เริ่มต้นจากการที่ครอบครัวเราพ่อและแม่เป็นคนที่ลูกต้องอยู่ในกรอบเสมอ เราเป็นลูกสาวคนโต มีน้องชาย (แต่อยู่ที่ต่างจังหวัดกับป้าและลุง)
เราเป็นเด็กขี้อาย กวนตีนนิดๆ ชอบยิ้มหัวเราะกับเรื่องเล็กๆ แต่ในอีกมุมหนึ่งเราเป็นเด็กไม่เชิงเด็กเรียบร้อยแต่ทำงานบ้านทั้งหมดมาตั้งแต่ป.4 ช่วยเหลือพ่อแม่ เราคิดว่าถ้าเราทำทุกอย่างเสร็จ พ่อแม่จะปล่อยเราออกไปไหนก็ได้ (บางครั้ง) พ่อเราเป็นคนชอบกินเหล้าขาว แรกๆเขาก็คนเป็นที่ชอบพาเราไปเดินเล่น ขับรถเล่น ไปนู้นนี้ หาของกิน แต่3-4ปีผ่านมา พ่อก็เปลี่ยนไป ไม่เคยแม้แต่จะพูดดีๆกับเรา เวลาเราทำอะไรไม่พอใจ เขาจะด่าเรา เหมือนเราผิดมาก มีเหตุการณ์นึงที่ทำให้เราฝังใจคือ ตอนนั้นเขาเมามาก (เขาจะกินเหล้าหลังจากกลับทำงานทุกวัน) แล้วทุกครั้งจะต้องรอเขากินเหล้าเสร็จแล้วกินข้าวพร้อมกัน เราก็คุยกันบางอย่างเขาก็โมโหอะไรสักอย่างแล้วมาลงที่เรา เราเลยทำหน้าเหมือนโกรธมาก เขาหยิบมีดแล้วปาใส่เรา ระยะห่างแค่กางแขนออก ตอนแรกเราก็ร้องไห้เพราะความกลัวและช็อคเราเลยวิ่งขึ้นบนห้องของตัวเอง แม่เราแค่ด่าแล้วให้เรื่องมันจบๆไป ตอนนั้นเราประมาณ ปวช.2 พอมาปีนี้นะตอนนี้ เราอยู่ ปวส.2 แล้ว เรารู้สึกว่าตัวเองเริ่มชอบเศร้าๆ ไม่ค่อยพูด เวลาโมโหเมื่อก่อนเราสามารถคุมสติให้จิตใจตัวเองนิ่งได้ ไม่เถียงหรืออารมณ์ขึ้น แต่มาตอนนี้เรารู้สึกว่าตัวเองโมโหง่ายมากแล้วเวลาโมโหจะชอบพูดคำหยาบออกมาโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้สิ เรารู้สึกอึดอัดจากภายในใจ เราควรทำอย่างไรดี.. สภาพแวดล้อม คนรอบข้าง ฉันไม่เคยรู้สึกปลอดภัยหรือรู้สึกว่ามีใครปกป้องฉันเลย ฉันรู้สึกว่าคนในครอบครัวทำร้ายฉันทางคำพูด พ่อของเรามักจะด่าหรือแกล้งเสมอ เช่น โทรหาแม่ว่าตัวเองรถล้ม (แต่นอนอยู่บ้าน), แกล้งพูดว่าเราหน้าตายังนู้นยังนี้ เหมือนตำหนิ ทำให้เราเสียความมั่นใจ เขาทำทุกอย่างที่เขารู้สึกว่าเขามีความสุข เขาชอบขู่จะทำร้ายนั้นนี้ อ๋อ ตอนนี้ฉันรู้สึกว่า ฉันชอบพลั้งมือตบตีคนอื่นเงลาที่โมโห และรู้สึกอยากจะฆ่า.. มันเป็นความรู้สึกแต่กับพ่อตัวเอง ฉันเหมือไม่เคยได้รับความรักเลย หรือการให้ความรักของพ่อมันผิดทาง ฉันควรทำอย่างไร... ให้รู้สึกดีขึ้น ให้ความรู้สึกนั้นลบออกไป ฉันพยายามอดทนมาตลอด 5-6 ปี จนวันนี้มันรู้สึกเกินลิมิตของความรู้สึกตัวเองแล้ว
ถ้าให้เล่าทั้งหมดคงยาว คราวๆพอแค่นี้นะคะ
ฉันอยากระบายกับคนอื่นกับเพื่อนเช่นกันแต่ฉันเคยลองแล้วเขาคงไม่รู้สึกอินกับเราที่เป็นแบบนี้หรอกเนอะ มันคงไม่มีใครเข้าใจถ้าไม่เจอกับตัวเอง
รู้สึกตัวเองเศร้าเกินไป
เราเป็นเด็กขี้อาย กวนตีนนิดๆ ชอบยิ้มหัวเราะกับเรื่องเล็กๆ แต่ในอีกมุมหนึ่งเราเป็นเด็กไม่เชิงเด็กเรียบร้อยแต่ทำงานบ้านทั้งหมดมาตั้งแต่ป.4 ช่วยเหลือพ่อแม่ เราคิดว่าถ้าเราทำทุกอย่างเสร็จ พ่อแม่จะปล่อยเราออกไปไหนก็ได้ (บางครั้ง) พ่อเราเป็นคนชอบกินเหล้าขาว แรกๆเขาก็คนเป็นที่ชอบพาเราไปเดินเล่น ขับรถเล่น ไปนู้นนี้ หาของกิน แต่3-4ปีผ่านมา พ่อก็เปลี่ยนไป ไม่เคยแม้แต่จะพูดดีๆกับเรา เวลาเราทำอะไรไม่พอใจ เขาจะด่าเรา เหมือนเราผิดมาก มีเหตุการณ์นึงที่ทำให้เราฝังใจคือ ตอนนั้นเขาเมามาก (เขาจะกินเหล้าหลังจากกลับทำงานทุกวัน) แล้วทุกครั้งจะต้องรอเขากินเหล้าเสร็จแล้วกินข้าวพร้อมกัน เราก็คุยกันบางอย่างเขาก็โมโหอะไรสักอย่างแล้วมาลงที่เรา เราเลยทำหน้าเหมือนโกรธมาก เขาหยิบมีดแล้วปาใส่เรา ระยะห่างแค่กางแขนออก ตอนแรกเราก็ร้องไห้เพราะความกลัวและช็อคเราเลยวิ่งขึ้นบนห้องของตัวเอง แม่เราแค่ด่าแล้วให้เรื่องมันจบๆไป ตอนนั้นเราประมาณ ปวช.2 พอมาปีนี้นะตอนนี้ เราอยู่ ปวส.2 แล้ว เรารู้สึกว่าตัวเองเริ่มชอบเศร้าๆ ไม่ค่อยพูด เวลาโมโหเมื่อก่อนเราสามารถคุมสติให้จิตใจตัวเองนิ่งได้ ไม่เถียงหรืออารมณ์ขึ้น แต่มาตอนนี้เรารู้สึกว่าตัวเองโมโหง่ายมากแล้วเวลาโมโหจะชอบพูดคำหยาบออกมาโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้สิ เรารู้สึกอึดอัดจากภายในใจ เราควรทำอย่างไรดี.. สภาพแวดล้อม คนรอบข้าง ฉันไม่เคยรู้สึกปลอดภัยหรือรู้สึกว่ามีใครปกป้องฉันเลย ฉันรู้สึกว่าคนในครอบครัวทำร้ายฉันทางคำพูด พ่อของเรามักจะด่าหรือแกล้งเสมอ เช่น โทรหาแม่ว่าตัวเองรถล้ม (แต่นอนอยู่บ้าน), แกล้งพูดว่าเราหน้าตายังนู้นยังนี้ เหมือนตำหนิ ทำให้เราเสียความมั่นใจ เขาทำทุกอย่างที่เขารู้สึกว่าเขามีความสุข เขาชอบขู่จะทำร้ายนั้นนี้ อ๋อ ตอนนี้ฉันรู้สึกว่า ฉันชอบพลั้งมือตบตีคนอื่นเงลาที่โมโห และรู้สึกอยากจะฆ่า.. มันเป็นความรู้สึกแต่กับพ่อตัวเอง ฉันเหมือไม่เคยได้รับความรักเลย หรือการให้ความรักของพ่อมันผิดทาง ฉันควรทำอย่างไร... ให้รู้สึกดีขึ้น ให้ความรู้สึกนั้นลบออกไป ฉันพยายามอดทนมาตลอด 5-6 ปี จนวันนี้มันรู้สึกเกินลิมิตของความรู้สึกตัวเองแล้ว
ถ้าให้เล่าทั้งหมดคงยาว คราวๆพอแค่นี้นะคะ
ฉันอยากระบายกับคนอื่นกับเพื่อนเช่นกันแต่ฉันเคยลองแล้วเขาคงไม่รู้สึกอินกับเราที่เป็นแบบนี้หรอกเนอะ มันคงไม่มีใครเข้าใจถ้าไม่เจอกับตัวเอง