เราควรจัดการชีวิตยังไงดี

เราเริ่มที่จะรู้สึกเครียดหรือวิตกกังวลกับบางสิ่งมาตั้งเเต่ม.2 เราเป็นคนไม่ไว้ใจใครเลยเเม้เเต่คนใกล้ชิด เรากลัวทุกอย่างวิตกกังวลกับบางสิ่งที่เกินไปจนเรางงตัวเองว่ากลัวเกินไปไหม เราคิดว่าตัวเองทำได้เเต่สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลวคิดว่าตัวเองรู้ดีเเต่ก็ไม่รู้อะไรเลย เราเครียดมากตอนม.3 จนคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าเเต่เราก็ไม่เคยบอกใครเพราะเรากลัวๆว่าทุกคนจะไม่เชื่อกลัวว่าจะให้เราไปนั่งสวดมนต์เพียงเพราะเเค่จะให้เราปล่อยวาง พ่อเรารักเรานะเเต่การกระทำของพ่อบางทีคือมันก็ทำร้ายจิตใจเรามากจนเราอยากหายไป เราไม่ชอบให้ใครมาขึ้นเสียงใส่หรือโยนของใส่เรา พ่อเราพอโมโหก็จะเป็นคนที่อารมณ์ร้อนมาก เรากลัวทุกครั้งเเล้ววิตกกังวลทุกครั้งที่คุยกับพ่อเราเลยเลือกที่จะไม่พูด เรากลัวว่าพ่อจะโมโหใส่เรา มันเป็นความทรงจำที่เเย่มากเเล้วเราก็ไม่เคยลืม เราเคยเคลียเรื่องนี้คุยกับเเม่เเล้วเราก็ขอให้พ่อใจเย็นลงได้ไหม เวลาโมโหก็อย่ามาลงกับเราเพียงเเค่เพราะว่าเราทำอะไรไม่ถูกใจหรือเราทำไม่ได้เเต่มันง่ายสำหรับพ่อเเละพอหวังให้เราทำได้เเต่เราทำไม่ได้ พ่อเราขอโทษหลังทำทุกครั้งนะเเต่ไม่นึกถึงตอนตัวเองทำเเละไม่รู้สึกผิดเเละไม่เคยคิดว่าจิตใจเรามันเป็นยังไงบ้าง ตอนที่เรากลัวจนเราร้องไห้เรารู้สึกว่าตอนนั้นเหมือนตกนรกพ่อเราบอกให้หยุดร้องทั้งๆที่ตอนนั้นเราไม่ไหวเเล้วจริงๆเเต่เราก็ต้องทำ มันเหมือนกับกำลังจะขาดอากาศหายใจ มันฝังใจมากเราพยายามไม่คิดมากไม่รื้อฟื้นถึงมัน เเต่มันก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เราพยายามพูดกับตัวเองว่าเขารักเราเขาหวังดีกับเราเราเเค่คิดมาก เรามันผิดเอง อาการเหล่านี้มันก็เริ่มดีขึ้นเเต่การวิตกกังวลของเราๆว่ามันยังอยู่เรากลัวทุกอย่างที่เราเห็นหรือได้ยินในบางครั้ง เราเห็นบันไดเรายังคิดเลยว่าเราอาจจะตกลงไปขาหักเราคิดทุกครั้งตอนที่ลงบันไดเเต่ตอนขึ้นไม่เป็นไร เเบ้วพอเห็นตึกก็กลัวจะตกลงไปเราอยู่บ้านคนเดียวเราก็กลัวเสียงทุกอย่างกลัวโจรขึ้นบ้านกลัวคนมาขโมยของกลัวตัวเองตาย เเล้วพอขึ้นม.4เราก็รู้สึกเครียดกว่าเดิมเราไม่เรียนในห้องเราเล่นเพราะโฟกัสกับมันไม่ได้จนเราต้องมาอ่านเองทุกครั้งก่อนสอบเเละเราไม่มีสมาธิตอนอ่านหนังสือเพราะฉนั้นเราเลยจำเป็นต้องอ่านภายในเวลาที่เราสามารถทำความเข้าใจได้มันทำให้เราเครียดมากเพราะเราไม่สามารถโฟกัสกับสิ่งที่เราทำอยู่ได้เลยเเละอ่านเนื้อหาไม่จบ มีหลายครั้งที่เราคิดจะไปปรึกษาจิตเเพทย์เเต่ก็จบลงที่เรามาคิดอยู่กับตัวเอง คุยกับตัวเองมันดีขึ้นนะเเต่มันก็ไม่ได้หายไปไหนเหมือนเราสร้างคนอีกคนนึงที่เป็นที่ปรึกษาขึ้นมาตอบทุกอย่างที่เรากำลังเป็นอยู่ มันนานมากเเล้วที่เราอยู่ดีๆก็ร้องไห้เเต่พอมันกลับมาอีกครั้งเราก็พยายามกดมันไว้อีกเหมือนเดิมเราไม่กล้าที่จะคุยกับใครเรื่องนี้เพราะเรากลัว เรากลัวเรากังวล เราไม่ค่อยสนใจตัวเองเลยไม่รู้ว่าเราผิดปกติยังไงคนรอบข้างก็คงไม่สังเกตุเราอยู่เเล้วเเต่ ช่วงนี้เราว่านิสัยการนอนเราเเปลกๆไปเพราะเรานอนดึกมากเเต่ก็ตื่นเช้าเรานอนวับละ3ชั่วโมงถ้านานสุดๆก็คง5ชม.นอนไม่หลับเลย เรากลัวสุขภาพเราเเย่มากเเต่เราก็ไม่กล้าบอกใคร เราก็ต้องดูเเลตัวเองตามเคยเพราะนิสัยเเบบนี้ของเรา😂 เราเเค่อยากระบายส่วนนี้ออกมาเผื่อตัวเองจะรู้สึกดีเเละตั้งใจอ่านหนังสือเพราะเราไม่มีสมาธิเราคิดจะทำหลายอย่างเราดิวกับตัวเองไม่ได้จนตอนนี้เรารู้สึกพังมาก พังจนเราอยากตายเเต่ก็ไม่มีเหตุผลดีๆในการตาย🤣เราเคยคิดอยากจะตายเเต่ก็กลัวเจ็บจนสุดท้ายเราก็ไม่คิดจะทำมันอีกเหมือนวนลูบเลยชีวิตเรา ใครผ่านไปผ่านมาก็ขอสวัสดีนะคะนี่คือชีวิตห่วยๆของเราเองเราคิดว่ามันเกิดจากตัวเราเองเเหละที่เลือกใช้ชีวิตได้ห่วยขนาดนี้ บางที่เราก็สงสารคนไกล้ตัวนะที่เจอคนเเบบเรา เราเวิ้นเว้อเยอะไปละ ขอบคุณที่เขามาอ่านชีวิตน้อยๆของเรานะคะ