สวัสดีครับเพื่อนๆ ที่ผมตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะว่าผมอยากทราบเหมือนกันครับว่ามีใครเป็นแบบผมบ้าง ถ้ามีช่วยกันแชร์หน่อยนะครับผมอยากรู้ว่าคุณมีวิธีแก้ปัญหายังไงบ้าง
ก่อนอื่นผมต้องเล่าก่อนนะครับปัจจุบันผมเป็นนักศึกษาแพทย์ปี 4 ครับที่เรียกได้ว่าประสบความสำเร็จในนิยามของผมแล้วละกันครับ
#นิยาม#
- คำว่าประสบความสำเร็จของผม สำหรับผมผมนิยามว่า มีเวลามากเพียงพอ ในกิจการที่ทำและกิจการที่ทำนั้นให้ผลตอบแทนเกินเดือนละ 100,000 บาทต่อเดือน โดยที่เวลาทำงานคือ ไม่เกิน 3 วันต่อเดือน
สำหรับคนอื่นผมไม่ทราบนะครับ บางคนอาจจะบอกว่าต้องรวยร้อยล้านพันล้านแต่สำหรับผมแค่นี้ผมก็พอแล้วผมถือว่าชีวิตผมประสบความสำเร็จแล้ว
#ช่วงต้น#
- ผมขอเล่าย้อนไปหน่อยผมเป็นเด็กคนนึงครับ ที่เป็นเด็กเรียนจ๋าเลย เพราะตอนม.ต้นผมอยู่ในกลุ่มเด็กเกเรกินเหล้าสูบบุหรี่เล่นยาเสพติดผมอยู่ไปซักพักก็คิดได้แล้วก็พลิกชีวิตมาตั้งใจเรียนพอขึ้นม.4 มาผมก็เลยตั้งใจเรียนแบบสุดขั้วจนกระทั่งสอบเข้าคณะแพทย์ได้ แต่ชีวิตม.ต้นม.ปลายโคตรจะต่างกันเลยชีวิตม.ต้นถึงจะเกเรไปบ้างแต่เพื่อนเยอะมากครับ ถึงบางคนจะแบบไม่เอาไหนเลยก็เถอะแต่เราก็คบกันแบบไม่ได้คิดอะไรเลยสนุก เฮฮาตรงข้ามกับเพื่อนม.ปลายครับที่เพื่อนแต่ละคน ต่างคนต่างความคิดเน้นแต่จะเรียน ผมแทบจะมีเพื่อนเลย ในชีวิตม.ปลายมีไม่เกิน 2 คนเลยครับ แล้วพอเข้ามหาลัยเพื่อน 2 คนที่ผมคิดว่าสนิทด้วยก็ไม่ได้ตามมาอีก
#มหาลัย#
พอช่วงปิดเทอมจะขึ้นมหาลัยผมก็ดันไปเจอพี่พนักงานขายตรง มาขายตรงกับผมบริษัทชื่อว่าแอมเวย์ แล้วแม่เจ้าเป็นครั้งแรกครับ ที่ผมได้รู้จักกับคำว่าธุรกิจและก็คำว่า Passive Income ผมนอนฝันถึงคำนี้ทั้งวันทั้งคืนเลยครับ อยากได้มันจังเลยอยากเป็นแบบนี้อยากทำได้ ผมเลยตั้งเป้าหมายถัดไปครับว่า ภายใน 6 ปีที่ผมเรียนแพทย์ผมจะต้องเป็นนักศึกษาแพทย์คนเดียวในประเทศไทยที่ประสบความสำเร็จให้ได้ ผมก็ไม่แน่ใจหรอกว่ามีคนอื่นทำได้ไหม แต่ในชีวิตของผมผมแค่ไม่เคยเห็นแค่นั้นเอง ผมจะเห็นแต่เรียนจบแล้ว แต่ถ้ามีแล้วผมก็ยินดีด้วยครับ ผมก็จะได้เป็นคนถัดไป ผมก็เลยอยากทำให้ได้ก่อนเรียนจบ ผมเลยเอาเวลา 4 ปีในการสร้างตัวทั้งเรียนรู้ไปฝึกงานกับบริษัทต่างๆตอนปิดเทอม ไปเป็นลูกน้องเขาไปเป็นลูกจ้างเขาไปอ่านหนังสือ ไปทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรู้และพอมีความรู้บวกกับเงินเก็บที่มากพอผมก็เลยเปิดธุรกิจเป็นของตัวเอง ผมไม่ขอบอกนะครับว่าธุรกิจอะไร แล้วธุรกิจแรกของผมมันก็เจ๊งแต่ผมก็ไม่ยอมผมก็ทำแบบเดิมซ้ำๆหาข้อผิดพลาดเรียนรู้ลงทุนทำใหม่ธุรกิจที่ 2 ก็เจ๊ง ผมก็เลยเรียนรู้อีกครั้งเริ่มใหม่ทำใหม่อีกครั้ง ให้ธุรกิจที่ 3 เกือบเจ๊งครับตอนโควิด แต่ผมก็ได้กลับตัว เพิ่มระบบออนไลน์เข้าไป หลังจากนั้นมันก็ดังจนฉุดไม่อยู่เลยครับก็คือได้ว่าประสบความสำเร็จ พอผมทำธุรกิจสำเร็จแล้ว ผมก็ตั้งทีมบริหารขึ้นมา แล้วผมก็ปลีกตัวออกไป คอยรับเงินอย่างเดียวและ ตั้งใจเรียนต่อไป แต่พอมาถึงจุดที่ธุรกิจก็สำเร็จแล้ว เรื่องเรียนก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ผมกลับพบปัญหาที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตผมเลยครับ
#ปัญหา#
- ผมไม่มีเพื่อนคือถ้ามีก็เป็นเพื่อนที่ไว้เรียนเฉยๆแต่ไม่ได้แบบว่าสนิทที่จะคุยอะไรกันได้ อารมณ์ก็คือพวกเด็กเรียนแพทย์อ่ะครับ อัจฉริยะเกินไปคุยปกติไม่รู้เรื่อง
- แฟนก็ไม่มี เดือดร้อนแล้วครับผมบอกแล้วว่าผมโคตรเหงาเลย
#แก้ไขปัญหา#
- เรื่องเพื่อน ทุกคนมีคำแนะนำไหมครับว่าผมควรจะหายังไงดี ด้วยความที่ตอนนี้ต่างคนต่างก็ไปฝึกงานตามโรงพยาบาลต่างๆ ทุกวันนี้ผมก็จะมีแค่เจ้าหน้าที่ที่เป็นคนสูงอายุมากๆเลย ก็คุยได้ระดับนึงแต่ถามว่าเป็นเพื่อนในวัยเดียวกันไหมก็คงไม่
- เรื่องแฟนน่ะยิ่งหนักเลยครับผมถึงกับต้องใช้แอพทินเดอร์ ไปลองเดทกับสาวในทินเดอร์มาแล้ว 3 คน ไม่เวิร์คสักคนเลยผมจะยกตัวอย่างครับ สาวคนหนึ่งที่ผมเจอในทินเดอร์ชวนผมไปกินร้านอาหารที่ราคาระดับนึงเลย แล้วให้ผมเป็นคนเลี้ยงผมก็ไม่มีปัญหาครับหลังจากนั้นไปเจอกันหลายครั้งเขาก็ให้เลี้ยงตลอดเลยเขาก็จะถามถึงเรื่องธุรกิจถามเรื่องเงินเก็บของเราต่างๆนานาตลอด ซึ่งผมว่ามันไม่โอเคครับ ผมต้องการที่จะมีแฟนไว้สำหรับพูดคุยชอบตัวตนของเรา ไม่ใช่ชอบที่เงินในบัญชีของเรา
ผมเลยเลิกคุยไปครับ
#ขอคำแนะนำ#
- เพื่อนๆมีวิธีแนะนำไหมครับ ถ้าสำหรับ แฟน ผมแค่ต้องการใครสักคนที่รับฟังเข้าใจ และไม่ได้มองที่ ทรัพย์สินหรือหน้าที่การงาน ผมต้องการแค่คนที่มองว่าผมเป็นผม บางทีผมก็แอบอิจฉาเพื่อนนะครับที่คบกันตอนม.ปลาย แล้วเขายังอยู่กันจนถึงทุกวันนี้ พวกนั้นคบกัน เขาคบกันตั้งแต่เด็กเลยครับ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอนาคตโตมาจะเป็นยังไง
- เรื่องเพื่อนด้วยครับ อยากได้เฮฮาปรึกษาคุยได้ ทุกวันนี้มีแต่ลูกน้องจะเล่นมากก็ไม่ได้อีก
มีเงินแต่ไม่มีคนคบทำไงดีครับ?
ก่อนอื่นผมต้องเล่าก่อนนะครับปัจจุบันผมเป็นนักศึกษาแพทย์ปี 4 ครับที่เรียกได้ว่าประสบความสำเร็จในนิยามของผมแล้วละกันครับ
#นิยาม#
- คำว่าประสบความสำเร็จของผม สำหรับผมผมนิยามว่า มีเวลามากเพียงพอ ในกิจการที่ทำและกิจการที่ทำนั้นให้ผลตอบแทนเกินเดือนละ 100,000 บาทต่อเดือน โดยที่เวลาทำงานคือ ไม่เกิน 3 วันต่อเดือน
สำหรับคนอื่นผมไม่ทราบนะครับ บางคนอาจจะบอกว่าต้องรวยร้อยล้านพันล้านแต่สำหรับผมแค่นี้ผมก็พอแล้วผมถือว่าชีวิตผมประสบความสำเร็จแล้ว
#ช่วงต้น#
- ผมขอเล่าย้อนไปหน่อยผมเป็นเด็กคนนึงครับ ที่เป็นเด็กเรียนจ๋าเลย เพราะตอนม.ต้นผมอยู่ในกลุ่มเด็กเกเรกินเหล้าสูบบุหรี่เล่นยาเสพติดผมอยู่ไปซักพักก็คิดได้แล้วก็พลิกชีวิตมาตั้งใจเรียนพอขึ้นม.4 มาผมก็เลยตั้งใจเรียนแบบสุดขั้วจนกระทั่งสอบเข้าคณะแพทย์ได้ แต่ชีวิตม.ต้นม.ปลายโคตรจะต่างกันเลยชีวิตม.ต้นถึงจะเกเรไปบ้างแต่เพื่อนเยอะมากครับ ถึงบางคนจะแบบไม่เอาไหนเลยก็เถอะแต่เราก็คบกันแบบไม่ได้คิดอะไรเลยสนุก เฮฮาตรงข้ามกับเพื่อนม.ปลายครับที่เพื่อนแต่ละคน ต่างคนต่างความคิดเน้นแต่จะเรียน ผมแทบจะมีเพื่อนเลย ในชีวิตม.ปลายมีไม่เกิน 2 คนเลยครับ แล้วพอเข้ามหาลัยเพื่อน 2 คนที่ผมคิดว่าสนิทด้วยก็ไม่ได้ตามมาอีก
#มหาลัย#
พอช่วงปิดเทอมจะขึ้นมหาลัยผมก็ดันไปเจอพี่พนักงานขายตรง มาขายตรงกับผมบริษัทชื่อว่าแอมเวย์ แล้วแม่เจ้าเป็นครั้งแรกครับ ที่ผมได้รู้จักกับคำว่าธุรกิจและก็คำว่า Passive Income ผมนอนฝันถึงคำนี้ทั้งวันทั้งคืนเลยครับ อยากได้มันจังเลยอยากเป็นแบบนี้อยากทำได้ ผมเลยตั้งเป้าหมายถัดไปครับว่า ภายใน 6 ปีที่ผมเรียนแพทย์ผมจะต้องเป็นนักศึกษาแพทย์คนเดียวในประเทศไทยที่ประสบความสำเร็จให้ได้ ผมก็ไม่แน่ใจหรอกว่ามีคนอื่นทำได้ไหม แต่ในชีวิตของผมผมแค่ไม่เคยเห็นแค่นั้นเอง ผมจะเห็นแต่เรียนจบแล้ว แต่ถ้ามีแล้วผมก็ยินดีด้วยครับ ผมก็จะได้เป็นคนถัดไป ผมก็เลยอยากทำให้ได้ก่อนเรียนจบ ผมเลยเอาเวลา 4 ปีในการสร้างตัวทั้งเรียนรู้ไปฝึกงานกับบริษัทต่างๆตอนปิดเทอม ไปเป็นลูกน้องเขาไปเป็นลูกจ้างเขาไปอ่านหนังสือ ไปทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรู้และพอมีความรู้บวกกับเงินเก็บที่มากพอผมก็เลยเปิดธุรกิจเป็นของตัวเอง ผมไม่ขอบอกนะครับว่าธุรกิจอะไร แล้วธุรกิจแรกของผมมันก็เจ๊งแต่ผมก็ไม่ยอมผมก็ทำแบบเดิมซ้ำๆหาข้อผิดพลาดเรียนรู้ลงทุนทำใหม่ธุรกิจที่ 2 ก็เจ๊ง ผมก็เลยเรียนรู้อีกครั้งเริ่มใหม่ทำใหม่อีกครั้ง ให้ธุรกิจที่ 3 เกือบเจ๊งครับตอนโควิด แต่ผมก็ได้กลับตัว เพิ่มระบบออนไลน์เข้าไป หลังจากนั้นมันก็ดังจนฉุดไม่อยู่เลยครับก็คือได้ว่าประสบความสำเร็จ พอผมทำธุรกิจสำเร็จแล้ว ผมก็ตั้งทีมบริหารขึ้นมา แล้วผมก็ปลีกตัวออกไป คอยรับเงินอย่างเดียวและ ตั้งใจเรียนต่อไป แต่พอมาถึงจุดที่ธุรกิจก็สำเร็จแล้ว เรื่องเรียนก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ผมกลับพบปัญหาที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตผมเลยครับ
#ปัญหา#
- ผมไม่มีเพื่อนคือถ้ามีก็เป็นเพื่อนที่ไว้เรียนเฉยๆแต่ไม่ได้แบบว่าสนิทที่จะคุยอะไรกันได้ อารมณ์ก็คือพวกเด็กเรียนแพทย์อ่ะครับ อัจฉริยะเกินไปคุยปกติไม่รู้เรื่อง
- แฟนก็ไม่มี เดือดร้อนแล้วครับผมบอกแล้วว่าผมโคตรเหงาเลย
#แก้ไขปัญหา#
- เรื่องเพื่อน ทุกคนมีคำแนะนำไหมครับว่าผมควรจะหายังไงดี ด้วยความที่ตอนนี้ต่างคนต่างก็ไปฝึกงานตามโรงพยาบาลต่างๆ ทุกวันนี้ผมก็จะมีแค่เจ้าหน้าที่ที่เป็นคนสูงอายุมากๆเลย ก็คุยได้ระดับนึงแต่ถามว่าเป็นเพื่อนในวัยเดียวกันไหมก็คงไม่
- เรื่องแฟนน่ะยิ่งหนักเลยครับผมถึงกับต้องใช้แอพทินเดอร์ ไปลองเดทกับสาวในทินเดอร์มาแล้ว 3 คน ไม่เวิร์คสักคนเลยผมจะยกตัวอย่างครับ สาวคนหนึ่งที่ผมเจอในทินเดอร์ชวนผมไปกินร้านอาหารที่ราคาระดับนึงเลย แล้วให้ผมเป็นคนเลี้ยงผมก็ไม่มีปัญหาครับหลังจากนั้นไปเจอกันหลายครั้งเขาก็ให้เลี้ยงตลอดเลยเขาก็จะถามถึงเรื่องธุรกิจถามเรื่องเงินเก็บของเราต่างๆนานาตลอด ซึ่งผมว่ามันไม่โอเคครับ ผมต้องการที่จะมีแฟนไว้สำหรับพูดคุยชอบตัวตนของเรา ไม่ใช่ชอบที่เงินในบัญชีของเรา
ผมเลยเลิกคุยไปครับ
#ขอคำแนะนำ#
- เพื่อนๆมีวิธีแนะนำไหมครับ ถ้าสำหรับ แฟน ผมแค่ต้องการใครสักคนที่รับฟังเข้าใจ และไม่ได้มองที่ ทรัพย์สินหรือหน้าที่การงาน ผมต้องการแค่คนที่มองว่าผมเป็นผม บางทีผมก็แอบอิจฉาเพื่อนนะครับที่คบกันตอนม.ปลาย แล้วเขายังอยู่กันจนถึงทุกวันนี้ พวกนั้นคบกัน เขาคบกันตั้งแต่เด็กเลยครับ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอนาคตโตมาจะเป็นยังไง
- เรื่องเพื่อนด้วยครับ อยากได้เฮฮาปรึกษาคุยได้ ทุกวันนี้มีแต่ลูกน้องจะเล่นมากก็ไม่ได้อีก