แค่อยากมาขอกำลังใจแล้วก็แนะนำการใช้ชีวิตให้ดีจากการเป็นซึมเศร้า

สวัสดีค่ะเราอยากจะมาระบายแล้วเล่าชีวิตเฮงซวยของตัวเอง ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยายอีกค่ะ555  เราตอนม.ต้นเป็นเด็กที่มีความสุขที่สุดแล้วเป็นคนที่คิดบวกที่สุดค่ะพอเราจบม.ต้นก็เลยอยากจะเปลี่ยนสังคมใหม่ แต่กลายว่านั้นเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิต โรงเรียนที่เราอยู่เป็นโรงเรียนใหญ่ค่ะมีนักเรียนเป็นหมื่น เราก็มีเพื่อนเป็นกลุ่มเลยค่ะ ตามภาษาแต่พอนานๆไปกลุ่มกับแตกลงแล้วกลายเป็นว่าเราโดนบูลลี่ค่ะ เรามีเพื่อนคจากกลุ่มเดิมค่ะคิดว่าเขาเป็นเพื่อนสนิทเราก็ใช้ชีวิตกันค่ะ ปิดเทอม เราก็เลยหารายได้เสริมหลายงานมากค่ะจบด้วยที่โดนโกงค่าแรงเพราะเห็นเราเป็นเด็ก  เราไม่อะไรจนกระทั่งที่สุดท้ายจนทำให้เราเกิดอาการแพนิคค่ะ เราโดนคุกคาม โทรตามโทรคุยบอกให้แต่งตัวสั้นๆมาทำ (ไม่ได้แต่งไปนะคะ) ทักแชทมาคุยเราบล็อคก็โทรเบอร์มาค่ะ ทำให้เรากลัวผู้ชายหรือเวลาโดนคำพูดที่ชมสัดส่วนเรา กลายเป็นว่าจากที่เราจะดีใจกลายเป็น เราเกิดอาการสั่นทุกครั้งค่ะแล้วไม่กล้าสบตาคนอื่น เราเก็บตัวจนกระทั่งเปิดเทอมเรากลับโดนเพื่อนสนิทเราคนเดียวเอาเรื่องของเราไปพูดโดยที่ไม่จริงค่ะ กลายเป็นว่าเราอยู่คนเดียว แค่นั้นไม่ใช่ประเด็นหลักในการเป็นแบบนี้ พ่อเราไม่เคยทำหน้าที่เลยตอนเด็กเราโดนตำรวจบุกบ้านมาจับพ่อเรา ม.1พ่อเราก็โดนจับอีกค่ะ ตอนติดเขาพูดดีมากเลยค่ะแบบนั้นแบบนู้น พ่อเราเป็นคนที่เอาเปรียบเรากับแม่มาก เอาแม่กับเราไปพูดให้ตัวเองดูดี พ่อเรามีเมียน้อยค่ะ พ่อเรากลายเป็นtoxicสำหรับเราเขา เรากดดันทุกอย่าง เขาอยากให้เราเป็นตำรวจหรือข้าราชกาลค่ะ แต่เราไม่อยากเป็นเขาดูถูกความฝันของเรา พอมันนานไปพ่อเราอาละวาดค่ะทำร้ายเรากับแม่จากนั้นความสัมพันธ์ในครอบครัวมันแย่ พอรู้ตัวอีกทีเรากลายเป็นคนเงียบๆชอบอยู่คนเดียว จากที่ชอบฟังเพลงอ่านิยายดูหนังเรากลายเป็นคนที่อยากนอนเยอะๆเลยค่ะ เราเริ่มทำร้ายตัวเอง จนแม่เราพาเราไปหาจิตแพทย์เราได้ยามากินช่วงที่กินยามันทรมานมากๆเราจมความคิดเดิมๆ เราแทบไม่อยากตื่นเลย จากตอนที่เริ่มกินยาจนตอนนี้ผ่านมา3เดือนแล้วช่วงนี้ปิดเทอมก็เลยไม่ได้เจอปัญหาของสังคมเพื่อนเลยเริ่มโอเคค่ะแต่ครอบครัวของเรามันtoxicจนอาการก็ไม่ได้ดีขึ้นจากเดิมเลย คือหนูไม่ได้ขออะไรมากแค่อยากขอกำลังใจ อยากจะมีคนรับฟัง เราคิดถึงตัวเองเหมือนก่อนมากเลยค่ะ เราไม่ชอบตัวเองตอนนี้เลย  เหมือนเรากินยาไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย