ชีวิตวัยรุ่น
คือ ตอนนี้อายุ20 ปี เราเป็นคนไม่ติดเพื่อนเลย เวลาไปไหน ชอบไปคนเดียว
คิดจะทำอะไรก็ทำด้วยตัวเอง แต่เราไม่ค่อยเที่ยว เพราะ ที่บ้าน ไม่ปล่อยให้เที่ยว
ส่วนมากอยู่บ้านก็ทำงาน ดูโทรทัศน์ ดูโทรศัพท์ อ่านหนังสือ เราเห็นเพื่อน คนอื่นไปเที่ยวกัน เป็นกลุ่ม ไปตจว ไปห้าง เราก็อยากไปบ้าง เวลาเราไปเราก็บอกนะว่าจะไปซื้อของไปเดินเล่น ที่ห้าง แต่เวลาเราไป ก็จะโทรตาม ด่าว่าตลอด ประมาณว่า *เมื่อไหร่จะกลับบ้าน ถ้าไม่กลับก็ไม่ต้องกลับ ถ้าไม่กลับ กูจะไปอยู่ข้างนอกไม่กลับบ้าน *
เรารู้สึกอึดอัดมาก ทำไมต้องคอยโทรจี้เราทุกวัน เรากลับเองได้ บางทีเราเครียดๆ เราเคยออกไปข้างนอกกลับเย็น6โมง ทุ่มหนึ่ง กลับมาก็ด่าว่าเราตลอด เราไม่มีสิทธิ์จะออกไปเที่ยวบ้างหรอ นี่มันชีวิตเรานะ
แล้วเมื่อไหร่เค้าถึงจะปล่อยเราซักทีล่ะ และประมาณว่าที่บ้านเราเค้าหัวโบราณด้วยอีกอย่างคือ พ่อแม่เสียตั้งแต่เด็ก อยู่กับน้า กับตามาตลอด น้าจะเข้าใจเรามาก แต่ตาไม่เคยเข้าใจเราเลย
ทำให้เราีความกดดันมาก ตอนช่วง.ม.3 ถึงช่วงม.ปลายเราเคยไปเที่ยวกับเพื่อนคือแอบไปและไม่ได้บอก ถ้าบอกที่บ้านจะหัวรุนแรงทั้งตีทั้งด่าว่า เราเครียดมาตลอด และพยายามเข้าใจแต่เราอึดอัดจนอยากฆ่าตัวตาย เราทั้งกินยานอนหลับ ทั้งกีดแขนช่ว งข้อมือที่เป็นเส้นเลือดใหญ่ เราเริ่มคบผู้ชาย เราไม่ได้อยากมีแฟน แค่คิดว่ามันเป็นความสุขช่วงสั้นๆแล้วมันทำให้สบายใจไม่ต้องคิดอะไร เรายิ่งเครียดก็ยิ่งเหมือนตัวเองเป็นคนบ้า เวลาเครียดอยากฆ่าตัวตายตลอด เราไม่ใช่คนไม่ดี ไม่สูบ ไม่กิน ไม่เสพ ไม่เที่ยวกลางคืน เราแค่อยากมีอิสระ มีเวลาไปเที่ยวเล็กๆของเรา
ทุกๆเช้าเราต้องขับรถไปส่งน้าไปทำงาน และกลับมาทำกับข้าว ให้ตากินข้าวเช้าหายาให้กิน เสร้จเราก็ทำงานบ้านทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ ทำงานบ้านซักผ้าเสร้จเราก็เตรียมของออกไปขายตั้งแต่12.00ถึง20.00ตามเวลาตลาดนัด เสร้จกลับมาก็จัดกับข้าวให้ตากินช่วงดึกหลังกลับมา คือเช้ากินข้าวไม่เกิน9โมงช้ากว่านี้แกจะไม่กิน ไม่คุยกับเราเลย ช่วงเย็นกับข้าวไม่ถูกปาก เค็มบ้าง เผ็ดไปจืดไปแกจะไม่กิน เสร้จเราก็ล้างจานเก็บของที่เอาไปขายของมาล้าง ด้วยงานบ้านด้วย เสร้จจริงๆก็21.00กว่าๆ
หลัง21.00ถึง23.00ไม่เกินเที่ยงคืนเราจะอ่านหนังสือเรียน เราเรียนมหาลัยปี2เป็นมหาลัยเปิด อ่านจนหลับมีบ้างที่จะเล่นโทรศัพท์ดูหนัง เป็นแบบนี้ทุกวัน
เราทำงานแล้ว และกำลังเรียนด้วย ค่าใช้จ่ายทั้งหมดเป้นของเรา ค่าไฟค่าน้ำ ค่าส่วนกลาง ค่าโทรศัพท์เราและของตาค่ากิน ค่ากับข้าว ค่าหมอเราก็พาไปจ่ายทั้งหมด คือทุกอย่างจริงๆค่ะ
วันไหนเราหยุดเราจะนอนพักบ้าง แต่ก็ทำงานบ้านนะอาจจะช้าหน่อย ไปห้างบ้าง แต่วันไหนที่ไปก็จะกลับมาทะเลาะกันกับตาตลอด
แต่เรายิ่งเห็นเพื่อนคนอื่นมีอิสระอยากไปบ้าง เบื่อหน่าย ไม่อยากอยู่บ้าน เราควรจะทำยังไง ควรใช้ชีวิตแบบที่เค้ากำหนดให้เราเป็นแบบนี้ หรือ เราจะฝืนดี ...
เราชอบดูเที่ยว ชอบเห็นอะไรใหม่ๆ อยาก มีอิสระ อยากเปิดหูเปิดตาเหมือนคนอื่นๆเค้าบ้าง* เราเข้าใจค่ะว่ารักและเป็นห่วง* เราไม่ใช่ลูกคนเดียวเราเหมือนจะไม่มีใครด้วยช้ำ เรามีน้าที่พอจะเข้าใจเราบ้าง แต่น้าเป็นคนหัวรุนแรง และน้าก้มีปัญหาของเขาเราเลยไม่อยากเป็นภาระ แม่เราเป็นลูกคนโตและเราเป็นลูกบุญธรรมตา (ช่วงประมาณม.3เรานอนในห้องคนเดียว เรารู้รู้สึกเป็นไข้ ช่วงหน้าช่วงตัวเหมือนเป็นรู เป็นหลุม เรากลัวมาก เราเลยขึ้นไปหาตา ให้ตาดูให้ว่าเราเป็นอะไร ตาอุ้มเรานั่งตัก โอบกอดเรา ตอนนั้นเรากลัวและร้องไห้เลยไม่ได้คิดอะไรจากนั้น มีหลายครั้งที่ตาลงมานอนกอดเรา จับหอยเรา เราเริ่มกลัว ไม่ได้บอกใคร จนย้ายบ้าน มาอยู่กับ น้ากับตา อีก เราเริ่มโตและรุ้อะไรๆหลายไปอย่าง เราบอกน้าตลอดว่าให้รีบกลับบ้านกลับมานอนบ้านจนเรากลัวมากเราเลยเล่าให้น้าฟัง ตอนแรกน้าไม่เชื่อ เรานอนกับน้า ปัจจุบันมีห้องส่วนตัวแล้ว จนวันหนึ่งน้าทะเลาะกับตาเรื่องเรา ที่เราไปเที่ยวแล้วไม่บอก ตาเลยโมโหขึ้นมาบนห้อง เรากับน้าเราไม่ได้โกรธกัน น้าพยายามพูดให้ตาเราเข้าใจว่า ปล่อยเราไปเที่ยวบ้างไม่ต้องไปด่าว่าขนาดนั้น พอตาขึ้นมาบนห้อง เขาก็เรียกเราขึ้นมาด้วย เราร้องไห้ ตลอด ตาอุ้มเรานั่งตักกอดเราช่วงนี้อายุประมาณ17ช่วงม.4ม.5 น้าขึ้นมาเห็น จนโมโหเราทะเลาะกันบ่อยครั้ง จนเราเริ่มชินชาและตีตัวออกห่างตลอด* ฝังใจ* )กลับปัจจุปันนะคะตามีลูก5คน เราเป็นคนตรงๆ เราเคยคุยตรงๆลายครั้งแล้ว และทุกครั้งก็จบด้วยที่ทะเลาะกัน ไม่เข้าใจตลอด
เราเห็นกระทู้แบบนี้หลายกระทู้แล้ว แต่จะมีวิธีแก้ไขไหมคะ นอกจากคำให้กำลังใจ กับเข้าใจว่าพ่อแม่เป็นห่วง
นี่เป็นโพสแรก และไม่เคยพูดที่ไหน จนตอนนี้มีแค่ตาน้าเราที่รู้เรื่องของเรา และมันก้ไม่เกิดขึ้นอีก ขอคำแนะนำ ไม่ใช่คำด่า ขอบคุณค่ะ
ทำไมญาติหรือพ่อแม่ผู้ปกครอง ถึงไม่ปล่อยให้ลูกหลานออกไปเที่ยวข้างนอกบ้างคะ?
คือ ตอนนี้อายุ20 ปี เราเป็นคนไม่ติดเพื่อนเลย เวลาไปไหน ชอบไปคนเดียว
คิดจะทำอะไรก็ทำด้วยตัวเอง แต่เราไม่ค่อยเที่ยว เพราะ ที่บ้าน ไม่ปล่อยให้เที่ยว
ส่วนมากอยู่บ้านก็ทำงาน ดูโทรทัศน์ ดูโทรศัพท์ อ่านหนังสือ เราเห็นเพื่อน คนอื่นไปเที่ยวกัน เป็นกลุ่ม ไปตจว ไปห้าง เราก็อยากไปบ้าง เวลาเราไปเราก็บอกนะว่าจะไปซื้อของไปเดินเล่น ที่ห้าง แต่เวลาเราไป ก็จะโทรตาม ด่าว่าตลอด ประมาณว่า *เมื่อไหร่จะกลับบ้าน ถ้าไม่กลับก็ไม่ต้องกลับ ถ้าไม่กลับ กูจะไปอยู่ข้างนอกไม่กลับบ้าน *
เรารู้สึกอึดอัดมาก ทำไมต้องคอยโทรจี้เราทุกวัน เรากลับเองได้ บางทีเราเครียดๆ เราเคยออกไปข้างนอกกลับเย็น6โมง ทุ่มหนึ่ง กลับมาก็ด่าว่าเราตลอด เราไม่มีสิทธิ์จะออกไปเที่ยวบ้างหรอ นี่มันชีวิตเรานะ
แล้วเมื่อไหร่เค้าถึงจะปล่อยเราซักทีล่ะ และประมาณว่าที่บ้านเราเค้าหัวโบราณด้วยอีกอย่างคือ พ่อแม่เสียตั้งแต่เด็ก อยู่กับน้า กับตามาตลอด น้าจะเข้าใจเรามาก แต่ตาไม่เคยเข้าใจเราเลย
ทำให้เราีความกดดันมาก ตอนช่วง.ม.3 ถึงช่วงม.ปลายเราเคยไปเที่ยวกับเพื่อนคือแอบไปและไม่ได้บอก ถ้าบอกที่บ้านจะหัวรุนแรงทั้งตีทั้งด่าว่า เราเครียดมาตลอด และพยายามเข้าใจแต่เราอึดอัดจนอยากฆ่าตัวตาย เราทั้งกินยานอนหลับ ทั้งกีดแขนช่ว งข้อมือที่เป็นเส้นเลือดใหญ่ เราเริ่มคบผู้ชาย เราไม่ได้อยากมีแฟน แค่คิดว่ามันเป็นความสุขช่วงสั้นๆแล้วมันทำให้สบายใจไม่ต้องคิดอะไร เรายิ่งเครียดก็ยิ่งเหมือนตัวเองเป็นคนบ้า เวลาเครียดอยากฆ่าตัวตายตลอด เราไม่ใช่คนไม่ดี ไม่สูบ ไม่กิน ไม่เสพ ไม่เที่ยวกลางคืน เราแค่อยากมีอิสระ มีเวลาไปเที่ยวเล็กๆของเรา
ทุกๆเช้าเราต้องขับรถไปส่งน้าไปทำงาน และกลับมาทำกับข้าว ให้ตากินข้าวเช้าหายาให้กิน เสร้จเราก็ทำงานบ้านทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ ทำงานบ้านซักผ้าเสร้จเราก็เตรียมของออกไปขายตั้งแต่12.00ถึง20.00ตามเวลาตลาดนัด เสร้จกลับมาก็จัดกับข้าวให้ตากินช่วงดึกหลังกลับมา คือเช้ากินข้าวไม่เกิน9โมงช้ากว่านี้แกจะไม่กิน ไม่คุยกับเราเลย ช่วงเย็นกับข้าวไม่ถูกปาก เค็มบ้าง เผ็ดไปจืดไปแกจะไม่กิน เสร้จเราก็ล้างจานเก็บของที่เอาไปขายของมาล้าง ด้วยงานบ้านด้วย เสร้จจริงๆก็21.00กว่าๆ
หลัง21.00ถึง23.00ไม่เกินเที่ยงคืนเราจะอ่านหนังสือเรียน เราเรียนมหาลัยปี2เป็นมหาลัยเปิด อ่านจนหลับมีบ้างที่จะเล่นโทรศัพท์ดูหนัง เป็นแบบนี้ทุกวัน
เราทำงานแล้ว และกำลังเรียนด้วย ค่าใช้จ่ายทั้งหมดเป้นของเรา ค่าไฟค่าน้ำ ค่าส่วนกลาง ค่าโทรศัพท์เราและของตาค่ากิน ค่ากับข้าว ค่าหมอเราก็พาไปจ่ายทั้งหมด คือทุกอย่างจริงๆค่ะ
วันไหนเราหยุดเราจะนอนพักบ้าง แต่ก็ทำงานบ้านนะอาจจะช้าหน่อย ไปห้างบ้าง แต่วันไหนที่ไปก็จะกลับมาทะเลาะกันกับตาตลอด
แต่เรายิ่งเห็นเพื่อนคนอื่นมีอิสระอยากไปบ้าง เบื่อหน่าย ไม่อยากอยู่บ้าน เราควรจะทำยังไง ควรใช้ชีวิตแบบที่เค้ากำหนดให้เราเป็นแบบนี้ หรือ เราจะฝืนดี ...
เราชอบดูเที่ยว ชอบเห็นอะไรใหม่ๆ อยาก มีอิสระ อยากเปิดหูเปิดตาเหมือนคนอื่นๆเค้าบ้าง* เราเข้าใจค่ะว่ารักและเป็นห่วง* เราไม่ใช่ลูกคนเดียวเราเหมือนจะไม่มีใครด้วยช้ำ เรามีน้าที่พอจะเข้าใจเราบ้าง แต่น้าเป็นคนหัวรุนแรง และน้าก้มีปัญหาของเขาเราเลยไม่อยากเป็นภาระ แม่เราเป็นลูกคนโตและเราเป็นลูกบุญธรรมตา (ช่วงประมาณม.3เรานอนในห้องคนเดียว เรารู้รู้สึกเป็นไข้ ช่วงหน้าช่วงตัวเหมือนเป็นรู เป็นหลุม เรากลัวมาก เราเลยขึ้นไปหาตา ให้ตาดูให้ว่าเราเป็นอะไร ตาอุ้มเรานั่งตัก โอบกอดเรา ตอนนั้นเรากลัวและร้องไห้เลยไม่ได้คิดอะไรจากนั้น มีหลายครั้งที่ตาลงมานอนกอดเรา จับหอยเรา เราเริ่มกลัว ไม่ได้บอกใคร จนย้ายบ้าน มาอยู่กับ น้ากับตา อีก เราเริ่มโตและรุ้อะไรๆหลายไปอย่าง เราบอกน้าตลอดว่าให้รีบกลับบ้านกลับมานอนบ้านจนเรากลัวมากเราเลยเล่าให้น้าฟัง ตอนแรกน้าไม่เชื่อ เรานอนกับน้า ปัจจุบันมีห้องส่วนตัวแล้ว จนวันหนึ่งน้าทะเลาะกับตาเรื่องเรา ที่เราไปเที่ยวแล้วไม่บอก ตาเลยโมโหขึ้นมาบนห้อง เรากับน้าเราไม่ได้โกรธกัน น้าพยายามพูดให้ตาเราเข้าใจว่า ปล่อยเราไปเที่ยวบ้างไม่ต้องไปด่าว่าขนาดนั้น พอตาขึ้นมาบนห้อง เขาก็เรียกเราขึ้นมาด้วย เราร้องไห้ ตลอด ตาอุ้มเรานั่งตักกอดเราช่วงนี้อายุประมาณ17ช่วงม.4ม.5 น้าขึ้นมาเห็น จนโมโหเราทะเลาะกันบ่อยครั้ง จนเราเริ่มชินชาและตีตัวออกห่างตลอด* ฝังใจ* )กลับปัจจุปันนะคะตามีลูก5คน เราเป็นคนตรงๆ เราเคยคุยตรงๆลายครั้งแล้ว และทุกครั้งก็จบด้วยที่ทะเลาะกัน ไม่เข้าใจตลอด
เราเห็นกระทู้แบบนี้หลายกระทู้แล้ว แต่จะมีวิธีแก้ไขไหมคะ นอกจากคำให้กำลังใจ กับเข้าใจว่าพ่อแม่เป็นห่วง
นี่เป็นโพสแรก และไม่เคยพูดที่ไหน จนตอนนี้มีแค่ตาน้าเราที่รู้เรื่องของเรา และมันก้ไม่เกิดขึ้นอีก ขอคำแนะนำ ไม่ใช่คำด่า ขอบคุณค่ะ