เรียงร้อยเรื่องเล่า ตอน เหรียญกะสาป

สวัสดีครับ ห่างหายไปนาน วันนี้มีเรื่องเล่ามาแบ่งปัน ใครว่างเชิญอ่านนะครับ
เกริ่นเช่นเคยว่าเป็นความเชื่อส่วนบุคคล โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
 
เหรียญกะสาป
 
เหตุการณ์ครั้งนี้ย้อนไปหลายปีทีเดียว ก่อนการมาเยือนของไวรัสโควิด ช่วงนั้นเป็นยุคทองของการท่องเที่ยว หลายคนวางแผนกันหลายเดือน
เพื่อจะใช้วันหยุดยาวช่วงปลายปีให้คุ้มค่าชนิดลาไม่แกล้งใจนายจ้าง... เช่นเดียวกับปั๊บและกลุ่มเพื่อน
 
แต่กว่าจะรอคอนเฟิร์ม + ความนวยนาดของแต่ละคน ความเห็นมาตรงกันมันก็ปาเข้าไปปลายเดือนพฤศจิกายน
ซึ่งที่พักขึ้นชื่อต่างๆ ถูกจองเต็มหมดแล้ว โชคดีในกลุ่มมีลูกชายนักการเมืองท้องถิ่น สมมุติชื่อพี 
ซึ่งมีภูมิลำเนาใกล้กับจังหวัดที่ปักเป้าจะไปเที่ยวกัน พีเลยเป็นธุระจัดหาที่พักให้ และด้วยอำนาจแห่งเส้นสาย สุดท้ายได้ที่พักไม่เชิงว่าหรูหรา
แต่เอาเป็นว่าคนทั่วไปไม่มีโอกาสเข้าพักง่ายๆ เป็นบ้านอดีตข้าราชการกรม XX ตั้งอยู่หนึ่งในจังหวัดทางเหนือ
 
นอกจาก ปั๊บ กับ พี สมาชิกที่ร่วมก๊วนไปด้วยมีอีก 5 คน คือ พี่อัจ (ญ) พี่นิด (ญ) จอร์จ (ช) โต้ง (ช) และ เวย์ (ญ) รวม 7 ชีวิต
ทุกคนเป็นเพื่อนร่วมบริษัทเดียวกัน แต่ปั๊บกับเวย์กำลังดูใจกันอยู่
 
ทั้งหมดออกเดินทางจากกรุงเทพฯ ตอนเช้ามืด ถึงจังหวัด XX ตอนสาย มีรถ MPV สิบเอ็ดที่นั่งพร้อมคนขับมารอที่สนามบินเสร็จสรรพ
ตามกำหนดการณ์ที่วางไว้ คือไปถึงก็เที่ยวเลย แล้วค่อยเข้าที่พัก ก็ตระเวนเที่ยวไปเรื่อยจนตกเย็นจึงตรงเข้าที่พักซึ่งห่างจากตัวจังหวัดพอสมควร
กว่าจะถึงก็มืดพอดี บ้านหลังนั้นตั้งอยู่ห่างจากชุมชน แวดล้อมไปด้วยป่า ทั้งเปลี่ยวและเงียบ
 
ระหว่างที่ทุกคนกำลังขนสัมภาระส่วนตัวและส่วมรวมลงจากรถ พีก็บอกให้ พี่แดง (คนขับ) เข้าไปดูความเรียบร้อยในบ้าน เปิดไฟให้รอเลย
พอไฟส่องสว่างไปทั้งหลัง ความสวยของบ้านทรงไทยสไตล์ขนมปังขิงหลังนั้นกลบความรู้สึกแง่ลบของทุกคนไปหมด...
ทุกคน เว้นพี่อัจเพียงคนเดียว แกมีเซนส์กับเรื่องพวกนี้เสมอ
 
ทันทีที่พี่อัจก้าวเท้าเข้าไปในบ้าน ธีมเพลงประกอบภาพยนตร์เดอะไชนิงก็ดังในหู เหมือนเดินเข้าโรงแรมโอเวอร์ลุคยังไงยังงั้น