คือเรื่องมีอยู่ว่า สมัยประถมเราไม่ทันคนและขี้กลังขี้อายเราโดนเพื่อนกลุ่มผู้หญิง มี 4 คนแกล้ง ทั้งใช้ พูดจิกกัด สารพัด พอถึงตอนเข้ามัธยมเราเริ่มทันคนแล้วตอน ม.1 เราก้มีเพื่อนเราก้ไม่ได้คิดแค้นเรื่องเก่าๆ  พอขึ้น ม. 2 เรามีเพื่อนแค่คนเดียวแล้วได้อยู่กับคนที่เกลียดคือเพื่อนเก่าเราที่อยู่ในกลุ่มผู้หญิง ที่แกล้งเรา แล้วเราก็เริ่มเครียดคิดมาก จนทำให้เป็นโรคซึมเศร้าถึงตอนนี้ก็รักษาได้ประมาณ 2 เดือนกว่าๆใกล้จะหายแล้ว และตอนนี้เรากลับมาคิดเรื่องที่พวกมันเคยทำกับเราไว้ เรารู้สึกแค้นมาก ตอนนั้นเราโง่มากจิงๆ ที่ให้พวกมันใช้ 
ยิ่งมันอยู่ใกล้เราอยู่ห้องเดียวกันยิ่งเกลียดมาก เห็นหน้ากันทุกวันนั่งรถกลับด้วยกันทุกวันแต่ทำอะไรไม่ได้
ตอนนี้เราเปลี่ยนแปลงตัวเองทุกอย่าง เราไม่ใช่คนเดิมตอนประถม 
ตอนที่อยู่ในอารมณ์โรคซึมเศร้าเราคิดว่าจบม.3 จะไม่ต่อที่เดิมเพราะเบื่อพวกมันกลัวได้อยู่ห้องเดียวกัน แต่ตอนนี้รักษาใกล้จะหาย ความคิดเปลี่ยนทำให้ย้ายไม่ได้เพราะเราต้องการอยู่ที่นี่ให้ได้ ถ้ามันอยู่ได้เราก็ต้องอยู่
ถึงมันจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ได้อยู่ห้องเดียวกันก็ตาม แต่เราไม่ใช่คนเดิมแล้ว คนเราก็มีศักดิ์ศรีกันทุกคนทำไมต้องยอมก้มหัวให้ใคร 
แต่สุดท้ายเราก้ไม่อยากแก้แค้นเขาด้วยวิธีสกปรก แต่เราตั้งใจเรียนให้ได้เกรด 4 หาอะไรดีให้ตัวเอง ทำให้มีอนาคตดีๆ เพื่อจะเอาชนะพวกมัน 
สุดท้าย อยากถามทุกคนว่าเคยมีประสบการณ์แบบนี้มั้ย 
และก็เราจะแก้ไขนิสัยเจ้าคิดเจ้าแค้นยังไง เป็นคนแค้นฝั่งหุ่นมาก