ตอนอนุบาลผมมักจะอยู่คนเดียวครับ พอประถมก็มีคนมาเล่นกับผม ผมเล่นด้วย เเละเล่นด้วยกัน ผมจึงเรียกเขาเป็นเพื่อนสนิทครับ เเต่หลายๆเรื่องที่ต้องการที่ปรึกษาเเต่ผมไม่เคยบอกเพื่อนอะไรเลย เหมือนผมไม่เคยเชื่อใจใคร ผมไม่รผุ้ว่าทำไม ผมไม่อยากให้ใครรู้รู้สึก อยากอยู่คนเดียวมากกว่า ถึงผมจะทำตัวสนิทด้วยเเต่จริงๆมันรู้สึกไม่ใช่เลย ถึงจะหัวเราะด้วยกัน ผมสับสนมาก ผมคิดว่าตัวเองมีเพื่อนสนิท เเต่พอเจอกับหลายคำเเนะนำ เกี่ยวกับเพื่อน หรือ พวก ผมกับรู้สึกเหมือนเป็นคนที่อยู่ในจำพวกบอกว่าตัวเองมีเพื่อนมากกว่าครับ