ตามหัวกระทู้เลย คือแฟนผมเป็นลูกชายคนโต ของตระกูล แล้วมีธุระกิจค่อนข้างใหญ่สืบทอดมาหลายรุ่น เพราะฉะนั้นทุกอย่างจะตกเป็นความรับผิดชอบของเขา ผมกับเขาคบกันมาตั้งแต่มอปลาย จนปัจจุบันก็อายุ 25 ไม่เคยได้ใช้ชีวิตร่วมกันเลย ต่างคนต่างมีหน้าที่ต้องทำ อยู่ห่างกันอีก ผมทำงานอยู่กรุงเทพ ส่วนเขาดูแลบริษัทของเขาเองอยู่ต่างจังหวัด นานๆถึงจะได้เจอกัน เจอกันก็แค่ไม่กี่วัน บางที 2 เดือนถึงจะเจอกัน ถามว่ารักมั้ย รักมากครับ คิดว่าไม่มีใครแทนได้ แต่เข้าใจเลย รักอย่างเดียวมันไม่พอจริงๆ ผมเหงามาก เหมือนใช้ชีวิตอยู่คนเดียว ผมสร้างทุกอย่างคนเดียว คิด ทำคนเดียวหมด บางทีก็คิดนะ ว่าคบกันเกือบ10 ปีแล้วควรทำอะไรร่วมกันมั้ย ตอนนี้เหมือนคบไปวันวัน วันนึงผมทนไม่ไหว ผมก็เลยคุยกับเขาหมดทุกอย่าง เขาก็ให้คำตอบแค่ว่า ทำอะไรไม่ได้ เพราะเขาก็มีหน้าที่ ที่ต้องทำต่อ ไอ่ตรงนั้นก็เข้าใจเขา แต่เราอะ เขาบอกแค่ว่า อนาคตเค้าจะให้ผมไปช่วยเขาที่บริษัท แต่ผมคิดไว้คนเดียวหมดแล้วว่าอนาคตผมจะทำอะไร  ไม่สามารถรออนาคตจากเขาได้  ก็เลยวางแผนอนาคตของตัวเองเพียงแค่คนเดียว ไม่ได้มีเขาอยู่ข้างๆด้วย  บางทีก็รู้สึก อยากมีคนนอนข้างๆ กินข้าวด้วยกัน ใช้ชีวิตประจำวันด้วยกัน สามารถปรึกษาและช่วยแก้ปัญหาชีวิตได้บ้าง ไม่ได้ต้องการอะไรเวอร์วัง แค่อยากรักใครสักคนแล้ว เขาคืออีกครึ่งของชีวิตเรา ที่เราสามารถฝากไว้ที่เขาได้ แต่นี่ก็แค่คนรักกันแค่นั้นเอง  พวกคุณมองว่ายังไงครับ