ระบาย/ความอึดอัด

เคยตั้งคำถามกับตัวเอง อยู่มาจนอายุ25ปีแล้ว เป้าหมายของชีวิตคืออะไร เคยตั้งคำถามนี้กับตัวเองตั้งแต่อายุ20ต้นๆ ก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ มันยังคงคิดอยู่ในหัวเรื่อยๆ เรื่อยๆ แล้วก็เป็นคำถามแบบนี้เดิมๆไปตลอด จนบางทีก็คิดว่าตัวเองเป็นบ้าไปแล้ว บางครั้งอยู่ๆก็นึกอยากร้องไหขึ้นมาซะอย่างนั้น ในชีวิตไม่ค่อยมีอะไรน่าตื่นเต้นสักเท่าไหร่ ไปไหนมาไหนคนเดียว ทำอะไรคนเดียวหมด คิดว่าชีวิตเราทำเป็นหมดทุกอย่างไม่ต้องพึ่งใครแล้ว กลัวการผูกมัด เวลาที่คุยกับใครแล้วถามเรื่องความสัมพันธ์ จริงๆจะตอบมันก็ตอบได้แต่มันทำให้ตัวเรา รู้สึกอึดอัดเหมือนการบังคับใจตัวเองให้ทำสิ่งตรงข้ามกับความคิด มันก็เลยไม่ค่อยอยากจะสานสัมพันธ์กับใครนักถ้าจะถามว่า อยากลองอีกสักครั้งไหม มันก็อยากอยู่ แต่กลัวว่ามันจะจบแบบเดิมอีกทุกที ตัวผมไม่ค่อยได้เจอผู้คนมากนักเท่าไหร่ จะว่าวันทั้งวันก็อยู่แต่ในบ้านอยู่ในห้องทำงาน ทำงานด้วยอาชีพที่ตัวเองสร้างขึ้นมา นานๆจะออกจากบ้านที จะถามว่ามีความสุขไหม มันก็มีความสุขดี แต่ว่ามันไม่นาน ถึงช่วงกลางคืนก็มักนอนไม่ค่อยหลับ เพราะจะมีความคิดเกี่ยวกับคำถามนี้อยู่เรื่อยๆ ผมไม่ค่อยมีเพื่อนมากเท่าไหร่ คือตอนนี้เหลือแค่คนเดียว ที่ยังติดต่อชวนไปไหนมาไหนด้วยกันได้ เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียน คุยกับเพื่อนคนนี้ก็พอแก้เครียดได้อยู่ มันอาจจะเป็นคนกวนๆไปหน่อย แต่เวลาที่คุยก็พอทำให้หยุดคิดเรื่องพวกนี้ได้ แต่แค่ระยะสั้นๆเท่านั้น ถ้าผมตอบตัวเองได้ ว่าเป้าหมายในชีวิตคืออะไร ผมคงไม่ต้องมานอนคิดอะไรแบบนี้ทั้งคืน จะว่าจริงจังกับชีวิตมากไปรึไง ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมอาจจะตายก่อนที่จะเห็นตัวเองประสบความสำเร็จก็ได้ บางที่มันเหนื่อยเวลาที่เราพยายามกับอะไรมากเกินไป จากผลดีกลายเป็นร้ายก็ว่าได้เลย ถ้าถามว่าในช่วงชีวิตที่ผ่านมามีช่วงไหนที่มีความสุขบ้าง อืม~~ มันก็มีความสุขทุกช่วงนั้นละ แต่มีอยู่ช่วงนึงที่มีความสุข คือตอนที่ได้คุยกับผู้หญิงคนนึง คือช่วงนั้นมันมีความสุขมาก จนมันทำให้ไม่ต้องนึกถึงการตั้งคำถามกับตัวเอง แต่ความสุขนั้นมันก็อยู่ได้ไม่นาน ผมเองไม่รู้จะดำเนินเส้นทางชีวิตไปในทางไหนดี ตอนนี้ก็ทำได้แค่ ใช้ชีวิตอยู่ไปวันๆทำงานเก็บเงิน ไม่มีจุดหมาย ในขณะที่ผมกำลังพิมพ์อยู่เนี่ย ผมก็ยังคิดอยู่ คือคำถามมันง่ายนิดเดียวแต่กลับตอบตัวเองไม่ได้ ผมอยากมีครอบครัวนะเพราะอายุเราก็มากขึ้นเรื่อยๆ จะหาตอนแก่คงไม่ไหว มีบ้านเงียบๆสักหลังอยู่กับ ครอบครัวตัวเอง มันคงเป็นอะไรที่วิเศษ ได้ทำในสิงที่ตัวเองชอบ จนสามารถสร้างเป็นอาชีพมีเงินเก็บ คำตอบที่เคยตอบกับตัวเองก็ประมาณนี้ แต่มันก็ยังคงมีคำถามเกิดมาเรื่อยๆ จะปรึกษากับใครก็ไม่มี อยู่กับแม่สองคน เค้าก็อายุมากแล้ว ไม่รู้เค้าจะอยู่กับเราได้นานแค่ไหน ตอนนี้ทำได้เพียงดูแลเค้าให้ดีที่สุดคือ เค้าเคยถามผมนะว่าถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว จะอยู่คนเดียวได้ไหม คือยังไงละ กลัวๆอยู่เหมือนกันเรื่องการอยู่คนเดียว แฟนก็ไม่มีด้วย แต่ทุกวันนี้ก็ฝึกอยู่คนเดียว พยามทำทุกอย่างให้เป็น มันจะได้ไม่ลำบากในอนาคต พยามเก็บเงินให้ได้มากที่สุด ถึงงานที่ทำรายได้จะน้อยแต่มันก็คือเงินจะมากจะน้อยก็คือเงิน ใช้จ่ายให้ประหยัดที่สุด ถ้าผมรู้ว่าอะไรมันจะเกิดในอนาคตข้างหน้า ป่านนี้ผมเป็นผมเป็นหมอดูไปแล้ว

Pantip เป็นที่ ที่เดียวที่ผมพอจะเขียนอะไรแบบนี้ได้ มันเหมือนเราได้ระบายให้กับใครก็ได้ที่เราไม่รู้จักได้รับรู้ จะยินดีรึไม่ยินดีก็ตามอะนะ ทั้งก็ขอบคุณพื้นที่เล็กๆให้ผมได้ปล่อยความคิดบางส่วนที่อยู่ในหัวผมออกมาบ้าง อย่างน้อยก็พอทำให้ผมได้หลับสบายในคืนนี้

(ถ้าต้องการแสดงความคิดเห็น โปรดใช้ถ้อยคำที่สุภาพด้วยนะครับ ขอบคุณครับ)