ภายหลังจากที่เจิ้งจวงกงปราบปรามกบฏกงซูต้วนแล้ว กงซุนฮัวลูกชายของกงซูต้วนที่ไปขอความช่วยเหลือจากแคว้นเหวยก็ไปร้องไห้ขอร้องให้เหวยหวนกง เจ้าแคว้นเหวย ยกทัพมาช่วยแก้แค้นให้บิดา เหวยหวนกงได้ฟังก็สงสารและคิดว่าเจิ้งจวงกงไม่มีคุณธรรม เข่นฆ่าพี่น้อง จึงให้กงซุนฮัวยกทัพมาโจมตีแคว้นเจิ้ง
ด้านเจิ้งจวงกงพอทราบว่ากองทัพแคว้นเหวยยกมาก็ปรึกษาขุนทหารทั้งปวงว่าจะรับมืออย่างไร กงจื่อหลู่ก็บอกว่า
“คราวก่อนนายท่านกำจัดกงซูต้วน แต่ปล่อยกงซุนฮัวผู้เป็นบุตรหนีรอดไปได้ ก็เหมือนท่านตัดหญ้าแต่ไม่ถอนรากถอนโคน หญ้ามันก็โตกลับมาอีก ครั้งนี้กงซุนฮัวเด็กน้อยคงไปหลอกลวงเหวยหวนกงให้ยกทัพมาช่วย ขอนายท่านมีหนังสือไปหาเหวยหวนกง อธิบายต้นสายปลายเหตุให้ทราบ เหวยหวนกงรู้ตัวว่าถูกหลอกก็คงเรียกทัพเมืองเหวยกลับ ถึงตอนนั้นกงซุนฮัวก็ตัวเปล่าเราคงจับมันฆ่าเสียโดยง่าย”
เจิ้งจวงกงได้ฟังแผนของกงจื่อหลู่ก็เห็นด้วย ให้คนแต่งหนังสือไปหาเหวยหวนกงเพื่ออธิบายเรื่องราว ด้านเหวยหวนกงเห็นหนังสือแล้วก็รู้ตัวว่าเข้าใจผิด จึงส่งสาสน์ไปให้กองทัพเหวยถอนทัพกลับทันที และส่งหนังสืออีกฉบับไปขอเป็นไมตรีกับเจิ้งจวงกงดังเดิม ส่วนกงซุนฮัวก็หลบหนีตามกองทัพเหวยกลับไปลี้ภัยที่เมืองเหวยด้วย
นางอู่เจียงมารดาของเจิ้งจวงกงรู้ว่า กงซุนฮัวผู้เป็นหลานหลบหนีไปแคว้นเหวยแล้ว ก็รีบให้คนใช้ไปบอกกับเจิ้งจวงกงว่า “กงซุนฮัวก็เป็นหลานแท้ๆของเจ้า จงอย่าทำอันตรายเขาเลย ปล่อยให้เขาอยู่ที่แคว้นเหวยต่อไปเถิด ภายหน้าจะได้มีคนคอยเซ่นสรวงป้ายวิญญาณของกงซูต้วนสืบไป” เจิ้งจวงกงเลยมีหนังสือไปขอให้เหวยหวนกงเพื่อช่วยเลี้ยงดูกงซุนฮัว ให้เป็นขุนนางเมืองเหวยต่อไป
เมื่อจัดการเรื่องภายในเสร็จสิ้นแล้ว เจิ้งจวงกงก็ยกทัพไปโจมตีแคว้นสวีและแคว้นกั๋ว กั๋วโหวยอมจำนนเป็นเมืองขึ้นของแคว้นเจิ้ง ส่วนแคว้นสวีนั้นต่อสู้เป็นสามารถ เจิ้งจวงกงตีเมืองได้แล้วก็โกรธให้เอาสวีโหวเจ้าแคว้นไปฆ่าเสียและยึดเมืองเอาไว้เป็นดินแดนของแคว้นเจิ้ง น้องชายของสวีโหวก็หลบหนีไปพึ่งเจ้าแคว้นฉู่แทน
ฝ่ายจักรพรรดิโจวผิงอ๋องนั้น เห็นว่าเจิ้งจวงกงยกทัพไปโจมตีแคว้นสามนตราชด้วยกันก็ทรงไม่พอพระทัย ทรงคิดว่าเจิ้งจวงกงถือว่าเป็นขุนนางผู้ใหญ่ (ตำแหน่งต้าซือหม่า) เลยกำเริบเสิบสาน ตัวเจิ้งจวงกงเองก็ไม่ได้โผล่มาทำราชการที่เมืองหลวงหลายปีแล้ว จึงเห็นว่าควรถอดจากตำแหน่งต้าซือหม่าเสียเพื่อเป็นการกำราบ พระองค์เลยโปรดเกล้าให้ จีเฮ่อ ขุนนางผู้หนึ่งขึ้นรักษาการณ์ตำแหน่งต้าซือหม่าแทนเจิ้งจวงกง แต่ทว่าจีเฮ่อนั้นพอทราบก็รีบทูลว่า “เจิ้งจวงกงนั้นมีอำนาจมาก เจ้าแคว้นต่างๆก็ยำเกรง แม้เขาจะไม่มารับราชการในเมืองหลวงมานานแต่ก็ส่งคนสนิทมาคอยดูแลงานไม่ได้ขาด หากพระองค์จะถอดเขาเสียแล้วตั้งกระหม่อมขึ้นเป็นต้าซือหม่า ก็เกรงว่าเจิ้งจวงกงจะแค้นเคือดเกล้ากระหม่อม” จักรพรรดิผิงอ๋องทรงฟังแล้วก็ไม่ตรัสอะไร จึงเสด็จเข้าตำหนักข้างในเสีย
เจิ้งจวงกง อธิราชผู้ยิ่งใหญ่หมายเลขศูนย์แห่งยุคชุนชิว (ตอนที่ 2)
ด้านเจิ้งจวงกงพอทราบว่ากองทัพแคว้นเหวยยกมาก็ปรึกษาขุนทหารทั้งปวงว่าจะรับมืออย่างไร กงจื่อหลู่ก็บอกว่า
“คราวก่อนนายท่านกำจัดกงซูต้วน แต่ปล่อยกงซุนฮัวผู้เป็นบุตรหนีรอดไปได้ ก็เหมือนท่านตัดหญ้าแต่ไม่ถอนรากถอนโคน หญ้ามันก็โตกลับมาอีก ครั้งนี้กงซุนฮัวเด็กน้อยคงไปหลอกลวงเหวยหวนกงให้ยกทัพมาช่วย ขอนายท่านมีหนังสือไปหาเหวยหวนกง อธิบายต้นสายปลายเหตุให้ทราบ เหวยหวนกงรู้ตัวว่าถูกหลอกก็คงเรียกทัพเมืองเหวยกลับ ถึงตอนนั้นกงซุนฮัวก็ตัวเปล่าเราคงจับมันฆ่าเสียโดยง่าย”
เจิ้งจวงกงได้ฟังแผนของกงจื่อหลู่ก็เห็นด้วย ให้คนแต่งหนังสือไปหาเหวยหวนกงเพื่ออธิบายเรื่องราว ด้านเหวยหวนกงเห็นหนังสือแล้วก็รู้ตัวว่าเข้าใจผิด จึงส่งสาสน์ไปให้กองทัพเหวยถอนทัพกลับทันที และส่งหนังสืออีกฉบับไปขอเป็นไมตรีกับเจิ้งจวงกงดังเดิม ส่วนกงซุนฮัวก็หลบหนีตามกองทัพเหวยกลับไปลี้ภัยที่เมืองเหวยด้วย
นางอู่เจียงมารดาของเจิ้งจวงกงรู้ว่า กงซุนฮัวผู้เป็นหลานหลบหนีไปแคว้นเหวยแล้ว ก็รีบให้คนใช้ไปบอกกับเจิ้งจวงกงว่า “กงซุนฮัวก็เป็นหลานแท้ๆของเจ้า จงอย่าทำอันตรายเขาเลย ปล่อยให้เขาอยู่ที่แคว้นเหวยต่อไปเถิด ภายหน้าจะได้มีคนคอยเซ่นสรวงป้ายวิญญาณของกงซูต้วนสืบไป” เจิ้งจวงกงเลยมีหนังสือไปขอให้เหวยหวนกงเพื่อช่วยเลี้ยงดูกงซุนฮัว ให้เป็นขุนนางเมืองเหวยต่อไป
เมื่อจัดการเรื่องภายในเสร็จสิ้นแล้ว เจิ้งจวงกงก็ยกทัพไปโจมตีแคว้นสวีและแคว้นกั๋ว กั๋วโหวยอมจำนนเป็นเมืองขึ้นของแคว้นเจิ้ง ส่วนแคว้นสวีนั้นต่อสู้เป็นสามารถ เจิ้งจวงกงตีเมืองได้แล้วก็โกรธให้เอาสวีโหวเจ้าแคว้นไปฆ่าเสียและยึดเมืองเอาไว้เป็นดินแดนของแคว้นเจิ้ง น้องชายของสวีโหวก็หลบหนีไปพึ่งเจ้าแคว้นฉู่แทน
ฝ่ายจักรพรรดิโจวผิงอ๋องนั้น เห็นว่าเจิ้งจวงกงยกทัพไปโจมตีแคว้นสามนตราชด้วยกันก็ทรงไม่พอพระทัย ทรงคิดว่าเจิ้งจวงกงถือว่าเป็นขุนนางผู้ใหญ่ (ตำแหน่งต้าซือหม่า) เลยกำเริบเสิบสาน ตัวเจิ้งจวงกงเองก็ไม่ได้โผล่มาทำราชการที่เมืองหลวงหลายปีแล้ว จึงเห็นว่าควรถอดจากตำแหน่งต้าซือหม่าเสียเพื่อเป็นการกำราบ พระองค์เลยโปรดเกล้าให้ จีเฮ่อ ขุนนางผู้หนึ่งขึ้นรักษาการณ์ตำแหน่งต้าซือหม่าแทนเจิ้งจวงกง แต่ทว่าจีเฮ่อนั้นพอทราบก็รีบทูลว่า “เจิ้งจวงกงนั้นมีอำนาจมาก เจ้าแคว้นต่างๆก็ยำเกรง แม้เขาจะไม่มารับราชการในเมืองหลวงมานานแต่ก็ส่งคนสนิทมาคอยดูแลงานไม่ได้ขาด หากพระองค์จะถอดเขาเสียแล้วตั้งกระหม่อมขึ้นเป็นต้าซือหม่า ก็เกรงว่าเจิ้งจวงกงจะแค้นเคือดเกล้ากระหม่อม” จักรพรรดิผิงอ๋องทรงฟังแล้วก็ไม่ตรัสอะไร จึงเสด็จเข้าตำหนักข้างในเสีย