สิ่งที่ผมจำได้คือ ตั้งเเต่ตอนอนุบาลถ้าผมจำไม่ผิด ผมเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนเลย มักจะมีเเค่คนที่นั้งข้างผม ที่ผมจะเล่นด้วย พอขึ้นชั้นประถม ตอนป.2มั้ง ผมนั้งอยู่คนเดียว เเต่มีอยู่คนหนึ่งที่มาเล่นกับผมมันเป็นคนตลกๆฮาๆ ผมจะเรียกมันaนะครับ ผมเล่นกับaตลอด จนเจอกับอีกคนที่มาเล่นกับผมมันคือb พวกเราเล่นด้วยกัน3คน
ผมเล่นกับ2คนนี้ 2คนนี้เป็นคนฮาๆเช่นกันครับ เเละดูเหมือนผมจะเริ่มทำตัวเหมือนพวกเขา ผมเริ่มทำตัวเป็นคนที่เข้าสังคมง่าย ชอบเเกล้งคนอื่น หรือทำอะไรที่น่าอาย ที่หลายคนไม่กล้าทำ จนผมดูมีความกล้ามากกว่าaกับbเลยครับ ตอนเข้าค่ายผมกล้าเต้นบนเวทีที่มีคนดูก็ว่า100คนด้วยซ้ำ5555 ผมงงเหมือนกัน ผมเคยถามaว่าตอนเจอผมครั้งเเรกผมเป็นยังไง มันบอกว่า เห็นผมนั้งอยู่คนเดียวที่มุมห้อง เลยไปเล่นด้วย เเต่ไม่คิดว่าผมจะบ้าขนาดนี้555
เเต่สุดท้ายจบป.6ผมย้ายโรงเรียน ผมคิดว่าถ้าผมย้ายโรงเรียนผมคงเป็นตัวตลกของห้องเเน่นอน เเต่พอผมย้าย ผมต้องย้ายจากอยู่กับยายมาอยู่กับเเม่ ไกลจากกัน700กิโล พอผมเข้าโรงเรียนผมไม่กล้าเข้าสังคมด้วยซ้ำ ผมนั้งอยู่คนเดียวนิ่งๆเงียบๆไม่กล้ามองหน้าใคร จนผมมั่นใจอย่างหนึ่งผมไม่กล้าเข้าสังคม ผมชอบอยู่ในห้องมากที่สุด จนเมื่อมีคนมาคุยกับผม ผมเล่นเกมกับพวกจนผมเจอ D เขาไม่ค่อยเป็นคนตลกมาก เป็นคนดูปกติไม่มีอะไรผมเล่นกับเขา เเต่ผมก็พูดติดตลกหลายๆครั้ง เมื่อผมเริ่มสนิทกับเพื่อนในห้องผมก็ทำให้หลายคนหัวเราะ ผมชอบทำตัว รั่วอะประมาณนั้น คนด่าคนล้อผมก็หัวเราะ ตอนเเรกผมก็ไม่ได้คิดอะไร จนพอโดนด่านานเข้าผมก็รู้สึกเเย่ ผมเล่นตลกเเบบผมเดินไปทางไหนสาวก็ร้องเพื่อนที่เป็นผู้หญฺงด่าผม "5555คนยังไม่มีใครเอาหลอก" ผมก็ตอบเอาฮาไปงั้น ตอนเเรกมันก็สนุกเเต่รู้สึกเเย่ ผมเลยไม่ได้เล่นมัน บางครั้งพวกเขาก็ว่าผมเช่น ไอ้เอ๋อ ทำไมดูโง่จังว่ะ มันไม่มีใครเอาหรอกถ้าทำตัวเเบบนี้5555 เวลาที่พวกเขาด่าผม ล้อผม ผมเเค่พูด "เกินไปพวก5555" "จริงหรอว่ะ555" หรือบางครั้งพวกเขาก็ต่อยผม เพราะผมดูเหมือนไม่สู้คน บางครั้งผมก็จะพูดเสียงเเข็งว่า ผมเจ็บ มันเจ็บ ไม่เล่น พวกเขาเเค่หัวเราะเเละเดินออกไป เเต่มีอยู่ครั้งหนึ่งที่อารมณ์ผมมันพุ่งจริงๆ ผมอยู่กับคนอีกคนหนึ่ง มันล้อผมด่าผม ผมไม่ได้ทำอะไรมันต่อยผม2-3หมัด ตอนนั้นอยู่มันก็รู้สึกวูบไป เเล้วผมเลยต่อยไปที่เเขนมัน เเต่ผมต่อยเเค่ครั้งเดียวเเล้วผมก็บอก ขอโทษๆ มันก็บอก เกินไปนะๆ เเล้วเดินไป หลายครั้งผมไม่ชอบกับคำด่าบางครั้งเเค่เดินผ่านมันก็หัวเราะเเล้ว
บอกผมว่า "หน้า
เอ๋อว่ะ" เเละคือเคยมีคนที่ผมเดินผ่านเเล้ว เขาหัวเราะผมอะ ผมงงมากรู้สึกเเย่มาก เพื่อนผม
ดึงกางเกงตอนผมอยู่ที่สวนสาธารณะด้วยซ้ำ เเต่คือเพื่อนคนนั้นมัน ทำผิดกับผมครั้งเเรก ผมเลยไม่โกรธมัน เเต่มันก็ทำในบางครั้ง ผมหัวเราะเเห้งผมโกรธเเหละเเต่ไม่ทำอะไร ผมชอบเห็นคนอื่นหัวเราะนะ เเต่ไม่อยากเป็นตัวตลก เเต่บางครั้งผมก็งงตัวเองนะ ผมคิดว่าผมอาจจะเป็นตัวตลกอยู่เเล้วหรืออาจจะชอบมัน ผมไม่ชอบเวลาที่มีกิจกรรมเเล้วให้ไปเต้น พวกเขาจะเลือกผมเพราะผมตลกเเต่คือ ผมไม่ชอบ ผมทำอะไรไม่ได้ ไม่อยากให้ใครโมโห ผมเเค่ออกไปทำ ทำเหมือนผมเล่นเเละชอบมัน ทำให้คนอื่นหัวเราะ เพราะผมไม่อยากให้...ผมงงว่ะผมต้องการไรว่ะ ผมอยากให้คนอื่นเห็นว่า ผมเป็นคนที่ทำอะไรก็ได้หรอ
ผมไม่ค่อยชอบปฎิเสธคนอื่นนะ จะมีเเค่คนที่สนิทจริงๆ ที่ผมจะโกรธใส่ เวลามีคนยืมปากกาผมก็ให้ บางคนผมไม่ได้ทำอะไรให้เลย ปากกาก็ให้ยืม มันทำหายไม่เคยบ่น ให้มันเลยด้วยซ้ำ ปากกาที่ใช้ทั้งเดือนก็ไม่หมด หมดในอาทิตย์เดียว ขนาดผมพยายามทำดีกับทุกคน บางคนที่ผมทำดี ยังด่าผมอะ ผมให้การบ้านมันลอกเเต่มันไม่ส่งของผม ผมก็ไม่โกรธ ผมจะโกรธก็ต่อเมื่อมีนรำคาญจริง ผมจะทำเป็นไม่สนใจ ผมไม่อยากด่า เพราะผมเคยคิดอยากเป็นเพื่อนที่ดีของห้อง เเต่ทำไมคนอื่นถึงทำกับผมเเบบนี้อะ ผมคิดว่าผมอาจจะทำตัวไม่ดี ผมต้องเปลี่ยนตัวเองจน ผมสับสนงงกับตัวเองต้องการอะไร อยากทำอะไร เพื่อนใช้อะไรก็ทำหน้าดีใจทำให้อย่างเต็มใจ ผมเชื่อว่าผมไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าเพราะผมไม่เคยร้องไห้คนเดียว เเค่ตัดเพ้อบางครั้ง
ผมเเค่รู้สึกเครียดเวลาต้องมาระบายหรือคิดเกี่ยวกับตัวเอง ยิ่งคิดมันก็ยิ่งเครียด ผมเเค่ต้องการคำตอบ ผมเคยคิดว่าผมมีเพื่อน เเต่ผมไม่เคยเชื่อใจใคร ผมไม่เคยบอกอะไรเพื่อนเลย เพื่อนผมมันบอกคนที่ตัวเองชอบ เเต่ผมไม่บอกอะไรมันเลย ผมโกหก ว่าผมไม่ได้ชอบใคร "กูทำตัวเเบบจะไปชอบใคร5555" ถึงผมจะมีคนที่ชอบเเต่ผมไม่เคยสารภาพรักผมมันขี้ขลาดผมเกลียดเวลาต้องชอบคนอื่น มันเจ็บอะ เเต่ผมจะเเค่บอกว่าเดี่ยวมันก็หายไปเองผมทำอย่างงี้ซ้ำไปซ้ำมา ผมไม่เคยเชื่อใจใครเลยความทุกข์ของผม ผมเคยบอกคนอื่นนะเเต่ผมไม่ได้บอกอะไรมาก บางครั้งที่เพื่อนด่าผม ผมจะบอกมันว่า "ถ้ากูฆ่าตัวตายทำไง555" ผมเคยล้อคนอื่นนะ ผมไม่ใช่คนดีอะไร ถึงเเม้อยาก เเต่ผมคงจะไม่ล้อใครอีกเเล้วละ เเต่ถ้าผมไม่คิดเรื่องของตัวเองมาก ผมก็จะรู้สึงกเหมือนตัวเองเป็นคนที่มีความสุข ผมหลอกตัวเองใช่ไหม? หรือผมมีความสุข มันดีไหมที่ผมคิดเเบบนี้ เรื่องของผมมันก็เเค่ปัญหาทั่วไปเเค่งงกับชีวิต บางครั้งก็ลืมสิ่งที่ตัวเองจะทำนะ ถ้าผมไม่ต้องคิดเรื่องของตัวเองเเละทำเเบบนี้ไปจนจบม.3เเละย้ายโรงเรียนเเล้วมาสร้างนิสัยใหม่ของตัวเองให้ปกติเหมือนคนปกติ ผมทำถูกไหม ผมไม่อยากเปลี่ยนตัวเองตอนนี้ไม่ได้เพราะเเม้เเต่คุณครูก็ตลกกับผม มันอาจจะมีความสุข ถึงบางครั้งคุณครูจะพูดเกินไปจนเจ็บมาก ผมได้เป็นหัวหน้าวงโยธวาทิต เเบบงงอะ5555 อาจจะเป็นเพราะผมมักจะเล่นกับเด็กในวง พวกเขาจึงเลือกผมเเต่ผมเล่นไม่ได้ผมต้องสั่ง จนเพื่อนของผมบอกว่าเด็ก มาบอกกับมัน ว่าผมขี้บ่น อะไรๆก็สั่ง มันก็รู้สึกเเย่นะ เเละตอนที่ คุณครูสอนดนตรีบอกให้พวกผมขึ้นชั้นบน ผมจึงขอคุณครู เเต่ดูคุณครูพูดกับผม ผมบอกว่าครูสอนดนตรีบอก เเต่เขาไม่ฟังเเละพูด "อ้อ เธอเป็นหัวหน้าวงจะทำอะไรๆก็ได้ใช่ไหม" ทำไมต้องพูดถึงหัวหน้าวง บางครั้งก็บอก "จริงหรอเธอเป็นหัวหน้าวง โอโหขนาดตัวเองยังดูงงๆจะไปบริหารใคร" ทำไมอะ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผมคิดว่าคุณครูคนนี้จะเป็นคนดี
ผมโดนล้อเรื่องนี้อยู่สักพักเลย55555 ผมสับสนจริงๆเเหละบางครั้งก็มีความสุขบางครั้งก็เกลียดมัน สิ่งที่ผมรู้กับตัวเองอาจจะใช่หรือไม่ใช่คือ
1เวลาผมโดนล้อหรือโดนตีผมเเค่หัวเราะกับมันในบางครั้ง
2 ผมไม่ชอบให้ใครโกรธผมจึงไม่ค่อยปฎิเสธใคร
3ถ้าผมอยู่กับเพื่อนผมจะกล้าเเสดงออกในหลานๆด้าน เเต่ส่วนตัวชอบอยู่คนเดียว เเต่ไม่ชอบให้ใครรู้ว่าอยู่คนเดียว
4 ไม่ค่อยเชื่อใจใคร
5 ไม่กล้าเรื่องความรัก เพราะไม่มีความมั่นใจ อาจจะ
หน้าจะมีเเค่นี้เเหละ ที่คงจะใช่มั้ง
สับสนกับตัวเอง งง ว่าตกลงตัวเองเป็นคนยังไง?
ผมเล่นกับ2คนนี้ 2คนนี้เป็นคนฮาๆเช่นกันครับ เเละดูเหมือนผมจะเริ่มทำตัวเหมือนพวกเขา ผมเริ่มทำตัวเป็นคนที่เข้าสังคมง่าย ชอบเเกล้งคนอื่น หรือทำอะไรที่น่าอาย ที่หลายคนไม่กล้าทำ จนผมดูมีความกล้ามากกว่าaกับbเลยครับ ตอนเข้าค่ายผมกล้าเต้นบนเวทีที่มีคนดูก็ว่า100คนด้วยซ้ำ5555 ผมงงเหมือนกัน ผมเคยถามaว่าตอนเจอผมครั้งเเรกผมเป็นยังไง มันบอกว่า เห็นผมนั้งอยู่คนเดียวที่มุมห้อง เลยไปเล่นด้วย เเต่ไม่คิดว่าผมจะบ้าขนาดนี้555
เเต่สุดท้ายจบป.6ผมย้ายโรงเรียน ผมคิดว่าถ้าผมย้ายโรงเรียนผมคงเป็นตัวตลกของห้องเเน่นอน เเต่พอผมย้าย ผมต้องย้ายจากอยู่กับยายมาอยู่กับเเม่ ไกลจากกัน700กิโล พอผมเข้าโรงเรียนผมไม่กล้าเข้าสังคมด้วยซ้ำ ผมนั้งอยู่คนเดียวนิ่งๆเงียบๆไม่กล้ามองหน้าใคร จนผมมั่นใจอย่างหนึ่งผมไม่กล้าเข้าสังคม ผมชอบอยู่ในห้องมากที่สุด จนเมื่อมีคนมาคุยกับผม ผมเล่นเกมกับพวกจนผมเจอ D เขาไม่ค่อยเป็นคนตลกมาก เป็นคนดูปกติไม่มีอะไรผมเล่นกับเขา เเต่ผมก็พูดติดตลกหลายๆครั้ง เมื่อผมเริ่มสนิทกับเพื่อนในห้องผมก็ทำให้หลายคนหัวเราะ ผมชอบทำตัว รั่วอะประมาณนั้น คนด่าคนล้อผมก็หัวเราะ ตอนเเรกผมก็ไม่ได้คิดอะไร จนพอโดนด่านานเข้าผมก็รู้สึกเเย่ ผมเล่นตลกเเบบผมเดินไปทางไหนสาวก็ร้องเพื่อนที่เป็นผู้หญฺงด่าผม "5555คนยังไม่มีใครเอาหลอก" ผมก็ตอบเอาฮาไปงั้น ตอนเเรกมันก็สนุกเเต่รู้สึกเเย่ ผมเลยไม่ได้เล่นมัน บางครั้งพวกเขาก็ว่าผมเช่น ไอ้เอ๋อ ทำไมดูโง่จังว่ะ มันไม่มีใครเอาหรอกถ้าทำตัวเเบบนี้5555 เวลาที่พวกเขาด่าผม ล้อผม ผมเเค่พูด "เกินไปพวก5555" "จริงหรอว่ะ555" หรือบางครั้งพวกเขาก็ต่อยผม เพราะผมดูเหมือนไม่สู้คน บางครั้งผมก็จะพูดเสียงเเข็งว่า ผมเจ็บ มันเจ็บ ไม่เล่น พวกเขาเเค่หัวเราะเเละเดินออกไป เเต่มีอยู่ครั้งหนึ่งที่อารมณ์ผมมันพุ่งจริงๆ ผมอยู่กับคนอีกคนหนึ่ง มันล้อผมด่าผม ผมไม่ได้ทำอะไรมันต่อยผม2-3หมัด ตอนนั้นอยู่มันก็รู้สึกวูบไป เเล้วผมเลยต่อยไปที่เเขนมัน เเต่ผมต่อยเเค่ครั้งเดียวเเล้วผมก็บอก ขอโทษๆ มันก็บอก เกินไปนะๆ เเล้วเดินไป หลายครั้งผมไม่ชอบกับคำด่าบางครั้งเเค่เดินผ่านมันก็หัวเราะเเล้ว
บอกผมว่า "หน้า
ผมไม่ค่อยชอบปฎิเสธคนอื่นนะ จะมีเเค่คนที่สนิทจริงๆ ที่ผมจะโกรธใส่ เวลามีคนยืมปากกาผมก็ให้ บางคนผมไม่ได้ทำอะไรให้เลย ปากกาก็ให้ยืม มันทำหายไม่เคยบ่น ให้มันเลยด้วยซ้ำ ปากกาที่ใช้ทั้งเดือนก็ไม่หมด หมดในอาทิตย์เดียว ขนาดผมพยายามทำดีกับทุกคน บางคนที่ผมทำดี ยังด่าผมอะ ผมให้การบ้านมันลอกเเต่มันไม่ส่งของผม ผมก็ไม่โกรธ ผมจะโกรธก็ต่อเมื่อมีนรำคาญจริง ผมจะทำเป็นไม่สนใจ ผมไม่อยากด่า เพราะผมเคยคิดอยากเป็นเพื่อนที่ดีของห้อง เเต่ทำไมคนอื่นถึงทำกับผมเเบบนี้อะ ผมคิดว่าผมอาจจะทำตัวไม่ดี ผมต้องเปลี่ยนตัวเองจน ผมสับสนงงกับตัวเองต้องการอะไร อยากทำอะไร เพื่อนใช้อะไรก็ทำหน้าดีใจทำให้อย่างเต็มใจ ผมเชื่อว่าผมไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าเพราะผมไม่เคยร้องไห้คนเดียว เเค่ตัดเพ้อบางครั้ง
ผมเเค่รู้สึกเครียดเวลาต้องมาระบายหรือคิดเกี่ยวกับตัวเอง ยิ่งคิดมันก็ยิ่งเครียด ผมเเค่ต้องการคำตอบ ผมเคยคิดว่าผมมีเพื่อน เเต่ผมไม่เคยเชื่อใจใคร ผมไม่เคยบอกอะไรเพื่อนเลย เพื่อนผมมันบอกคนที่ตัวเองชอบ เเต่ผมไม่บอกอะไรมันเลย ผมโกหก ว่าผมไม่ได้ชอบใคร "กูทำตัวเเบบจะไปชอบใคร5555" ถึงผมจะมีคนที่ชอบเเต่ผมไม่เคยสารภาพรักผมมันขี้ขลาดผมเกลียดเวลาต้องชอบคนอื่น มันเจ็บอะ เเต่ผมจะเเค่บอกว่าเดี่ยวมันก็หายไปเองผมทำอย่างงี้ซ้ำไปซ้ำมา ผมไม่เคยเชื่อใจใครเลยความทุกข์ของผม ผมเคยบอกคนอื่นนะเเต่ผมไม่ได้บอกอะไรมาก บางครั้งที่เพื่อนด่าผม ผมจะบอกมันว่า "ถ้ากูฆ่าตัวตายทำไง555" ผมเคยล้อคนอื่นนะ ผมไม่ใช่คนดีอะไร ถึงเเม้อยาก เเต่ผมคงจะไม่ล้อใครอีกเเล้วละ เเต่ถ้าผมไม่คิดเรื่องของตัวเองมาก ผมก็จะรู้สึงกเหมือนตัวเองเป็นคนที่มีความสุข ผมหลอกตัวเองใช่ไหม? หรือผมมีความสุข มันดีไหมที่ผมคิดเเบบนี้ เรื่องของผมมันก็เเค่ปัญหาทั่วไปเเค่งงกับชีวิต บางครั้งก็ลืมสิ่งที่ตัวเองจะทำนะ ถ้าผมไม่ต้องคิดเรื่องของตัวเองเเละทำเเบบนี้ไปจนจบม.3เเละย้ายโรงเรียนเเล้วมาสร้างนิสัยใหม่ของตัวเองให้ปกติเหมือนคนปกติ ผมทำถูกไหม ผมไม่อยากเปลี่ยนตัวเองตอนนี้ไม่ได้เพราะเเม้เเต่คุณครูก็ตลกกับผม มันอาจจะมีความสุข ถึงบางครั้งคุณครูจะพูดเกินไปจนเจ็บมาก ผมได้เป็นหัวหน้าวงโยธวาทิต เเบบงงอะ5555 อาจจะเป็นเพราะผมมักจะเล่นกับเด็กในวง พวกเขาจึงเลือกผมเเต่ผมเล่นไม่ได้ผมต้องสั่ง จนเพื่อนของผมบอกว่าเด็ก มาบอกกับมัน ว่าผมขี้บ่น อะไรๆก็สั่ง มันก็รู้สึกเเย่นะ เเละตอนที่ คุณครูสอนดนตรีบอกให้พวกผมขึ้นชั้นบน ผมจึงขอคุณครู เเต่ดูคุณครูพูดกับผม ผมบอกว่าครูสอนดนตรีบอก เเต่เขาไม่ฟังเเละพูด "อ้อ เธอเป็นหัวหน้าวงจะทำอะไรๆก็ได้ใช่ไหม" ทำไมต้องพูดถึงหัวหน้าวง บางครั้งก็บอก "จริงหรอเธอเป็นหัวหน้าวง โอโหขนาดตัวเองยังดูงงๆจะไปบริหารใคร" ทำไมอะ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผมคิดว่าคุณครูคนนี้จะเป็นคนดี
ผมโดนล้อเรื่องนี้อยู่สักพักเลย55555 ผมสับสนจริงๆเเหละบางครั้งก็มีความสุขบางครั้งก็เกลียดมัน สิ่งที่ผมรู้กับตัวเองอาจจะใช่หรือไม่ใช่คือ
1เวลาผมโดนล้อหรือโดนตีผมเเค่หัวเราะกับมันในบางครั้ง
2 ผมไม่ชอบให้ใครโกรธผมจึงไม่ค่อยปฎิเสธใคร
3ถ้าผมอยู่กับเพื่อนผมจะกล้าเเสดงออกในหลานๆด้าน เเต่ส่วนตัวชอบอยู่คนเดียว เเต่ไม่ชอบให้ใครรู้ว่าอยู่คนเดียว
4 ไม่ค่อยเชื่อใจใคร
5 ไม่กล้าเรื่องความรัก เพราะไม่มีความมั่นใจ อาจจะ
หน้าจะมีเเค่นี้เเหละ ที่คงจะใช่มั้ง