจริงๆ ถ้าไม่สนิท จะไม่รู้สึกอะไรเลย แต่นี้สนิทมาก เราก็รักน้องเขาด้วย (ไม่ได้รักแบบแฟนนะคะ) เราเสียใจ เราหงุดหงิด เราโกรธ เราพยายามไม่คุยตอบ เพราะเราก็ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน ก็น้องเขาทำมาแบบนี้ น้องเขาก็ควรได้รับแบบนี้กลับไป โพสต์นี้จะเป็นโพสต์ แรก และ โพสต์สุดท้ายที่เราจะเล่าถึงน้องเขา เพราะความรู้สึกทั้งหมดที่มี ไม่รู้จะไประบายลงที่ไหน .... ยอม สมัครพันทิปเพื่อสิ่งนี้สิ่งเดียว สรุป ก็ไม่รู้ว่าน้องเขาเป็นอะไร และเราก็ไม่อยากรู้ด้วย เราตัดสินใจแล้ว ว่าเราจะมองน้องเขาให้เป็นแค่ ทาสอากาศ .... กลับมาอยู่กับตัวเอง คำว่า เพื่อนรัก ไม่มีอยู่จริง อย่าไว้ใจมนุษย์