สวัสดีครับ ผมชื่อก๊อตนะครับ ตอนนี้อายุ23จะเข้า24ปีแล้วครับ
ตอนนี้ผมมีปัญหามากมายกับชีวิต ผมไม่รู้จะก้าวข้ามมันไปได้ยังไงเลย ขอเล่าก่อนนะครับ
ผมไม่มีญาติพี่น้องที่จะคอยซัพพอร์ทเลยครับ ก่อนหน้านี้ผมได้มีแฟน ผมได้ย้ายไปทำงานที่สมุทรปราการเมื่อ 2ปีที่แล้ว
ได้ทำงานกับพ่อแฟน ซึ่งตลอดเวลาที่ทำงานที่นั้น ผมมีความสุขมากครับ จนมาวันนึง ผมกับแฟนได้เลิกกัน ตลอดเวลาที่คบกันมา4ปีได้จบลง
หลังจากที่ผมกับแฟนได้เลิกกัน ผมอยู่ที่นั้นแบบเคว้งไปหมด
ผมทนทำงานที่นั้นมาต่อได้อีกแค่ 3 เดือน เพราะผมทนเห็นเขาไปกับแฟนใหม่เขาไม่ได้ จนวันนี้ผมได้กลับมาเริ่มต้นใหม่ที่ขอนแก่น
เงินทุกบาททุกสตรางค์หมดเกลี้ยงเลยครับ(จ่ายค่าเดินทางกับค่าเช่าหอหมด) ตอนนี้ผมมีคอม1เครื่อง โทรศัพท์1เครื่อง ซึ่งผมได้พาแมวที่เก็บมาเลี้ยงด้วยอีก4ตัวมาอยู่ด้วย
เพราะผมทิ้งพวกเขาไม่ลง ไม่ลงจริงๆครับ ผมเคยคิดที่จะจบชีวิตตัวเอง เพราะได้แต่โทษตัวเองว่าไม่ดีอย่างนู้นอย่างนี้
ผมคิดทุกวันนะครับ ว่าจะอยู่ต่อไปทำไม ทำไมชีวิตมันช่างเหนื่อยเหลือเกิน ผมนั่งร้องไห้ทุกวัน ไม่รู้จะเดินไปทางไหนต่อ
ไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตที่เหลืออยู่ ผมไม่มีเงินที่พอจะซื้อแม้กระทั่งมาม่ากิน สงสารเด็กๆในห้องมากครับ ถ้าผมไม่อยู่แล้ว พวกเขาจะอยู่กันยังไง
ใครที่เคยผ่านช่วงเวลาแบบนี้ไปได้บ้างครับ ผมรู้สึกเหมือนจะไม่ไหวแล้วเลยครับ
โลกนี้ช่างโหดร้ายเหลือเกินครับ
ตอนนี้ผมมีปัญหามากมายกับชีวิต ผมไม่รู้จะก้าวข้ามมันไปได้ยังไงเลย ขอเล่าก่อนนะครับ
ผมไม่มีญาติพี่น้องที่จะคอยซัพพอร์ทเลยครับ ก่อนหน้านี้ผมได้มีแฟน ผมได้ย้ายไปทำงานที่สมุทรปราการเมื่อ 2ปีที่แล้ว
ได้ทำงานกับพ่อแฟน ซึ่งตลอดเวลาที่ทำงานที่นั้น ผมมีความสุขมากครับ จนมาวันนึง ผมกับแฟนได้เลิกกัน ตลอดเวลาที่คบกันมา4ปีได้จบลง
หลังจากที่ผมกับแฟนได้เลิกกัน ผมอยู่ที่นั้นแบบเคว้งไปหมด
ผมทนทำงานที่นั้นมาต่อได้อีกแค่ 3 เดือน เพราะผมทนเห็นเขาไปกับแฟนใหม่เขาไม่ได้ จนวันนี้ผมได้กลับมาเริ่มต้นใหม่ที่ขอนแก่น
เงินทุกบาททุกสตรางค์หมดเกลี้ยงเลยครับ(จ่ายค่าเดินทางกับค่าเช่าหอหมด) ตอนนี้ผมมีคอม1เครื่อง โทรศัพท์1เครื่อง ซึ่งผมได้พาแมวที่เก็บมาเลี้ยงด้วยอีก4ตัวมาอยู่ด้วย
เพราะผมทิ้งพวกเขาไม่ลง ไม่ลงจริงๆครับ ผมเคยคิดที่จะจบชีวิตตัวเอง เพราะได้แต่โทษตัวเองว่าไม่ดีอย่างนู้นอย่างนี้
ผมคิดทุกวันนะครับ ว่าจะอยู่ต่อไปทำไม ทำไมชีวิตมันช่างเหนื่อยเหลือเกิน ผมนั่งร้องไห้ทุกวัน ไม่รู้จะเดินไปทางไหนต่อ
ไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตที่เหลืออยู่ ผมไม่มีเงินที่พอจะซื้อแม้กระทั่งมาม่ากิน สงสารเด็กๆในห้องมากครับ ถ้าผมไม่อยู่แล้ว พวกเขาจะอยู่กันยังไง
ใครที่เคยผ่านช่วงเวลาแบบนี้ไปได้บ้างครับ ผมรู้สึกเหมือนจะไม่ไหวแล้วเลยครับ