หัวใจพลิกล็อค...บทที่ 1

       หลังได้เบอร์โทร.หนุ่มหล่อในฝันมาสมใจหมาย ปาณฑราไม่ได้ติดต่อเขาไปในทันที หญิงสาวใช้เวลาตั้งหลักอยู่หลายวัน ด้วยไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไงดี เพราะในชีวิตนี้เธอเคยเข้าไปจีบใครก่อนเสียที่ไหน จึงขอเวลาศึกษาข้อมูลและกลเม็ดในการจีบผู้ชายก่อน 
 
       เมื่อเตรียมตัวและซักซ้อมจนพร้อมแล้ว ปาณฑราก็กรอกเบอร์โทรศัพท์ที่ได้มาลงในช่องค้นหาเพื่อนของแอปพลิเคชันไลน์ เมื่อเห็นภาพประจำตัวซึ่งเป็นรูปกีตาร์พร้อมชื่อ P.PITPONG เด้งขึ้นมา หญิงสาวก็กดเพิ่มเพื่อนในทันที จากนั้นก็ชั่งใจอยู่นานทีเดียวว่าจะทักเขาไปเลยหรือจะทิ้งช่วงสักระยะดี แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจทักเขาไปให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย  
 
       
 
       เสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชั่นไลน์ที่ดังขึ้นเรียกให้คนที่กำลังนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยหันไปมอง มือหนาหยิบสมาร์ตโฟนเครื่องใหญ่ขึ้นมาเปิดดู  
 
       ‘PONGPANG เพิ่มคุณเป็นเพื่อนด้วยหมายเลขโทรศัพท์’
 
       คิ้วหนาขมวดมุ่นอย่างสงสัยก่อนกดเข้าไปดูโพรไฟล์ของคนที่เพิ่มเพื่อนมา ซึ่งใช้ภาพการ์ตูนเป็นรูปประจำตัว และเมื่อไล่ดูโพสต์ของเจ้าของไลน์ ก็เจอแต่โพสต์ที่เกี่ยวกับของกิน ปากหยักได้รูปกระตุกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะกดเพิ่มอีกฝ่ายเป็นเพื่อน 
 
       หลังกดเพิ่มเพื่อนได้ไม่นานเสียงแจ้งเตือนไลน์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นข้อความกล่าวทักทายจากบุคคลปริศนาที่เขากดรับเป็นเพื่อนไปเมื่อสักครู่
 
       PONGPANG : สวัสดีค่ะ
 
       P.PITPONG : สวัสดีครับ 
 
       พิชญ์พงศ์พิมพ์ตอบกลับไปภายในเวลาไม่กี่วินาทีราวกับรออยู่ก่อนแล้ว
 
       PONGPANG : ฉันชื่อแป้งนะคะ คนที่ชนคุณในงานแต่งของน้ำกับพี่อาร์มน่ะค่ะ  
 
       ปาณฑราเริ่มต้นด้วยการแนะนำตัว พร้อมเท้าความไปถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เธอได้เจอกับเขา 
 
       P.PITPONG : ใช่คนตัวเล็กๆ ผิวขาวๆ ที่ใส่ชุดราตรีคอปาดสีนู้ดหรือเปล่าครับ
 
       ปาณฑราถึงกับนอนดีดดิ้นไปมาอยู่บนเตียงหลังได้อ่านคำตอบของเขา ทั้งยังซุกหน้าลงกับหมอนพร้อมกรีดร้องออกมาอย่างคนที่ดีใจจนทำอะไรไม่ถูก ไม่คิดว่าเขาจะจดจำรายละเอียดเกี่ยวกับเธอได้แม่นถึงเพียงนี้ ทั้งที่เจอกันแค่เดี๋ยวเดียว แล้วก็อดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าเขาเองก็สนใจเธออยู่เหมือนกัน 
 
       คิดถึงตรงนี้แล้วปาณฑราก็ยิ่งออกอาการดีดดิ้นมากกว่าเดิม ทั้งยังวาดฝันอนาคตไว้สวยหรู ก่อนที่เสียงแจ้งเตือนไลน์จะดึงสติที่กำลังล่องลอยไปไกลของหญิงสาวให้กลับมา
 
       P.PITPONG : เงียบแบบนี้แสดงว่าไม่ใช่งั้นเหรอครับ
 
       พิชญ์พงศ์ถาม เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกดอ่านข้อความแล้วแต่กลับเงียบไป 
 
       PONGPANG : ใช่ค่ะ ฉันเอง
 
       หญิงสาวรีบพิมพ์ตอบกลับไปด้วยหัวใจที่พองโตจนแทบระเบิดออกมานอกอก พลันนึกถึงเพื่อนสนิทขึ้นมาครามครัน อยากจะโทร.ไปเมาท์มอยใจแทบขาด แต่ก็ต้องตัดใจเก็บไว้ก่อน ขอคุยกับผู้ชายให้เสร็จก่อน 
 
       P.PITPONG : ผมปราชญ์นะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณแป้ง
 
       ชายหนุ่มแนะนำตัวเองบ้าง  
 
       PONGPANG : ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ
 
       P.PITPONG : ว่าแต่คุณใช่คนเดียวกันกับคนที่ให้เพื่อนไปขอเบอร์ผมไหมครับ
 
       PONGPANG : ใช่ค่ะ
 
       พิมพ์ตอบพร้อมส่งสติ๊กเกอร์ตัวการ์ตูนยิ้มเขินจนแก้มแดงตามไปด้วย  
 
       PONGPANG : คุณคงจะไม่ว่าอะไรนะคะถ้าฉันอยากจะทำความรู้จักกับคุณ 
 
       P.PITPONG : ไม่ว่าครับ ผมยินดี แต่ผมเป็นคนคุยไม่ค่อยเก่งนะครับ ไม่รู้จะทำให้คุณเบื่อหรือเปล่า
 
       PONGPANG : ไม่เบื่อหรอกค่ะ ดีซะอีก จะได้ไม่ต้องแย่งกันพูด อิอิ
 
       หญิงสาวพูดให้ติดตลกในตอนท้าย   
 
       P.PITPONG : ตอบแบบนี้แสดงว่าคุณแป้งพูดเก่ง
 
       PONGPANG : นึดหน่อยค่ะ
 
       พิชญ์พงศ์ส่งสติ๊กเกอร์ตัวการ์ตูนฉีกยิ้มกว้างตอบกลับไป ตามด้วยข้อความที่ทำเอาคู่สนทนาใจแป้ว  
 
       P.PITPONG : ไว้คุยกันใหม่นะครับคุณแป้ง ผมจะออกไปทำงานแล้ว
 
       ปาณฑราเหลือบมองนาฬิกาที่หัวเตียง ที่บอกเวลาสองทุ่มตรง แล้ววันนี้เป็นวันเสาร์ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด พลันนึกสงสัยว่าเขาจะไปทำงานจริง หรือแค่ข้ออ้างเพื่อต้องการตัดบทสนทนากับเธอเท่านั้น
 
       จากที่หัวใจฟูฟ่องในตอนแรกที่คิดว่าเขาอาจจะสนใจในตัวเธอ ถึงได้จดจำรายละเอียดเกี่ยวกับเธอได้ แต่พอมาเจอเขาตัดบทสนทนาเอาดื้อๆ แบบนี้ ความคิดเข้าข้างตัวเองก่อนหน้านี้พลันหายไปในทันที ใจหนึ่งอยากจะถามว่าเขาทำงานอะไร แต่ก็กลัวว่าจะเป็นการละลาบละล้วงมากเกินไป จึงได้แต่พิมพ์กลับไปว่า
 
       PONGPANG : โอเคค่ะ ไว้คุยกันใหม่ค่ะ