เราอายุ 30 แล้ว ยังทำอาหารไม่เป็นเลย (ยกเว้นต้มมาม่า) ปกติเป็นคนไม่สนใจเรื่องทำอาหาร เพราะตั้งแต่เล็กจนโตมีแม่ทำให้กินตลอด
พอเรียนจบมหาลัยได้ไม่นาน เราก็ไปใช้ชีวิตคนเดียวในหอพัก และก็ไม่เคยทำอาหารกินเอง เพราะขี้เกียจ รู้สึกว่าซื้อกินมันคุ้มกว่าทำเอง
เพราะถ้าทำเอง ต้องเสียเวลา ต้องซื้อวัตถุดิบ ต้องทำครั้งละเยอะๆ เพื่อเก็บไว้กินได้หลายมื้อ (คงไม่ทำครั้งละนิดเดียว เปลืองไฟและเวลา)
แล้วเราอยู่คนเดียว ทำแล้วจะกินกับใคร? เราไม่ใช่คนกินเยอะ แต่ละมื้อจะกินอะไรยังนึกไม่ออกเลย ดังนั้นจึงซื้อกินตลอด ไม่เคยคิดจะทำ
แต่บางครั้ง เรารู้สึกว่าการทำอาหารเป็น มันคือเสน่ห์อย่างหนึ่งของคน ผู้หญิงทำอาหารเป็นถือเป็นเรื่องธรรมดา (แต่ก็ดูเป็นแม่ศรีเรือนดี)
ถ้าผู้ชายทำอาหารเป็น เราจะรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นน่ารักจังเลย มีความละเอียดอ่อน ยิ่งบางคนทำเบเกอรี่เป็นด้วย แล้วทำขายได้อีก
พอเรากลับมาย้อนดูตัวเอง เรารู้สึกอายนะ ที่ตัวเองทำเป็นแค่ต้มมาม่า แม้แต่ไข่ดาว ไข่เจียว ยำ... เรายังแทบไม่เคยทำ
นอกจากนี้เรายังเลือกดูผักสดหรือเนื้อสดไม่เป็นด้วย เพราะไม่เคยไปจ่ายตลาดเอง จะหั่น สับ ซอย หมัก อะไรก็ไม่เป็น
แค่ปอกผลไม้ แอปเปิ้ล มะม่วง สับปะรด แตงโม ทุเรียน ฯลฯ เรายังทำไม่เป็นเลย (เป็นคนไม่ชอบกินผลไม้ด้วย)
ถ้าใช้ชีวิตคนเดียวก็ไม่มีปัญหา อยากกินอะไรก็แค่ไปซื้อ ร้านอาหารเต็มบ้านเต็มเมือง แต่ถ้าเกิดมีครอบครัวขึ้นมาก็ต้องทำเป็นบ้าง
บางครั้งเราคิดจะไปเรียนทำอาหาร แต่ก็คิดอีกว่า ถ้าเรียนแล้ว แต่กลับมาอยู่หอพักก็ไม่ได้ทำกินเอง แล้วจะไปเรียนเพื่ออะไร
บางครั้งคิดว่าจะฝึกทำอาหารในช่วงที่กลับไปเยี่ยมบ้าน แต่สุดท้ายมักจะไม่ได้ทำ มักมีอะไรอย่างอื่นที่อยากทำมากกว่าอาหาร
หรือพอจะทำอาหารแล้วมีแม่เข้ามาป้วนเปี้ยน พูดโน่นพูดนี่ ก็จะหมดอารมณ์อยากทำไปเลย รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่ค่อยเอาถ่าน
เราน่ะ บุคลิกภายนอกดูเป็นกุลสตรีม๊ากกก เคยคิดหลายครั้งว่า ถ้ามีผู้ชายมาจีบ แล้วเกิดรู้ว่าเราทำอาหารไม่เป็น เขาจะรู้สึกยังไง
เรารู้สึกว่า ผู้หญิงถ้าทำอาหารไม่เป็น แต่ทำอะไรอย่างอื่นเก่งมาก เช่น ทำงานหาเงินเก่ง รวย เราว่ามันก็ยังพอชดเชยกันได้
แต่เราหาเงินก็ไม่เก่ง เป็นแค่พนักงานกินเงินเดือนต๊อกต๋อยที่ทำโอฟรีแทบทุกวัน พอทำอาหารไม่เป็น ก็ไม่รู้ว่าเสน่ห์ของตัวเองอยู่ตรงไหน
ผู้หญิงคนไหนอายุ 30+ แล้วยังทำอาหารไม่เป็นบ้าง
พอเรียนจบมหาลัยได้ไม่นาน เราก็ไปใช้ชีวิตคนเดียวในหอพัก และก็ไม่เคยทำอาหารกินเอง เพราะขี้เกียจ รู้สึกว่าซื้อกินมันคุ้มกว่าทำเอง
เพราะถ้าทำเอง ต้องเสียเวลา ต้องซื้อวัตถุดิบ ต้องทำครั้งละเยอะๆ เพื่อเก็บไว้กินได้หลายมื้อ (คงไม่ทำครั้งละนิดเดียว เปลืองไฟและเวลา)
แล้วเราอยู่คนเดียว ทำแล้วจะกินกับใคร? เราไม่ใช่คนกินเยอะ แต่ละมื้อจะกินอะไรยังนึกไม่ออกเลย ดังนั้นจึงซื้อกินตลอด ไม่เคยคิดจะทำ
แต่บางครั้ง เรารู้สึกว่าการทำอาหารเป็น มันคือเสน่ห์อย่างหนึ่งของคน ผู้หญิงทำอาหารเป็นถือเป็นเรื่องธรรมดา (แต่ก็ดูเป็นแม่ศรีเรือนดี)
ถ้าผู้ชายทำอาหารเป็น เราจะรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นน่ารักจังเลย มีความละเอียดอ่อน ยิ่งบางคนทำเบเกอรี่เป็นด้วย แล้วทำขายได้อีก
พอเรากลับมาย้อนดูตัวเอง เรารู้สึกอายนะ ที่ตัวเองทำเป็นแค่ต้มมาม่า แม้แต่ไข่ดาว ไข่เจียว ยำ... เรายังแทบไม่เคยทำ
นอกจากนี้เรายังเลือกดูผักสดหรือเนื้อสดไม่เป็นด้วย เพราะไม่เคยไปจ่ายตลาดเอง จะหั่น สับ ซอย หมัก อะไรก็ไม่เป็น
แค่ปอกผลไม้ แอปเปิ้ล มะม่วง สับปะรด แตงโม ทุเรียน ฯลฯ เรายังทำไม่เป็นเลย (เป็นคนไม่ชอบกินผลไม้ด้วย)
ถ้าใช้ชีวิตคนเดียวก็ไม่มีปัญหา อยากกินอะไรก็แค่ไปซื้อ ร้านอาหารเต็มบ้านเต็มเมือง แต่ถ้าเกิดมีครอบครัวขึ้นมาก็ต้องทำเป็นบ้าง
บางครั้งเราคิดจะไปเรียนทำอาหาร แต่ก็คิดอีกว่า ถ้าเรียนแล้ว แต่กลับมาอยู่หอพักก็ไม่ได้ทำกินเอง แล้วจะไปเรียนเพื่ออะไร
บางครั้งคิดว่าจะฝึกทำอาหารในช่วงที่กลับไปเยี่ยมบ้าน แต่สุดท้ายมักจะไม่ได้ทำ มักมีอะไรอย่างอื่นที่อยากทำมากกว่าอาหาร
หรือพอจะทำอาหารแล้วมีแม่เข้ามาป้วนเปี้ยน พูดโน่นพูดนี่ ก็จะหมดอารมณ์อยากทำไปเลย รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่ค่อยเอาถ่าน
เราน่ะ บุคลิกภายนอกดูเป็นกุลสตรีม๊ากกก เคยคิดหลายครั้งว่า ถ้ามีผู้ชายมาจีบ แล้วเกิดรู้ว่าเราทำอาหารไม่เป็น เขาจะรู้สึกยังไง
เรารู้สึกว่า ผู้หญิงถ้าทำอาหารไม่เป็น แต่ทำอะไรอย่างอื่นเก่งมาก เช่น ทำงานหาเงินเก่ง รวย เราว่ามันก็ยังพอชดเชยกันได้
แต่เราหาเงินก็ไม่เก่ง เป็นแค่พนักงานกินเงินเดือนต๊อกต๋อยที่ทำโอฟรีแทบทุกวัน พอทำอาหารไม่เป็น ก็ไม่รู้ว่าเสน่ห์ของตัวเองอยู่ตรงไหน