ผมเห็นหลายๆคนชอบพูดว่า "รักคนที่เขารักเราดีกว่า" จริงเหรอครับ สำหรับตัวผมนั้นผมคิดว่าไม่จริงครับ ส่วนเหตุผลที่ทำให้ผมบอกว่าไม่จริงนั้นลองอ่านดูครับ

      ตัวผมเองเป็นคนจังหวัดทางภาคเหนือครับ สอบบรรจุข้าราชการได้แต่ว่าสถานที่ ที่บรรจุนั้นอยู่ที่ภาคใต้ครับ ไกลจากบ้านประมาณ 1200++km ช่วงนั้นยังวัยรุ่นครับก็เป็นธรรมดาที่จะอยากมีความรัก เพราะผมไปทำงานไปอยู่คนเดียว ไม่มีญาติไม่มีใครไหนจะภาษาอีก แรกๆก็ลำบากมากครับ อยู่ไปเรื่อยๆก็เริ่มปรับตัวได้แล้วก็ได้รู้จักผู้หญิงคนนึง ไม่ลงรายละเอียดเยอะแล้วกันเอาเป็นว่าผมหลงผู้หญิงคนนี้มาก (ขอเรียกเธอว่า A แล้วกัน) สุดท้ายผมกับ A ไปกันไม่รอด ผมเสียใจมาก อยากกลับไปขอคืนดีพยายามทำทุกอย่างทั้งๆที่รู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่ได้รักผมเลย 
       ระหว่างที่ช้ำใจอยู่แบบนั้นก็มีผู้หญิงอีกคนเข้ามาครับ (ขอเรียกเธอว่า B) เธอคอยเข้ามาดูแล เอาใจใส่ผมทุกอย่าง แต่ใจผมยังผูกติดกับ A ไม่ไปไหนเลย B ก็ไม่ยอมแพ้ทำดีกับผมทุกอย่าง แต่ผมก็ยังเฉย จนเธอมาบอกว่าเธอชอบผม ก็มีคำๆนึงเข้ามาในหัวผมครับ "รักคนที่เขารักเราดีกว่า" ผมตัดสินใจที่จะลองเปิดใจให้ B ครับ ช่วงแรกๆจะมีปัญหาบ่อยหน่อยอยู่ในช่วงปรับตัว แต่พอได้เรียนรู้กันและกันมากขึ้นผมก็เปิดใจให้เธอมากขึ้น จนสุดท้ายเรา 2 คนได้รักกันครับ เราตัวติดกันตลอดไปไหนมาไหนด้วยกัน จนมีหลายๆคนบอกว่าอิจฉาคู่ของเรา เวลาก็ผ่านล่วงเลยไปนาน
      ในที่สุดเรา 2 คนก็แต่งงานกัน อ้อลืมบอก B เป็นอิสลามครับ ก่อนแต่งงานผมต้องไปทำการ สุหนัตก่อน (ขลิบปลายอวัยวะเพศ) ผมก็ไปครับ ต้องบอกเลยครับมันเจ็บมาก ทรมานมากๆกว่าแผลจะหาย แต่ผมก็ยอมเจ็บครับมีคำๆนึงที่เรา 2 คนจะพูดบอกกันเสมอ "เราจะสู้ไปด้วยกัน" ผมสู้จนได้แต่งงานกับเธอในที่สุด เรื่องราวเหมือนจะดีใช่ไหมครับ ? แต่มันมาพลิกตอนที่ผมได้ย้ายกลับบ้านครับ
      เรา 2 คนเคยตกลงกันไว้ตั้งแต่ก่อนที่ผมจะคบกับ B แล้วว่ายังไงผมก็ต้องย้ายกลับบ้านนะเธอโอเคไหม เธอบอกว่าเธอโอเค ถ้าผมย้ายกับเหนือเธอก็จะไปด้วย สรุปเรา 2 คนก็เดินทางกลับบ้านเกิดของผมครับ วันเวลาก็ดำเนินไป จนมาวันนึงผมจับได้ว่าเธอคุยกับคนอื่น ในโปรแกรมแชท โปรแกรมนึง เธอบอกว่าคุยเล่นๆไม่ได้คิดอะไร ผมบอกว่าขอได้ไหมอย่าคุยเลยผมทำงานก็เหนื่อยพอแล้วอย่าให้มันมีปัญหาเรื่องแบบนี้เลย (ผมทำงานหาเงินคนเดียวครับเธออยู่บ้านเป็นแม่บ้าน) เธอตอบกลับมาว่า ถ้าไม่สบายใจก็อย่าเล่นมือถือเธอและอย่าอ่านมันสิ ใจผมหายวาบเลย มันเกิดอะไรขึ้นที่ผ่านมาเธอให้ผมเต็ม 100 มาตลอดเธอดูแลเอาใจใส่คอยเป็นห่วงเป็นใยผมเจ็บป่วยก็ได้เธอดูแลตลอด แล้วทำไมมันกลายเป็นแบบนี้ 
     เรื่องราวยังไม่พีคพอในวันเกิดของเธอเองเรากำลังทำกับข้าวกินกันในครอบครัวมีญาติของเธอโทรมาบอกว่า พ่อกับแม่เธอถูกรถชนอาการหนักทั้งคู่ เธอรีบเดินทางกลับใต้ทันทีกว่าจะกลับได้ยากมากช่วงนั้นโควิด-19 รอบแรกระบาด ตัวผมที่เป็นข้าราชการไปไม่ได้ ทำให้เธอต้องไปคนเดียว ผมรู้สึกได้เลยว่าผมเสียเธอไปตั้งแต่วันนั้น ระหว่างที่เธอไปอยู่ใต้ผมพยายามส่งเงินไปให้เธอทุกเดือนเพราะเธอไม่มีรายได้เลย พ่อแม่ก็อยู่ รพ. ช่วงแรกๆก็คุยกันดีอยู่ แต่ผมก็รู้ว่าเธอคุยกับคนอื่นเพราะโปรแกรมแชทของเธอรหัสมันยังค้างอยู่ในเครื่องผม แต่ผมก็ไม่อยากพูดไม่อยากให้มีปัญหาผมพยายามโทรหาเธอทุกวันแต่วันนึงเธอจะคุยกับผมซัก 3-5 นาที เป็นอยู่แบบนั้นประมาณ 3 เดือนพ่อแม่เธอเริ่มอาการทรงตัวผมซื้อตั๋วเครื่องบินให้เธอบินกลับมาหาผมบ้าง 
      แต่แล้วทุกอย่างก็ชัดเจนวันที่เธอกลับมาสายตาที่เธอมองผมมันเปลี่ยนไปแล้ว ผมกลายเป็นคนอื่นในสายตาของเธอ ผมรู้ตัวแล้วว่ามันใกล้จะถึงจุดจบแล้ว ผมคุยกับเธอตรงๆเธอก็ยอมรับว่าเธอรู้สึกกับผมไม่เหมือนเดิมแล้ว เธอมาแค่ไม่กี่วันก็บินกลับใต้ สุดท้ายเธอก็จากไป 
      ผมบอกกับเธอว่า เธอไปเถอะเธอมีพ่อแม่ที่ต้องดูแล ผมก็มีพ่อแม่ของผมที่ต้องดูแล ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง สุดท้ายเราก็จบกัน
นี่ก็ผ่านมาจะเป็นปีแล้วทำไมผมยังร้องไห้อยู่ตลอด ภาพเธอไม่เคยไปจากใจผมเลย 
      แล้วอย่างนี้รักคนที่เขารักเราดีกว่า ดีกว่าจริงไหมครับ เขารักเราในวันนี้พรุ่งนี้เขาจะยังรักเราไหม แต่ผมยังรักเธอเสมอนะ